Manon

Het tweede kindje dat ik mocht ontmoeten in Brugge voor Stichting Earlybirds was Manon.

Manon wordt geboren met iets meer dan 28 weken en is het eerste kindje van Ann-Sophie en Mathijs. Dan staat je wereld even op zijn kop, drie maanden eerder dan je verwacht papa en mama worden. Gelukkig doet Manon het redelijk goed maar heeft gezien het termijn natuurlijk nog ondersteuning nodig. Stapje voor stapje wordt Manon steeds zelfstandiger.

Ik maak een hoop liefdevolle en mooie beelden, terwijl Mathijs er van overtuigd zijn dat ze niet fotogeniek zijn. Niets is minder waar, wat een mooi stel met een prachtig dochtertje! Lieve Mathijs en Ann-Sophie, dat Manon maar snel mag groeien en sterker worden en dat jullie met haar naar huis mogen.

——————

Van de ouders:

“Manontje Debou, wat heb jij tot nu toe al een hele weg afgelegd.

Het begon allemaal in mama’s buik. Ik weet nog goed hoe het allemaal begon. Op donderdag 18 mei 2017 kreeg ik te horen dat een klein wondertje in mijn buik aan het groeien was. Wat was ik door het dolle heen. Ik kon het niet goed vatten en je papa al even min. Ik weet nog goed dat ik in de auto zat op de parking van mijn werk en de huisarts mij vertelde dat ik 5 weken zwanger was van je. Het was middenin het seizoen van Burning Butchers en veel tijd om dit wonderlijke nieuws tot ons door te laten dringen hadden we niet. Het ene feest na het andere volgde elkaar op en zoals ik vroeger al als kleine meid zei ‘ikke doen’ zei ik dit toen ook. Ik wilde je papa zoveel mogelijk met alles helpen en veel rusten deden jij en ik dus niet.

Maar wat was het wonderlijk toen ik vernam dat we een meisje gingen krijgen. Je naam stond vanaf dan moment al vast. Manon Debou. Vanaf dat moment zong ik telkens in mijn gedachten jouw naam ‘Manontje Manontje, mijn lief klein bonbontje’. Jouw papa was ook overenthousiast en had je naam natuurlijk al versproken. Vanaf ongeveer een 20 weken voelde ik je in mijn buik bewegen. Wat was dit wonderlijk! Je bewegingen wezen er toen al op dat je een echt vechtertje bent! Vooral in rust liet gaf je je mama een teken van je aanwezigheid in haar buik. Vanaf oktober werd het wat rustiger met de barbecue van mama en papa en wat was het leuk om het samen met jou wat rustiger aan te doen.

Op een 26-tal weken, na een routinecontrole, bleek mijn bloeddruk wat aan de hoge kant te staan. Vanaf dan zou de rust die ik met jou tot aan het einde van de zwangerschap ingepland had, niet meer terug keren. De vele bloeddrukmetingen, echo’s en doktersbezoeken volgden elkaar op. Wat was het dan ook schrikken als de gynaecoloog plots zei dat ik voor onderzoek naar Leuven moest. Daar kreeg ik voor het eerst het pijnlijke nieuws te horen. Mijn kleine meisje groeide niet goed en als het echte vechtertje die je bent was je je hierop al aan het voorbereiden. De professor zei me dat je zeker vroeger dan verwacht het levenslicht zou zien. Na 2 dagen vol onrust verliet ik voor de laatste keer in Wingene samen met jou ons huisje en ging ik op verzoek van de gynaecoloog op maandag 30 oktober 2017 naar de MIC te Brugge. Daar werd ik super goed opgevangen. Kamer 707 werd vanaf dan onze kamer.

Na enkele dagen gaf je via de echo’s aan dat, ondanks je bewezen hebt dat je een vechtertje bent, het genoeg was geweest. Ook mama’s lichaam gaf op vrijdagmorgen 3 november 2017 aan dat dit de dag zou worden om buiten mama’s buik te groeien en te bloeien. Ooo wat was je klein, mijn klein meisje. Je woog amper 950 gram, maar onze liefde voor jou was daarentegen oneindig groot. De dagen gingen voorbij met de nodige ups en downs. Je kleine kamer/boxje werd onze nieuwe thuis. We knuffelden en verzorgden je elke dag met veel liefde. De dagen werden weken en jij groeide en bloeide door de supermelk van mama steeds verder. Je groeide zelfs zo goed dat je op 14 december naar de STER bij de grote kindjes mocht verhuizen. Op 20 december 2017 was het dan eindelijk zover… je couveuse werd hocus pocus pats omgetoverd tot een lekker knus bedje.

Lieve Manon, m’n molletje, nu kunnen we de dagen beginnen aftellen tot je mee kan naar je warme thuis, samen met mama en papa.”