Lio

Om 4:15 word ik wakker met krampen. ‘Dit zal wel gewoon bij het laatste trimester horen, misschien zijn het gewoon voorweeën,’ denk ik nog. Ik ben op dat moment bijna 33 weken zwanger. Gisteren heb ik nog een gewone werkdag gehad, en ik kijk ondertussen enorm uit naar mijn zwangerschapsverlof. Ik moet nog vier dagen werken en daarna kan ik volop gaan nestelen, middagdutjes doen, series kijken en mij mentaal voorbereiden op de bevalling.
Ik besluit twee paracetamol in te nemen, een warme kruik te maken en terug naar bed te gaan. Om zes uur word ik opnieuw wakker van de krampen en besluit ik, op aandringen van mijn vriend, toch maar de verloskundige te bellen. Nadat ik mijn klachten heb uitgelegd aan de telefoon, besluit de verloskundige even langs te komen voor een beter onderzoek.
Hieruit blijkt dat er sprake is van ontsluiting en dat de krampen gewone weeën zijn geweest. Halsoverkop moeten we onze spullen pakken en vertrekken we richting het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen op de spoedafdeling word ik direct in een rolstoel naar een kamer gereden en op bed geholpen. Het is overduidelijk dat de ontsluiting geen goed teken is, en vrijwel meteen krijg ik allerlei medicijnen in de hoop dat de weeën stoppen en we weer naar huis kunnen.
De weeën houden de hele dag aan, en aan het begin van de nacht wordt duidelijk dat de bevalling toch echt gaat gebeuren. Op 5 september — de verjaardag van papa — om 4:22 worden wij de enorm trotse papa en mama van onze zoon Lio. We mochten hem maar heel even zien en daarna, omringd door kinderartsen, ging hij meteen de couveuse in en naar de neonatologie afdeling.
Na zestien lange en pittige dagen mochten we dan eindelijk als gezinnetje naar huis.
Lio doet het supergoed, en nu al lijkt de tijd opeens veel sneller voorbij te gaan. We zijn helemaal klaar voor dit nieuwe avontuur en kijken uit naar alle mooie momenten met z’n drietjes.