Liam

Na een voorspoedige eerste en tweede trimester braken op een zondagnacht na 24 weken en 3 dagen onverwachts mijn vliezen. Niet wetende dat dit de start zou zijn van de meest heftige achtbaan waar ik ooit in heb gezeten. Alles ging in een stroomversnelling en binnen 3,5 uur tijd was de verloskundige thuis geweest, werd ik per ambulance vervoerd naar het ziekenhuis in Alkmaar, werd daar een echo gemaakt en bloed plus kweekjes afgenomen en werd ik per ambulance vervoerd naar het LUMC in Leiden. In mijn regio, Amsterdam, was er namelijk geen academisch ziekenhuis met plek (personeel) op de neonatologie. Diezelfde nacht nog werden mijn man en ik alle risico’s van een vroeggeboorte bij dit termijn bijgebracht: overlevingskans van 50% waarbij een derde ernstig gehandicapt is. Willen we gaan voor actieve opvang? Gaan we voor longrijpers? De kans is namelijk groot dat binnen 24 uur na het breken van de vliezen de weeën zich aandienen. De weeën bleven echter uit en na vijf dagen werd ik voldoende stabiel bevonden om via het AMC een thuismonitorprogramma te volgen. Dit hield in elke ochtend zelf een hartfilmpje maken van de kleine, eigen temperatuur tweemaal daags bijhouden i.v.m. infectierisico bij gebroken vliezen en twee keer per week op controle in het AMC. Thuis zorgde uiteraard voor meer ontspanning en afleiding dan in het ziekenhuis, maar er was ook steeds de angst van het niet op tijd in het ziekenhuis zijn als dat nodig was of het niet zelf aan voelen komen van harde buiken of weeën omdat dit heel anders en snel kan gaan bij prematuren. Na bijna twee weken thuis te zijn geweest kreeg ik op een woensdagavond vlak voor het slapen gaan last van buikkrampen. Darmkrampen hoopte ik maar na 2,5 uur sloeg de twijfel toe, belde ik met de verloskundige van het AMC en reden mijn man en ik om half drie ’s nachts naar Amsterdam. In de auto begon ik mijn krampen bij te houden, om de 10 tot 15 minuten. Eenmaal aangekomen in het AMC vonden ze het lastig te beoordelen of het hier om weeën ging. Het verschil tussen weeën en harde buiken is dat weeën tot ontsluiting leiden en dit laatste waren ze terughoudend in om te checken i.v.m. infectierisico. Op de uitwendige echo was een wat verkorte baarmoedermond te zien maar 100 procent zeker weten deden ze niet. Het liefst hadden ze me daar nog twee uur voor observatie gehouden, maar stel dat de bevalling zich toch door zou zetten dan was er (het terugkerende) probleem van geen plek (personeel) in het AMC. Ze gingen dus eerst op zoek naar een ander ziekenhuis en we moesten ook rekening houden met de andere kant van het land. De dag ervoor hadden ze namelijk iemand uit Den Helder naar Zwolle gestuurd. Drie kwartier en een aantal ‘we hebben nog geen ziekenhuis’ berichten later, kwam daar het verlossende woord van beschikbare plek in het VUMC. Nog steeds was er echter twijfel bij de arts. Gaan we nu voor een tweede longrijpingskuur en weeënremmers? Wetende dat de longrijpingskuur maar twee weken werkt en er geen derde kuur mogelijk is als ik na drie weken ga bevallen. Maar ja, als we hier niet voor kiezen dan is er eigenlijk ook geen reden om ons door te verwijzen. Voor ons was de keuze echter vrij simpel. Het risico is groter om nu te bevallen zonder longrijping dan over drie weken. Je hebt dan altijd nog de winst van het termijn en de rest zien we dan wel weer. En wat zijn we nu blij dat we dat gedaan hebben, want de volgende 48 uur zijn in een stroomversnelling gegaan. Ik werd opgenomen in het VUMC, kreeg de tweede longrijpingskuur en weeënremmers. Dit laatste was enkel voor 48 uur om de longrijpingskuur goed in te laten werken. Het blijft echter geen garantie voor het uitblijven van weeën. En weer kwamen de spannende momenten van wat voel ik allemaal in m’n buik en is dit wel of niet een voorbode? Maar eigenlijk voelde ik het al een beetje aankomen. Om de 8 uur kreeg ik een nieuwe weeënremmer en vlak daarvoor kreeg ik krampen, wat maakte dat ik mijn hart vast hielde tot het moment dat ik ze helemaal niet meer zou krijgen. Met daarbij ook nog eens de angst dat mijn man er niet op tijd bij zou zijn of dat ik op het laatste moment toch nog weer naar een ander ziekenhuis zou moeten omdat hier geen plek was. Dit schijnt namelijk per uur te kunnen verschillen.

En mijn vermoeden klopte. Na het stoppen van de weeënremmers namen de krampen steeds meer toe. Ook nu weer, vonden ze het heel lastig om te beoordelen of ik nou ging bevallen of niet. Totdat de krampen om 15 uur steeds intenser en frequenter werden. Dat was ook het moment dat ik mijn man vroeg om toch maar eerder weg te gaan van zijn opleiding en te komen. En hij was net op tijd. Om 16 uur was hij bij me en om 16.52 uur is onze zoon Liam met 27 weken en 1 dag geboren, met een gewicht van 1100 gram en een lengte van 37,5 cm. Hij huilde meteen toen hij werd geboren. Daar schrok ik best van want dat had ik niet verwacht bij zo’n kleintje. Ook mocht hij zelfs nog even op mijn buik liggen. Zo onwerkelijk. Diezelfde avond heb ik ook nog 1,5 uur met hem mogen buidelen. Ik was constant aan het wachten tot het moment dat iemand me wakker zou maken.

Op de NICU zijn ze fantastisch. Iedereen is zo betrokken en kundig. Van tevoren was ik er bang voor dat ik weinig contact met hem kon hebben als hij in de couveuse zou liggen. Maar dat valt me gelukkig erg mee. We mogen bij hem wanneer we willen, hem aanraken, helpen bij de verzorging en elke ochtend en avond buidelen we twee uur met hem. Dit huid op huid contact is het fijnste wat er is en het mooiste moment van de dag. Liam heeft een goede eerste week gehad maar werd het weekend erop helaas ziek door een infectie. Gelukkig knapt hij door de antibiotica ook redelijk snel weer op maar het blijft elke dag spannend of hij nog steeds stabiel is en of hij niet opnieuw ziek wordt. Op de momenten dat het minder goed gaat overheerst dan ook de angst om hem kwijt te raken. Vandaar dat we juist nu in deze kritieke periode op de NICU wel een lichtpuntje konden gebruiken in de vorm van Earlybirds fotografie. Wat een mooi initiatief van vrijwillige betrokken mensen (net als het Ronald MC Donaldhuis trouwens!). We hadden een prettig contact met fotograaf Ineke. Zij was in staat om zich volledig aan te passen aan ons ritme zodat het geen extra belasting zou zijn voor Liam. Heel erg bedankt Ineke voor een mooi aandenken van de start van ons gezinnetje in een heftige periode.