Liv

Wat een bezoekje aan de IKEA hoorde te zijn….

Onze dochter Liv is 30 mei 2022 met spoed via een keizersnede gehaald. Na plots bloedverlies is Liv binnen een uur op de wereld gezet terwijl ik pas 34+3 weken zwanger was. Een keizersnede zonder partner ( gezien tijdsnood), echter met de vriendin die vanaf
begin tot het einde niet van mijn zijde week.
Als vrouw zijnde geen besef over wat er gebeurd binnen dit uur vanaf opname, geen idee wat er allemaal werd gevraagd of verteld. Het enige wat ik heb gehoord en onthouden was code rood, een mogelijke placentaloslating. Een bevalling die beleefd is als heftig,
snel en emotioneel.

Na de bevalling ging de rollercoaster verder…
Als moeder emotioneel door hormonen, fysiek niet vooruit kunnen en hierdoor niet goed kunnen zorgen voor je dochter. Als vader sterk willen zijn voor je vrouwen maar zelf ook veel te verwerken hebben. In de 2,5 week in het ziekenhuis hebben we veel gehuild maar
ook gelachen. De emoties afwisselend van spanning, verdriet, boosheid, genieten van onze kleine meid en het tegelijk verwerken van alle informatie die op ons afkwam. De ziekenhuisperiode hebben we ervaren als een roes: het gevoel hebben afgesloten te zijn van de buitenwereld, iedere dag in spanning wat de dag zou brengen, het verwerken van informatie, het missen van “thuis met de beestjes” en de slapeloze nachten van gedachten. Gedachten over hoe mam en dochter gelukkig op tijd bij het ziekenhuis zijn gekomen en geholpen zijn, de verlopen zwangerschap maar ook de toekomst.
DE manier van verwerken: samen en met vrienden en familie veel praten.

De toekomst… Hoe zou deze uitzien? Daar gaan we samen achter komen, met 36,5 week oud (2,5 week na geboorte) mochten we al naar huis, Liv doet het boven verwachting goed! Temperatuur houden, slapen en alle flessen tot de laatste druppel leegdrinken was geen probleem. De fysio, logo en arts tevreden. De verpleegkundigen die van je weg waren, niet alleen vanwege je lekker volle bos haar maar ook omdat je het zo goed deed!.

Binnen de ziekenhuisopname kregen we de mogelijkheid om foto’s te laten maken via de stichting Earlybirds. WAUW.. dat is het enige woord wat ik kon uitbrengen toen ik de foto’s van Marlies Roemen via de stichting Earlybirds kreeg. Precies vastgelegd hoe wij deze periode hebben ervaren. Mijn man kon helemaal geen woord uitbrengen, alleen de tranen in de ogen. De foto’s laten de kwetsbaarheid van de periode zien, de sterke meid maar ook de trotsheid van ons allen, daarom willen we dit verhaal en foto’s graag met
jullie delen. Marlies nogmaals bedankt!

We zullen de komende periode nog veel moeten verwerken en ik weet zeker dat deze foto’s hier een bijdrage gaan leveren. Super trots op ons gezin en hoe deze ervaring ons dichter bij elkaar heeft gebracht.

Lieve sterke Liv, we houden van je!