Jordy

Vanuit Earlybirds kreeg ik deze aanmelding doorgestuurd waarna ik meteen een mailtje naar de ouders van Jordy heb gestuurd. Die hadden net te horen gekregen dat ze vanuit het ziekenhuis in Utrecht naar Tilburg mochten verhuizen.

Een paar dagen later hadden we afgesproken in het Elizabeth Ziekenhuis in Tilburg. Ik kreeg eerder al te horen dat hij nog op een afdeling lag in een gezamenlijke kamer, maar toen ik daar aankwam was hij net verhuisd naar een eigen kamertje en een eigen bed. Geen couveuse meer voor deze dappere jongen.
Tijdens de fotoshoot zag ik dat beide ouders nog erg moesten wennen aan die nieuwe vrijheid. Ze mochten nu namelijk alles zelf doen! Maar ik weet zeker dat dat allemaal goed gaat komen. Zoveel liefde voor elkaar…

Jordy doet het op dit moment zo goed, dat hij waarschijnlijk volgende week al naar huis mag!

Veel geluk samen

————

Ik ben Ingrid van Vroenhoven.
Trotse moeder geworden van een prachtige zoon Jordy.
Het heeft drie jaar geduurd tot ik zwanger raakte,(de rede was onbekend) uiteindelijk na onze eerste IVF poging.
Ik belande 8 dagen na de IVF punctie in het ziekenhuis met “over-stimulatie”
Daar had ik nog nooit van gehoord en kwam ik volgens mijn behandelend arts ook niet voor in aanmerking. Balen dus, mijn ei zakjes waren gaan lekken. Binnen 2 dagen had ik een mega buik alsof ik 25 weken zwanger was. Dit was alleen maar vocht van die lekkage. Na 9 dagen ziekenhuis mocht ik eindelijk naar huis en hoorde wij een paar weken later met de controle dat er een vruchtje was ontstaan in mijn buik met een kloppend hartje. IK BEN ZWANGER!!!

Ik was natuurlijk super blij en verrast. Mijn zwangerschap liep vrij vlekkeloos. Niet ziek, wel wat moe maar dat hoorde erbij. Tot week 23… Ik had erg veel dorst, ik was naar mijn huisarts geweest met de angst voor zwangerschap suiker. En ja hoor, ik werd weer opgenomen in het ziekenhuis. Mijn glucose waarde was 27.6 Ik moest meteen insuline spuiten en kreeg een aangepast dieet.

Na een bloedtest bleek ik “type 1” te hebben. Mijn wereld stond even stil. Hier kom ik nooit meer vanaf. Na 4 dagen ziekenhuis probeerde ik thuis mijn glucose op pijl te houden, al viel dit niet mee. In week 27 mocht ik weer naar de poli voor een controle. Met wat onbenullige buik klachten dacht ik. Maar nee, ik werd weer opgenomen in het ziekenhuis, mijn baarmoedermond was verkort. Dus ik had kans op een vroeg geboorte.

Dezelfde dag werd ik met de ambulance naar Utrecht gebracht. Hier kreeg ik weeën remmers en spuiten voor de longrijping van onze baby voor te bereiden. Na 4 dagen werd ik ontslagen in Utrecht en mocht ik weer terug naar mijn “eigen ziekenhuis” in Tilburg. Hier moest ik blijven met de opdracht BED-RUST. En hopen dat we hiermee zo lang mogelijk konden rekken naar een bevalling.

Tot ik na 23 dagen `s nachts wakker werd met een bloeding. Nee he.. Ik ben 31 weken en 3 dagen. Als ik kon rekken tot de 32 weken kon ik gewoon in Tilburg bevallen. Maar helaas voor de zekerheid werd ik naar Utrecht gebracht. De bloeding was geen reden voor een bevalling werd mij gezegd. Maar met de lunch bleek ik toch vrij regelmatig buikpijn te krijgen. Om de 5 min. De weeën waren begonnen. Ik heb 8 uur constant rug en buik weeën gehad. Toe ik hoorden dat mijn ontsluiting niet meer werd dan 4 cm Was ik er klaar mee. Ik was futloos en moe. Ik kreeg een ruggenprik en kon even slapen. 2 uur later werden mijn vliezen doorgeprikt om het iets te stimuleren. En ja dat hielp wel. Om 3.12 uur werd onze zoon Jordy geboren.

Hij werd opgevangen in een zak waar zijn hoofdje bovenuit kwam, zodat hij niet te veel afkoelde. Ik kreeg hem op mijn buik gelegd, even wist ik er geen raad mee. Toen besefte ik, eindelijk ik heb een kind. Mijn man liep met Jordy en de artsen mee om hem in de couveuse te leggen en alle toeters en bellen aan te sluiten. Na een tijdje kwam de couveuse de verloskamer binnen rijden. Nu zag ik Jordy pas goed. Wat een knappe baby. Hij werd naar de NICU gebracht.
Toen mijn man en ik op de kraamkamers waren en mij van alles werd uitgelegd over het kolven van de borstvoeding, werden wij door de artsen gehaald om naar Jordy te komen kijken op de NICU. Hij was nu helemaal geïnstalleerd. Toen ik hem zag moest ik huilen. Zo zielig, zo’n klein manneke. Hij had zo veel slangetjes en draadjes en een zuurstof pijpje op z`n neusje. En hij maakte kleine kreuntjes. Vond het zo sneu voor zo’n klein manneke, die hard aan `t vechten was.

Zijn gewicht was 1900 gr. En hij was 42cm. Hij was aan de grote kant voor zijn leeftijd, Maar dat had ook met mijn diabetes te maken.

Wat een hectiek komt er op je af als je bevallen bent. Ze willen van alles weten, ik moest nog van alles regelen mijn hoofd sloeg op hol… Gelukkig werd ik goed opgevangen door familie en vrienden en zeker door mijn man. De volgende dag mochten we naar het Ronald McDonald in Utrecht. `s-Morgen en `s-avonds gingen mijn man en ik met de rolstoel naar Jordy. `s-Morgens mocht ik buidelen `s-avonds mijn man. Hier genoten wij heel erg van. Al vonden wij het allemaal maar eng, is ook zo’n manneke. Onze zoon. Na een paar dagen raken wij wat meer gewend aan onze zoon en aan zijn couveuse met toeters en bellen. Elke dag kregen wij te horen dat hij het goed deed. Te goed dachten wij wel eens.

Een week later was hij al wat infuusjes en draadjes kwijt. Hij mocht naar Tilburg! Zo snel al, dachten wij. Hij had alleen nog een flow snor en zijn saturatie meter, sonde en wat plakkers op zijn buikje. Ik vond het allemaal wel heel spannend. Wij werden al voorbereid dat de ambulance rit wel zwaar kon zijn voor onze Jordy. Maar gelukkig is het allemaal goed verlopen, ik was zelf ook met de ambulance mee gereden om toch bij hem in de buurt te blijven. Eenmaal in Tilburg werden wij goed ontvangen en moesten we ook weer even wennen aan de nieuwe omgeving. Na een paar dagen hoefde hij zijn flow snor niet meer. Wij schokken bij elk draadje wat hij kwijt raakte. Het gaat zo snel allemaal.

En eindelijk mocht hij ook in bad. Dit was zijn eerste badje, en wat genoten wij hier van. Jordy ook hij lag met open ogen ons goed in de gaten te houden en genoot van het water op zijn lijfje.

Weer een weekje verder kreeg hij een gewoon bedje en een eigen kamertje, eindelijk uit de couveuse. Ook vond ik dit toch wel erg spannend. Hij werd nu blootgesteld aan allerlei bacteriën en nu moest hij zichzelf op temperatuur houden. Hij doet het allemaal zo goed hij mocht al de fles proberen weer een stap verder. En ook dat ging allemaal stukje bij beetje goed. Weer een week verder dronk hij zijn fles voort erg goed. Hij mocht ook al van de monitor af. Weer een grote stap. Hij blijft zo goed vooruitgaan. Wij zijn ook zo super trots op onze kleine bink. Nu is hij al wat dagen van de monitor af en drinkt hij zijn flesje leeg. Zijn sonde heeft hij ook al niet meer nodig, dus nu heeft hij nix meer van draadjes aan zijn lijfje. Heerlijk.

Komende week mag hij met ons mee naar huis. Echt een superfijn idee. Eindelijk in zijn eigen bedje, eindelijk mag ik al de baby spullen die we hadden aangeschaft ook echt gebruiken, en hoeven we niet meer elke dag op en neer naar het ziekenhuis. Nu moeten we het allemaal zelf gaan doen.

Het echte leventje gaat beginnen!!