Julia

Van de fotograaf
Op zondag 22 december 2024 had ik een afspraak staan in het WKZ Utrecht om Julia en haar ouders op de foto te zetten. 7 weken na haar geboorte was Julia nu sterk genoeg om op de foto te kunnen.
Deze kleine knappe meid heeft het de hele shoot ontzettend goed gedaan en ik heb haar en haar trotse ouders mooi vast kunnen leggen.

Van de ouders
Zwanger zijn van Julia was een rollercoaster. Bij 16 weken werd ik opgenomen in het ziekenhuis met zware bloedingen. De artsen konden niets vinden. Het bleef rustig en ik mocht naar huis.

Bij de 20 weken echo werden vlekjes op haar longetjes ontdekt, we werden doorgestuurd naar het WKZ. Ik kreeg een MRI, meerdere echo onderzoeken en er werd CCAM bij haar geconstateerd. Een zeldzame longafwijking waar ze prima mee zou kunnen leven. Het zou geen zorgeloze zwangerschap worden, maar we waren in goede handen.

Tot bij 22 weken plots mijn vliezen braken. Het was afwachten, ging ik bevallen? Het ziekenhuis kon niets doen. Daar was ze nog 2 weken te vroeg voor. We stonden voor een onmogelijke keuze en wilden haar een kans geven. En de bevalling bleef uit. Een week.. twee weken.. ik werd bij 24 weken opgenomen in het ziekenhuis en kreeg longrijpinginjecties. Maar ook toen bleef mijn buik rustig. Ik verloor veel vruchtwater, hield mijn gemak en mocht na twee weken opgenomen worden in de thuismonitoring. Julia bleef het, weliswaar al ingedaald in de stuitligging en zonder vruchtwater, keurig doen!

Op 2 november was het genoeg. Ineens ging het snel en Juul werd met een spoedkeizersnede ter wereld gebracht. Ze huilde niet en werd meteen weggehaald en er werd een beademingsbuisje geplaatst. Daar lag ze dan, op de NICU, 1400 gram en 38 cm. 11 weken te vroeg. Vrij snel naar de geboorte werd Julia erg ziek. We hebben ontzettend veel meegemaakt en vielen van het een in het ander. Meerdere infecties, bacteriën, een hersenbloeding en een hersenvliesontsteking. Op haar dieptepunt had ze in ieder handje en voetje een infuus, kreeg ze 3 soorten antibiotica en hield ruim 300 gram vocht vast.

Door de hersenbloeding, lukte het niet om haar hersenvocht zelf af te voeren. Ook meerdere pogingen tot lumbaalpuncties lukte niet. De druk in haar hoofdje nam toe. Toen ze 4 weken was, is er een Rickham drain in haar hoofdje geplaatst. Die nacht kreeg ze boven de 40 graden koorts. Ze lag in een soort koelmatje om haar temperatuur te reguleren. We waren radeloos. Sindsdien heeft ze, wonder boven wonder, de ommekeer gemaakt en gaat het de goede kant op.

Terwijl ik dit schrijf ligt ze bij me waar ze hoort: thuis. Het was weken lang de vraag of ze het ging redden. Maar na 9.5 week ziekenhuis mag Julia voor het eerst op dagverlof. Uit de Rickham drain prikken de verpleegkundigen elke dag nog hersenvocht. Tot duidelijk is of ze een vaste drain nodig heeft, mag ze af en toe overdag mee, en verblijft ze de nachten in het WKZ. En dat allemaal terwijl ze eigenlijk nog in mijn buik had moeten zitten!

Lieve kleine Julia, ondanks vele angstige momenten zijn we altijd in je blijven geloven. Wij zijn onvoorstelbaar trots op jou, dapper meisje!