Levi

Van de ouders:

“Het was tweede kerstdag rond een uur of zes in de ochtend toen ik wakker werd van mijn volle blaas. Ik was 31+2 weken zwanger, dus ik werd regelmatig wakker om naar het toilet te gaan. Het bed voelde wat klam aan, maar ik dacht er nog niks van op dat moment. Ik ging naar het toilet en terug naar bed. Het was laat geworden de dag ervoor. Na nog een toiletbezoek viel ik eindelijk bijna weer in slaap toen ik plots voelde dat mijn hele broek nat werd. Ik stapte enigszins verward onder de douche, wat kon dit zijn? Ik belde de verloskundige die me zei te gaan liggen en wachten tot ze bij ons kon zijn. Ik bleef vloeien en het begon langzaam tot me door te dringen dat er iets aan de hand was.

De verloskundige kwam en constateerde dat ik vruchtwater verloor. Ze stuurde ons door naar het ziekenhuis in Drachten. Hier deden ze wat testjes en een echo en ik bleek een scheur in mijn vliezen te hebben. Er leek nog geen sprake van een bevalling en met de baby was alles in orde, maar voor de zekerheid werd ik doorgestuurd naar het UMCG, omdat ik nog niet voorbij de 32 weken was. Hier werd ik opnieuw onderzocht en opgenomen. Ik moest bedrust nemen. Ik kreeg longrijpers en elke dag werd ik aan de monitor gelegd om de hartslag van onze kleine man in de gaten te houden. Alles leek goed en een aantal dagen wees niks er op dat de bevalling er aan zat te komen.

Tot 29 december. Ik was inmiddels 31+5 en hoopte na het weekend terug naar Drachten te kunnen, want dan waren we de 32 weken voorbij. Ik voelde me de hele dag goed, tot ik rond 21.00 uur een beetje rugpijn en buikpijn kreeg. Rond 23.30 uur werd het erger en werd ik terug aan de monitor gelegd. De hartslag van de baby was iets hoger, maar echte weeën werden nog niet gemeten. Zelf wist ik toen al wel dat het ging gebeuren, ik had een onderbuikgevoel. Uren lag ik aan de monitor tot ik mocht gaan proberen te slapen. Dit wilde niet meer, de pijn was te aanwezig om te negeren. Om 03.30 uur belde ik mijn vriend en werd ik naar de verloskamer gebracht. Terug aan de monitor, geen ontsluiting. We probeerden nog even te slapen. De weeën werden erger. Na de ruggenprik kreeg ik verhoging en de hartslag van de baby was ook hoger. Ik kreeg weeënopwekkers omdat ze bang waren voor een infectie en om 12.12 uur werd Levi Jax geboren.

De kinderartsen namen hem meteen mee en drie uur later werd ik eindelijk bij hem gebracht. Hij kreeg ademondersteuning, maar liet al duidelijk merken dat hij zelf wel wilde. Hij deed het ongelooflijk goed voor zijn termijn. Een dag later hebben ze de ademondersteuning gestopt en nog een dag later stopte zijn antibiotica en kon hij overgebracht worden naar Drachten. Daar verblijven we sinds die dag met z’n drietjes op een kamer.
We zijn nu anderhalve week verder. Nog steeds doet hij het super, hij maakt grote stappen. We zijn ongelooflijk trots op de vooruitgang die hij laat zien en ontzettend dankbaar dat hij zo weinig problemen heeft gehad gezien zijn termijn. Sinds een paar dagen is hij uit de couveuse en zie je hem echt opbloeien. We kijken uit naar het leren drinken uit een flesje, de laatste echte grote mijlpaal voordat we met z’n drietjes thuis kunnen gaan genieten.

Zo jong, maar zo ontzettend sterk en dapper. Wat hebben we er veel zin in om straks oneindig met hem te kunnen knuffelen in ons eigen huisje.”

Nogmaals ontzettend bedankt voor het bijzondere werk wat je doet, ik hoop dat je nog vele ouders net zo blij kunt maken.

Liefs,
Bobby en Kim

Van de fotografe:

Dinsdag 10 januari maakte ik een reportage van Levi, geboren met 31 weken en 6 dagen, in ziekenhuis Nij Smellinge in Drachten. Ik ontmoet zijn moeder bij de ingang van het ziekenhuis en we gaan al snel naar de kamer. Het hele gezin mag hier verblijven en dat is voor iedereen wel zo prettig. Ik volg het gezin tijdens het verschonen, voeden en buidelen. Levi drinkt nog niet zelf, maar leert al vast melk te proeven via een wattenstaafje wanneer hij sondevoeding krijgt. Het is ontroerend om te zien hoeveel liefde en zorg de ouders hebben voor hun kleintje. Ik mocht zelfs nog een lachje vastleggen op het gezicht van Levi terwijl hij op de borst van zijn moeder lag.

Ik vond het fijn om met jullie kennis te maken en hoop dat jullie snel naar huis mogen!

Warme groet,
Anneke van Vleeren