Lauri

Ik heb in de zwangerschap meerdere keren bloedverlies gehad. De eerste keer was rond zestien weken. Na onderzoek in het ziekenhuis bleek dat ik ‘gewoon’ gevoelig baarmoederslijmvlies had. Niks ernstigs dus. Op vrijdagavond 1 maart begon ik opnieuw met bloeden. Dit bloedverlies voelde meteen anders dan de keren daarvoor. Ik heb daarom meteen de verloskundige gebeld. Op de vraag hoeveel bloed ik verloren was, kwam de reactie “ik bel ook een ambulance voor je”. Ik schrok. “Een ambulance? Dat is toch niet nodig? Het is vast ‘gewoon’ weer wat bloedverlies, net als de vorige keren” dacht ik. Na wat controles door de verloskundige zag ik in mijn ooghoek de blauwe zwaailichten tot stilstand komen op de oprit. De controles waren goed, maar door de hoeveelheid bloedverlies werd ik toch meegenomen naar het ziekenhuis. Daar zag de gynaecoloog dat ik niet alleen bloedverlies, maar ook al twee à drie centimeter ontsluiting had én dat onze dochter met haar billen naar beneden lag, met de placenta voor de baarmoedermond. “Partus prematurus” werd ons verteld, of wel: dreigende vroeggeboorte. Er bestond een zeer grote kans dat onze dochter datzelfde weekend nog geboren zou worden. Dit hakte er behoorlijk in en ik was voor het eerst in mijn zwangerschap écht ongerust. Ik was nog maar 31 weken en vier dagen zwanger… Ik werd diezelfde avond overgeplaatst naar een universitair ziekenhuis. Dit werd het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Onderweg in de ambulance kreeg ik weeënremmers en medicatie voor longrijping en heb ik wel honderd keer in tranen tegen onze dochter in mijn buik gepraat en gezongen. Ze was nog zo klein en kwetsbaar en mijn buik was de veiligste plek voor haar (en de beste couveuse, zoals het ziekenhuis dat zo mooi zei).

Gelukkig heeft de bevalling dat weekend niet doorgezet. Mijn buik bleef rustig, ik kreeg geen weeën en mijn vliezen bleven in tact. Met een zwangerschapstermijn van 32 weken mocht ik terug naar een regionaal ziekenhuis. Aangezien wij nog steeds rekening moesten houden met een vroeggeboorte, hebben wij bewust gevraagd naar een overplaatsing naar het Zgt in Almelo. Dit vanwege de gezinsgerichte zorg op de neonatologie afdeling, waardoor wij in een gezinskamer bij haar zouden mogen blijven. Diezelfde dag, maandag 4 maart, ben ik overgeplaatst naar dit ziekenhuis. Ik heb vervolgens een aantal dagen op de zwangeren afdeling gelegen. Omdat onze dochter nog steeds dwars lag en de placenta voor de baarmoedermond lag, was er een groot risico op een uitgezakte placenta als mijn vliezen zouden breken. Het waren lange dagen. Het was af en toe een mentale strijd, zonder duidelijk perspectief. Je weet heel goed dat het ziekenhuis de beste plek is om te zijn áls mijn vliezen zouden breken, maar aan de andere kant was het al dagen rustig gebleven. Het was ook onduidelijk óf ze überhaupt zou gaan draaien. Op zaterdag 9 maart was onze dochter ineens gedraaid. Ze lag met haar hoofd naar beneden en was ingedaald. Wat een blijdschap! Diezelfde dag ben ik ontslagen uit het ziekenhuis en mocht ik weer naar huis. Ik keek er enorm naar uit om weer fijn in ons eigen huis te zijn en bewust te genieten van de laatste weken van mijn zwangerschap. “Morgen ga ik direct mijn vluchtkoffer inpakken” zei ik tegen mijn man. Ik voelde namelijk heel sterk dat ze niet nog weken zou blijven zitten.

Die vluchtkoffer heb ik niet meer kunnen inpakken. Want nog geen twaalf uur later, om half vijf in de ochtend van zondag 10 maart ging ik naar de wc en keek ik op een plasje op de grond tussen mijn benen. Vruchtwater? Ik belde het ziekenhuis en die vermoedden dat mijn vliezen waren gebroken. Ik moest langskomen. Om vijf uur kwamen wij aan bij de spoedpost. Dit keer geen plekje voor mij op de zwangeren afdeling, maar een bevalkamer. “Ging de bevalling dan nu écht beginnen?” dacht ik nog. Ons werd verteld dat de bevalling nu snel kon gaan, maar ook dat het nog wel 48 uur zou kunnen duren. In theorie was het zelfs mogelijk om weken met gebroken vliezen rond te lopen. Aan de ene kant wilde ik zo graag dat onze dochter nog een aantal dagen, liefst weken, veilig in mijn buik zou blijven zitten, maar aan de andere kant wilde ik ook niet nog weken in het ziekenhuis liggen wachten. De hele ochtend heb ik een beetje last van buikkrampen gehad, dit was ook zichtbaar op de CTG. De verloskundige twijfelde over de ligging van onze dochter, maar een echo liet zien dat ze nog goed met haar hoofdje naar beneden lag. Een aantal uur later was op de CTG zichtbaar dat onze dochter dipjes in haar hartslag liet zien, die niet te koppelen waren aan mijn buikkrampen (ik kan het nog steeds geen weeën noemen). Daarom ging de verloskundige voelen of de ontsluiting al was gevorderd. Ik kan me nog herinneren dat ze zij: “als ik nu een navelstreng voel, gaan we meteen je blaas vullen en wordt het een spoedkeizersnede”. En zo geschiedde. Het was iets voor twaalf toen ze een navelstreng voelde en binnen no time stond de kamer vol met ziekenhuispersoneel, werd een gynaecoloog van huis gebeld en niet veel later werd ik naar de OK gereden. Om 12.34 uur werd onze dochter geboren middels een spoedkeizersnede. Daar was ze dan, na een zwangerschap van 32 weken en zes dagen, onze dochter Lauri! Ze was wat slap, maar heeft zich al snel na de bevalling goed hersteld. Ze ademde zelfstandig en niet veel later hoorde ik voor het eerst een huiltje. Ze werd vrijwel direct na de geboorte naar de acute kamer op de neonatologie afdeling gebracht. Daar zijn allerlei controles uitgevoerd en zijn een sonde en infuus ingebracht. Ook kreeg zij allerlei plakkers op haar lichaam, waardoor zij via een monitor goed in de gaten kon worden gehouden. Het maakt mij nog steeds verdrietig dat ik de eerste anderhalf uur van haar leven heb gemist en er niet voor haar heb kunnen zijn, maar gelukkig is mijn man al die tijd bij haar geweest. Na anderhalf uur mocht ik eindelijk naar hen toe. Daar lag ze dan, huid op huid op de borst van mijn man. Ons kleine meisje van 44 centimeter en 1830 gram. Een ieniemienie lijfje, vol met plakkers, in een veel te grote luier. Ik was op slag verliefd op haar, op haar mooie koppie vol met haar. Wij zijn ontzettend dankbaarheid dat ze, weliswaar veel te vroeg, maar in goede gezondheid ter wereld is gekomen. Dat ze maar twee weken in het ziekenhuis heeft gelegen en nooit een dipje in haar hartslag of zuurstof heeft laten zien. Dat ze met een termijn van 35 weken al mee naar huis mocht, haar thuis, helemaal voorbereid op haar komst. Eenmaal thuis -en bij het zien van de foto’s- begint het steeds meer te landen wat er allemaal is gebeurd en voel ik de ruimte en rust om het een plekje te kunnen geven. Inmiddels is Lauri drie weken oud, bijna tweeënhalve kilo en doet ze het nog steeds zo ontzettend goed. We zijn meer dan trots op haar en genieten enorm van haar.