Lex

 
Van de fotograaf:

Lieve Lex, vanochtend mocht ik je samen met je zusje Noa, je ouders en oma op de foto zeten. De timing was perfect, want je zusje Noa was vanwege haar verkoudheid al 2 weken niet geweest. Vandaag zag ze jouw weer en wat was ze blij en enthousiast.

Lex groei maar hard en drink maar goed, dan mag je snel weer naar huis samen met je mama’s en grote zus!

——————-

Van de ouders:

Mijn zwangerschap verliep vlekkeloos en ik telde af naar mijn verlof, want ik was nog druk aan het werk. In mijn verlof zou ik eindelijk tijd hebben om volop van die dikke buik te genieten en alles voor te bereiden op de komst van ons kleintje. Helaas mocht het niet zo zijn. Op 5 december, ik was toen 32 weken en 6 dagen zwanger, bracht de Sint ons een onverwacht cadeautje…

Ik had de dag ervoor in de nacht pijn gekregen in mijn buik. Het voelde als darmkolieken en dat had ik wel eens eerder gehad, dus ik maakte me geen zorgen om de zwangerschap. Ik kwam de dag met veel pijn door, maar de huisarts zag ook niets alarmerends. De volgende ochtend kreeg ik echter plots ondraaglijke pijn, waardoor ik niet meer kon bewegen. Mijn vrouw belde de ambulance en voor ik het wist lag ik in het ziekenhuis op de afdeling verloskunde. Er was namelijk een vermoeden dat mijn placenta loskwam. Ondanks dat er met de baby nog niets aan de hand was, is dit een potentieel levensbedreigende situatie, dus werd besloten meteen over te gaan tot een spoedkeizersnede onder narcose. Ik was compleet in shock. Ik had nooit verwacht dat er iets aan de hand zou zijn waardoor ik zou moeten bevallen. Ik was ook alleen, want mijn vrouw was onze dochter van 3 gaan wegbrengen naar de opvang. Ik was er zo nog niet klaar voor en voelde gewoon dat er met de baby niets aan de hand was.

Ik kreeg gelijk, het probleem bleek niet mijn placenta, maar mijn blinde darm. Deze bleek ontstoken en gebarsten, waardoor de artsen een buik vol pus aantroffen. Mijn vrouw arriveerde een paar minuten na de geboorte van ons zoontje. Ikzelf heb van de hele bevalling niets meegekregen. Vanaf dan werden we eigenlijk een beetje ‘geleefd’. Het is ook allemaal zo onwerkelijk en zo omschakelen. Ik moest aan de antibiotica en herstellen van de keizersnede en moest 6 dagen in het ziekenhuis blijven. Er komt een heleboel op je af als je kleintje te vroeg wordt geboren. Zo veel geregel. Bovendien zaten wij nog midden in een verbouwing. Er was een paar dagen eerder een dakkapel geplaatst en er waren klussers bezig een nieuwe kamer te creëren op zolder. Het huis was dus een zooitje. Gelukkig kwam mijn moeder helpen met onze dochter en met schilderen en opruimen in huis.

Wij wenden tussen alle drukte door aan het reilen en zeilen op de afdeling Neonatologie. Na mijn ontslag uit het ziekenhuis reden we elke dag heen en weer. Lex lag eerst op de High Care en had een CPAP, infuusjes en een sonde. Zo gek om je kind zo te zien. Ik vond het erg lastig dat ik hem voor het eerst zo zag en niet zijn gezichtje zonder al die toeters en bellen had gezien. Gelukkig deed onze kleine man het super. Hij woog bij de geboorte al bijna 2,5 kilo. Na een paar dagen mocht de CPAP er al af. Na een dikke week mocht hij uit de couveuse en in een gewoon bedje met kleertjes aan. Een paar dagen laten kon hij naar de Medium Care. Na twee weken had hij geen monitor meer nodig. Zo fijn, geen snoertjes meer. En weer een week later was ook de sonde niet meer nodig. Lex drinkt netjes zijn flesjes leeg en drinkt ook af en toe aan de borst. Hij is nu de grens van 36 weken voorbij en we kregen het verlossende nieuws: hij mag naar huis! Spannend!

Hopelijk kunnen we dan als gezin eindelijk weer wat rust vinden na deze hectische periode. We zijn erg blij dat deze onwerkelijke, zware, maar ook bijzondere periode is vastgelegd door een fotografe van Stichting Earlybirds. Wat een prachtige stichting. Oma en grote zus Noa waren ook aanwezig toen de foto’s zijn gemaakt, wat het voor ons extra bijzonder maakt. We zijn erg benieuwd!