Joshua

Van de fotograaf:

Op een zaterdagochtend maak ik kennis met Joshua en zijn ouders in het LUMC. Een hele alerte en wakkere Joshua, die met grote ogen de camera in kijkt en pas tijdens het buidelen weer in slaap valt. Deze kleine man, geboren met 27 weken, is dan inmiddels 33 weken oud en is een echte vechter. Uit het verhaal van zijn ouders blijkt hoezeer dit mannetje gestreden heeft om geboren te mogen worden. Deze mentaliteit komt hem ook straks goed van pas, wanneer hij naar huis toe mag. Er wachten namelijk 3 grotere broers op hem. Met smart, want een vierde teamplayer, daar kijken de broers al een poosje naar uit!

Lieve Joshua, ik wens je een gelukkig leven in dit prachtige gezin.
Lieve groet, Sonja

————————-

Van de ouders:

Precies 8 jaar nadat Anton en ik elkaar het ja-woord gaven, werd onze kleine stoere man en vierde zoon Joshua Marley James op 18 juni 2018 geboren middels een spoedkeizersnede. Op onze trouwdag! Wat een bijzonder cadeau. Niet geheel onverwachts omdat ik tijdens deze zwangerschap al veel bezoekjes aan het ziekenhuis had gebracht vanwege bloedverlies en een hematoom in de baarmoeder. Naarmate de zwangerschap verstreek, kwamen de bloedingen steeds vaker, meestal voorafgegaan door heftige kramp. Toen ik 20 weken zwanger was, volgde de eerste ziekenhuisopname wegens een heftige bloeding thuis. Ik mocht na een paar dagen weer naar huis met bedrust. Helaas bleven de bloedingen komen. Omdat dit vaak ‘s-nachts was gecombineerd met heftige kramp, gaf dit veel onrust. Omdat we thuis nog drie jongens op bed hadden liggen, moest oma uit bed worden gebeld, zodat we naar het ziekenhuis konden voor controle om vervolgens na een x-aantal paar uur huiswaarts te keren omdat de bloeding weer minder werd. Met de opdracht om weer terug te komen, mocht het bloedverlies/kramp weer toenemen…Opnames en ziekenhuisbezoeken volgden elkaar op.

Met 22 weken helaas weer een opname in het ziekenhuis wegens bloedverlies en heftige kramp. En op de echo was dit keer te zien, waar ik al die tijd al bang voor was: mijn vliezen waren gebroken. Het zag er niet goed uit voor onze kleine man. Er volgden onderzoeken naar zijn groei. Dit zou ook bepalend zijn of er gehandeld ging worden, mochten we toch die magische 24 weken grens halen. Dat was ook de tijd dat we zijn naam kozen: Joshua ‘God is mijn redder’. Het leven van ons kindje lag in de handen van God en hoe het ook lopen mocht, God zou ons bijstaan in geluk en verdriet.

Gelukkig bleek Joshua met 23 weken qua groei boven de 500 gram te zitten en besloten wij om Joshua alle kans te geven om te vechten voor het leven. De longrijpingsprikken werden gezet en de 24 weken grens werd bereikt. Dit gaf mij heel veel rust. Nu had onze man een kans. En iedere dag erbij, verbeterde zijn kans op overleven. De dagen gingen voorbij in het ziekenhuis, de klachten bleven maar Joshua hield vol in mijn buik. Dagen werden weken. Tot die bewuste middag. Ik was toen 27 +1 weken zwanger.

Ik voelde me de hele dag prima. Met de artsen was er zelfs al gesproken over thuismonitoring omdat de situatie vrij stabiel was. Rond vijf uur ‘s-middags werd ik plots niet lekker. Dit waren meestal de voortekenen van een heftige bloeding dus ik werd door de verpleegkundige aan het CTG gelegd. Daarop was te zien dat het met Joshua niet goed ging. Z’n hartslag zakte geregeld weg op de harde buiken die ik inmiddels ook had. Artsen werden erbij geroepen en een echo volgde. Daarop was een bloeding te zien achter de placenta. Er werd me verteld dat er een grote kans was dat ze Joshua die avond gingen halen als de situatie zich niet stabiliseerde. Ik moest Anton bellen en vertellen om direct naar het ziekenhuis te komen. Ook werd er een magnesium infuus gestart en kreeg ik nog een keer longrijping. Ondertussen hielden de artsen ons goed in de gaten. Ik had ondertussen weer ruim bloedverlies waarop de artsen ons ( Anton was gelukkig net gearriveerd) vertelden dat Joshua om 21:30 uur gehaald zou worden. Daar kwamen de tranen; wat een teleurstelling en opluchting in één. Teleurstelling dat we er niet nog wat dagen bij hebben kunnen pakken en opluchting omdat er een einde kwam aan de onzekerheid en het wachten. Ik voelde me als een tikkende tijdbom.

Omdat de situatie verslechtende werd besloten om Joshua al eerder te halen en zo zag onze man om 20:12 uur het levenslicht. Ik was onder narcose maar gelukkig was papa er om hem bij te staan. Wat een mooi mannetje van 784 gram. Zo klein maar al zo compleet. We zijn nu 6 weken verder en wat zijn we trots op Joshua. Hij vecht zo hard om hier bij ons te blijven. En wat is het mooi om te zien dat ook de verpleegkundigen en artsen in het LUMC zo lief en zorgzaam voor hem zijn. Mede dankzij hun goede zorgen is ons vechtertje nog bij ons. Wij, en zeker ook zijn drie broers kijken enorm uit naar zijn thuiskomst. Maar voor nu: groeien en aansterken lieve Joshua.

Onze dank voor Sonja van Egmond die op een zaterdagochtend tijd vrij heeft gemaakt om prachtige foto’s te maken namens Stichting Earlybirds. Ze ging zo lief en respectvol te werk, heel ontspannen ook. Nogmaals dank Sonja!