Liv

Van de ouders:

Liv Verweij 07|11|2021
Geboren met 32+4 dagen

Week 29 van mijn zwangerschap was bijna aangebroken. Dinsdag 13 oktober ging ik nog oppassen op mijn nichtje van bijna 4 maanden oud. Ik had last van steeds hevigere pijn in mijn rug, ik dacht nog de laatste loodjes zijn aangebroken dus het zal er wel bij horen.

Ik heb echt een (super) zwangerschap gehad nergens last van gehad en we groeiden beide goed.Op woensdag 14 oktober was ik 29 weken zwanger de pijn werd meer en meer. Maar nog steeds dacht ik: ik zal nu rustiger aan doen die rugpijn zal er wel bij horen. Die nacht leek ik haar minder te hebben gevoeld en heb ik donderdag de verloskundige gebeld om langs te komen. Ze wist haar gelijk te vinden en haar hartslag was goed. Ik gaf aan hevige pijn te hebben en ze zei me dat ik mijn urine weg moest brengen om een blaasontsteking uit te sluiten.

Toen herkende ik de pijn van eerdere nierbekkenontsteking en wist ik al snel dit is niet goed. Mijn urine werd op kweek gezet en op vrijdag 16 oktober is mij een antibiotica voorgeschreven, de pijn bleef aanhouden en op zondag 18 oktober heb ik me gemeld bij de huisartsenpost. De pijn kon ik aan aangezien mijn pijngrens erg hoog is.

Doorgestuurd van de huisartsenpost naar de triage, daar aangekomen gelijk aan de ctg. Harde buiken waren niet te zien en mijn cervix zat nog op 4 cm. Een echo van nieren gaf wat verwijding aan, dit past bij een zwangerschap dus geen reden tot paniek. “Met haar gaat alles goed” werd nog gezegd. Dat voelde ik ook, ik heb een sterk meisje in mijn buik groeien! Maar ik dan, de pijn werd met de week meer.

Dinsdag 20 oktober moest ik naar de echoscopist om een goede echo te laten maken van mijn nieren. Donderdag 22 oktober kreeg ik hier de uitslag van en wederom werd gezegd een beetje verwijding + meer witte bloedcellen horen bij een zwangerschap.

Maar mijn pijn bleef. Ze ging kijken naar mijn cervix en schrok want hij was nog maar 2,4 cm i.p.v. de 4 cm van zondag. Terug naar de triage, ctg en opnieuw een controle van mijn cervix. Om 19:00 mochten we naar huis, ze konden niks vinden en de metingen van mijn cervix kwamen toch hoger uit.

Wederom weer mijn urine weggebracht naar de huisarts om te controleren weer werd het op kweek gezet. “Het is geen blaasontsteking” werd gezegd, maar wat is het dan wel. Ik wist het zelf wel… het is een nierbekkenontsteking.
Maar ja ik ben geen dokter.

De pijn bleef en bleef totdat ik op maandagnacht 1 nov. erg onrustig was, continue moest ik met mijn benen wiegen.
2 november in de ochtend ga ik naar het toilet waarop ik tegen mijn vriend zeg: ik ga de verloskundige bellen ik heb slijm met een helder rode bloedstreep. Die vrijdag ervoor was ze nog bij ons thuis geweest om het bevalplan te bespreken. Ze heeft ons doorgestuurd naar het ziekenhuis, hier bleek ik 1 cm ontsluiting te hebben en weeën.
Die nacht waren het dus weeën die ik had gehad. (Ik had geen idee aangezien dit mijn eerst zwangerschap was) Ik moest blijven, en vanaf dit moment wist ik dit is niet goed. Met 31+6 werden de longrijping en de weeënremmers gestart. Op donderdag 4 november om 11 word dit gestopt en in de nacht beginnen mijn weeën weer, maar de ctg slaat niet aan op mijn harde buiken.

Op vrijdag werd er gezegd je mag wellicht straks naar huis waarop mijn vriend en ik zeiden: we willen 1 nacht goed kunnen slapen aangezien ik super moe was en even rust wilde. Maar de weeën kwamen terug in de nacht en toen die nacht braken mijn vliezen. Dit riedeltje ging elke nacht weer door.

Ik kreeg pethadine om te kunnen slapen, maar helaas de weeën kwamen hier doorheen. En wederom niks te zien op de ctg. Op zaterdagnacht bel ik mijn vriend dat hij moet komen want de pijn is niet meer te doen en slapen ging ook niet. Zo bleven we doorsukkelen totdat ik een infectie erbij kreeg (van het breken van mijn vliezen). De ontsluiting bleef hangen ondertussen op 2,5 cm.

Er werd besloten om weeënopwekkers te gaan gebruiken en de bevalling in gang te zetten. De pijn in mijn bovenrug (nierbekken) bleef maar aanhouden en ik kon bijna niet meer. Ze moest eruit de pijn was niet meer te houden (dat is wat ik tijdens een wee schreeuwde)

De ctg sloeg wederom geen harde buiken aan, maar ik weet toch wel wat ik voel? Dit zijn rugweeën die doorslaan naar mijn benen. Hoe vang ik die op? Door continue te wiegen en uiteindelijk de mammatens aan te sluiten. Uiteindelijk zonder ruggenprik en na een hevige weeënstorm omdat 4,8 oxytocine (weeënopwekker) te hoog was, mocht ik gaan persen en daar was ze om 16:08 eindelijk! Eindelijk van die pijn af! En eindelijk mijn mooie meisje op mijn borst.

Ze wordt na even bij me te hebben gelegen gelijk naar de couveuse afdeling gebracht. Mijn vriend loopt erachter aan. Nu de placenta nog en dan kan ik naar ons meisje. Helaas komt die niet vanzelf en moest ik door naar de OK. Hier word die manueel verwijderd en werd mijn andere hechting gelijk gehecht. Ik werd wakker en er werd me verteld dat ik te veel bloed had verloren dus ik had 2 zakken bloed bij gehad. Mijn vriend is me mee op komen halen en ik heb daarna geslapen, wat was ik moe van alles!

We hebben een sterk meisje en ze doet het super goed!
Uiteindelijk zijn we bij 35+ 2 naar huis gemogen.
Met een gewicht van 2140.

Op dinsdag is het consultatiebureau langsgekomen en hebben ze haar gewogen: 2350! 210 gram in 4 dagen aangekomen! Wat fantastisch. Inmiddels wanneer ik dit schrijf zitten we op week 37 + 4 dagen en doet ze het nog steeds super goed.

Met mij zelf heb ik op de woensdagen vaak een mentale klap te verwerken. hoe heeft dit kunnen gebeuren?
Ik had een mooie fotoshoot gepland. Geen babyshower gehad. En ook geen mooie ronde buik te hebben gehad. Ik mag niet klagen want tot week 29 heb ik nergens geen last van gehad en we hebben een fantastisch meisje maar toch voel ik ergens nog wat verdriet en mis ik haar in mijn buik.