Mánu

Van de ouders
MánuJenoah Sittrop, geboren op 29 september 2023.

Het is zaterdag 9 september als wij, niets vermoedend, samen met onze twee zoontjes naar de verloskundige gaan voor een groei echo. Op dat moment ben ik 29 weken zwanger. De verloskundige had eerder aangegeven dat wij hier recht op hadden, gezien onze andere zoontjes niet heel zwaar waren bij de geboorte. Wij vonden dat natuurlijk helemaal prima, een paar keer extra gluren naar ons kindje in mijn buik.
Enthousiast kwamen we aan en zowel wij als de kinderen waren erg nieuwsgierig.

De echoscopiste liet eerst zijn gezichtje zien. Het blijft bijzonder mooi om je kindje te zien terwijl hij veilig in je buik groeit.
Daarna werden de benen, buik en hoofdje gemeten. Al snel zag ik op het scherm dat de zwangerschapstermijn niet overeen kwam met de groei. Ons kindje liet een groei achterstand zien van ongeveer 3 weken.
Hierna heeft de echoscopiste de doorstroming van het bloed in de navelstreng gecontroleerd.
De doorstroming van het bloed in de navelstreng stokte, het liep niet goed door. We gingen weg met de boodschap dat we komende week gebeld zouden worden door het ziekenhuis in Hoorn voor een CTG scan. Ongerust verlieten we de praktijk. Eenmaal in de auto werden we gebeld door de verloskundige, ik moest direct door naar Hoorn.
De kinderen hebben we onder gebracht bij familie en hierna zijn we naar Hoorn gereden. Eenmaal daar kreeg ik een CTG scan. Na 2 uur wachten zijn we direct doorgestuurd naar het AMC voor een tweede groeiecho en CTG. Ik werd verzocht alvast wat kleding mee te nemen, voor het geval dat ik moest blijven.

Eenmaal in het AMC heeft de gynaecoloog de groeiecho en de CTG gemaakt. Hier kwam hetzelfde uit als bij de echoscopiste eerder die dag. De gynaecoloog vertelde ons dat kindjes in deze omstandigheden vaak tussen de 32 en 34 weken gehaald worden middels een keizersnede, gezien de placenta op den duur niet meer voldoende zal functioneren. Ik moest, onder strenge controle, in het AMC verblijven tot de baby geboren was.

Drie lange weken van wachten, controles en onzekerheid gingen voorbij. Tot wij na een controle van de navelstreng te horen kregen dat ons zoontje de dag erna geboren zou gaan worden.
Het is 29 september wanneer papa al vroeg aankomt in het ziekenhuis. Om 10:30 uur mogen wij ons omkleden en gaan we richting de OK. Gezien ik nooit eerder een grote operatie ondergaan heb, gieren de zenuwen door mijn lijf.
Eenmaal in de OK zien we veel mensen in blauw/groene kleding, iedereen stelt zich aan ons voor. Ik richt mij vooral op papa en de anesthesist. Voor ik het in de gaten heb, zit de ruggenprik er in en voel ik tintelingen in mijn benen. Ik word neergelegd en voordat ik het weet is onze Mánu Jenoah om 11:26 uur geboren. We horen hem direct huilen, wat een opluchting! Eventjes zie ik een glimp van zijn gezichtje, voordat hij wordt meegenomen naar de kinderartsen. Papa mag gelukkig bij hem zijn, terwijl ze mijn buik zo mooi mogelijk weer dicht maken.
In de uitslaapkamer heb ik Mánu’s handje nog even vast gehouden en daarna ging hij met papa naar de NICU, waar ik hen twee uur later ook weer trof.

Inmiddels zijn we twee weken verder. Mánu doet het ontzettend goed! Hij is van de beademing en zuurstof af. Hij reguleert zijn lichaamstemperatuur bijna zelfstandig en komt goed aan. Zo af en toe drinkt hij een klein slokje uit een flessen speen. Inmiddels slaapt hij in het Boven Y ziekenhuis, een stapje dichterbij huis.

Hester kwam ons hier op de foto vastleggen namens stichting Early Birds. Wat een fijne ontmoeting was dat. Wij deden onze dagelijkse handelingen met Mánu en zijn grote broers, en Hester danste eromheen met de camera.
Vandaag kregen we een preview van een aantal foto’s. Wauw, echt zo bijzonder. Mede door deze foto’s hebben wij een kostbare herinnering aan een heftige, maar ook bijzondere en mooie periode.
We zullen hier nog een aantal weken verblijven, totdat Mánu klaar is om naar huis te gaan.
Samen en met kleine stapjes komen we er wel, kleine vent!