Lise & Marlijn

Met 31+5 weken had ik een dreigende vroeggeboorte. Na een korte ziekenhuisopname, weeënremmers en longrijpingsspuiten mocht ik gelukkig weer naar huis. In principe mocht ik alles doen, zolang ik er maar geen harde/pijnlijke buik van kreeg. Dat kreeg ik van zo’n beetje alles, dus vanaf de ziekenhuisopname moest ik bijna volledig rust houden. Deze tijd vond ik erg spannend en moeilijk, bij elk pijntje of krampend gevoel vroeg ik me af of dit het begin van de bevalling was. Ook betekende dit dat ons zoontje veel bij opa’s en oma’s verbleef, omdat ik de zorg nu even niet aankon. Hier heb ik me vaak schuldig en verdrietig door gevoeld.

Met een baarmoeder afwijking en een tweelingzwangerschap hebben we er altijd rekening mee gehouden dat onze kindjes vroeg zouden komen. We riepen vaak al dat het mooi zou zijn als we mei zouden halen. Gelukkig hebben we dit nog kunnen rekken tot 35+4 weken. En op 2 mei begon de bevalling dus echt, onze meiden zijn vlot na elkaar geboren en deden het beide gelukkig meteen boven verwachting goed.

Wel hadden ze beide een sonde nodig, omdat ze niet genoeg kracht en energie hadden om zelfstandig te kunnen drinken.