Lynn

Sometimes
being a
big sister
is even better
than being a
princess

Als vrijwilliger van Stichting Earlybirds (ik plaats de blogs op de website) zie ik veel blogs en collages voorbij komen. Ieder met een uniek verhaal. Het ene verhaal aangrijpend, het andere happy en mooi en sommige helaas verdrietig. Maar dit verhaal vind ik wel een beetje speciaal en vind het nog specialer dat ik de blog mag schrijven van de ouders van Lynn. Lynn is namelijk het kleine babyzusje van mijn eigen dochter.

Aan het begin van het jaar belde Esmee mij op om te vertellen over haar spreekbeurt. Althans dat dacht ik. Maar het bleef stil aan de andere kant van de lijn en er werd een beetje gegiegeld. Ik snapte er niks van. Totdat ze zei: ’’mam ik word nog een keer grote zus! ‘’ Na een zusje en een broertje aan onze kant, komt er nu ook nog een kindje bij haar papa en Edith. Wat een geweldig nieuws!

Papa en Edith zitten op een grote roze wolk, totdat ze er even afgeknikkerd worden omdat blijkt dat Edith zwangerschapssuiker heeft. Gelukkig is het met medicijnen goed onder controle te houden en klimmen ze langzaam weer terug op hun wolkje.

Als Edith 32 weken zwanger is, gaan ze voor de laatste keer nog een weekendje met z’n drietjes weg naar een hotel in Hengelo. De dinsdag erna word ik gebeld door John met de vraag of Esmee naar ons kan komen omdat Edith haar vliezen zijn gebroken en ze opgenomen is in het Alrijne. Na alle hoopvolle blogs die ik gelezen heb, hoop ik dat de kleine nog een tijdje lekker bij mama blijft zitten. Maar ’s-ochtends gaat de telefoon van Esmee al vroeg. Ze komt naar me toe rennen; ‘het is papa, mag ik opnemen?’ Ze komt op het grote bed zitten als ze opneemt. ‘Goedemorgen grote zus’ zegt papa aan de andere kant van de lijn. Vannacht bleek dat de kleine het niet meer naar haar zin had in de buik, waarna werd besloten een keizersnede te doen. Een piepklein meisje dat maar 1920 gram weegt, wordt geboren: Lynn. Papa appt een fotootje naar Esmee. Omdat Lynn nog heel klein is en de artsen nog even moeten kijken hoe de kleine meid het doet, moeten we het voor nu even met het fotootje doen. Maar na het eten krijgen we groen licht om naar het ziekenhuis te komen. In het ziekenhuis aangekomen, druk ik Esmee een tijdschrift voor Edith in haar handen en zeg; ‘ ga maar met je vader mee naar je zusje.’ Waarop John zegt: ’je mag ook wel komen spieken hoor’

Op de afdeling aangekomen, zien we een piepklein perfect meisje in een couveuse liggen, met draadjes zoals ik dat alleen nog maar op foto’s gezien had. Wat is ze klein en wat is ze prachtig. Ik zou wel uren naar haar willen kijken, maar Ik doe een stapje naar achteren omdat dit een speciaal moment voor Esmee en haar vader moet zijn. Ik zet dat moment ook gauw op de foto met m’n telefoon. Ik geniet op afstand mee.

Elke dag weer laat Lynn zien dat ze een vechtertje is. Zo ligt ze binnen een paar dagen al in de couveuse bij haar mama op de kamer. En een paar dagen daarna, verhuist ze al naar een wiegje en ligt ze alleen nog aan de monitor en krijgt ze haar voeding via een sonde. Deze is wel verplaatst naar haar neusje zodat ze zelfs al mag proberen te drinken bij haar moeder. En als ze dat eenmaal onder de knie heeft, zal het vast niet lang duren voordat Lynn thuis in haar eigen bedje mag slapen. Je mama, papa en grote zus kunnen niet wachten tot het zover is.

Lieve John, Edith en Esmee, ik wens jullie alle liefde en geluk met jullie mooie meisje. En Lynn, jij boft maar met de allerliefste grote zus ♥
liefs,
Marieke

——————–

Van de fotografe:

Al snel na de geboorte van Lynn ontvang ik via Stiching Earlybirds de aanvraag van haar ouders voor een fotoreportage in het Alrijne Ziekenhuis in Leiderdorp. Uiteraard met dank aan Marieke! Tijdens mijn fijne telefoongesprek met Edith, spreken wij af dat ik per mail een aantal data doorstuur waarop ik beschikbaar ben. Het wordt een dinsdagavond, zodat ook papa John en grote zus Esmee bij de fotoreportage kunnen zijn. Op dat moment weet ik nog niet dat Esmee de dochter is van Marieke…..

Die avond, op zoek naar de kamer waar Lynn ligt, kom ik John tegen bij de balie van de verpleging. Samen lopen wij naar de ruimte waar Lynn nog heerlijk ligt te slapen. Wat een mooi meisje met een geweldige bos donkere haartjes!

Allereerst is het tijd voor een schone luier. Terwijl Lynn gewoon doorslaapt, krijgt zij een schone luier en schone kleertjes aan. Ik weet van haar papa dat zij prachtige oogjes heeft, maar die laat zij nog niet zien.

En dan, voor het allereerst, mag Esmee haar kleine zusje vasthouden. Wow, wat is ze klein!! Met haar handje houd Lynn de vinger van Esmee vast. Terwijl zij samen met Edith en haar papa Lynn bewondert, vertelt zij mij dat Marieke haar moeder is. Hoe bijzonder om de dochter van mijn collega bij Stichting Earlybirds te mogen fotograferen met haar halfzusje!!

Vervolgens neemt Edith haar kindje over van Esmee, zodat ook zij nog even lekker met haar kan knuffelen. Langzaam maar zeker begint Lynn wakker te worden. De verpleging heeft aangegeven dat als Lynn wakker genoeg is, zij mag proberen aan de borst te drinken. Ze krijgt nog een keer een schone luier en dan gaan haar oogjes helemaal open: Wat zijn ze mooi!

Wanneer Edith haar kindje aan de borst laat drinken, maak ik nog een laatste foto. Dan is het tijd om Lynn in alle rust te laten drinken bij haar mama. Ik neem afscheid van Edith, John en Esmee en rijd met een goed gevoel naar huis. Dit meisje komt er wel!

Ik wens jullie heel veel geluk en vooral ook heel veel plezier met z’n viertjes!
Liefs,
Wendy