Jordin

Zaterdag 17 september 2022, ’s ochtends vroeg om 03:45. We liggen in bed in de caravan, op vakantie. Een soort honeymoon, want de week ervoor op 09-09 zijn we getrouwd. Het is onze laatste vakantie samen, tot we in december Heit en Mem mogen worden.

Ik word wakker, van een gekke, beetje zeurende buikpijn. Het houdt even aan, en trekt ook weer weg. En dan komt het weer. Ik blijf liggen, maar kan mijn draai niet vinden. Na een halfuurtje, toch maar naar de wc. Maar ja… je ligt in zo’n klein bed, en je moet naar buiten voor het toilet. Mijn man, Colin, wordt wakker. Hij vraagt wat er is, ik antwoord dat ik naar de wc ga, omdat ik zo’n vreemde pijn in mijn buik heb. Misschien zijn het mijn darmen, weet ik veel. Maar nee, dat is het niet. Eenmaal terug in de caravan, probeer ik nog wel te slapen, maar het lukt niet. De pijn neemt alleen maar toe, op een gegeven moment ga ik ook uit bed want liggen is niet fijn. Ik durf niet zelf te gaan Google’en, dat doet Colin. Oefenweeën, komen we op uit. Dat kan kloppen, met mijn zwangerschapstermijn van 27+2. Ik bijt nog een tijdje door de pijn heen, hopend dat het snel afneemt. Oefenweeën duren niet zó lang toch? De pijn begint ook richting mijn onderrug te trekken. Rond 5:00 zeg ik tegen Colin, ‘ik wil geen paniek zaaien…  maar je moet de verloskundige bellen’. Dat doet hij. Ook zij zegt dat het waarschijnlijk oefenweeën zijn, maar ze wil wel even komen om te checken, voor de zekerheid. Maar ja… wij zijn niet in de buurt. Ze zoekt samen met Colin een nummer van een verloskundige in de buurt. Deze bellen we vervolgens ook. Zij is een halfuur van ons vandaan, dus stuurt ons in eerste instantie door naar de spoedpoli van de huisarts, in Emmen. Deze moeten we bellen om te melden dat we komen. Als Colin dat gedaan heeft en ophangt, belt de verloskundige in de buurt weer terug. Het zit haar toch niet lekker zegt ze, ze heeft mij gehoord op de achtergrond. Als het wel echte weeën zijn, kunnen ze ons in Emmen ook niet helpen en moeten we alsnog naar Groningen. “Dan kunnen jullie beter gelijk naar Groningen. Ik bel een ambulance voor jullie”. Eindelijk hulp, dacht ik. Snel wat kleren aangetrokken, en naar de auto gelopen. We zijn naar de poort gereden, wachten op de ambulance. Deze kwam gelukkig al snel. De 2^e ambulance arriveerde ook, de verpleegkundige van die ambulance stapte ook bij mij in. De derde ambulance (met couveuse) was ook aanrijdend. Met toeters en bellen ben ik naar het UMCG gebracht, waar ik rond 6:30 aankwam. In de ambulance was ik inmiddels wat bloed verloren, en volgden de weeën elkaar in rap tempo op. Ook kreeg ik persdrang. Ik besefte me toen wel, dit gaat gebeuren, ik ga bevallen! Colin reed in onze eigen auto er achteraan, die had dus geen flauw idee. In de verloskamer, stond al een heel team klaar. De verpleegkundige checkte als eerste de ontsluiting. “10 centimeter. Je gaat bevallen” zei ze tegen mij. De gynaecoloog kwam, om mijn vliezen te breken en de bevalling te leiden. Na het breken van de vliezen zei ze, ‘bij de volgende wee mag je meepersen.’ ‘Waar is Colin?’ vroeg ik. Net alsof die arme mensen dat wisten, maar ik kon en wilde dit niet zonder hem doen. Bij de eerstvolgende wee, deed ik dan ook niet echt mijn best. Goddank werd er toen op de deur geklopt, het zal rond 6:42 geweest zijn. Een andere verpleegkundige stak hoofd om de hoek. “Ik heb hier de vader, mag die erbij?” vroeg ze kalm. Ik riep heel hard, ‘JA!’ en daar was Colin gelukkig. Hij had weinig tijd om erover na te denken, want de volgende wee kwam en ik wist, nu gaat het gebeuren. Ik pakte zijn hand en gaf nu wél gas. En om precies 6:45u, 3 uren na de eerste buikpijn werd onze zoon Jordin Silvan geboren. Met geluid, hij huilde. Helemaal af, compleet. Maar zo klein. Hij werd even op mijn borst gelegd, Colin heeft de navelstreng door mogen knippen en daarna werd hij meegenomen, in de couveuse.

Hij heeft uiteindelijk 4,5 week op de neonatologie gelegen in Groningen, en op moment van schrijven ligt hij in het MCL. Hij heeft al heel wat doorstaan. Zo heeft hij 2x aan de beademingsbuis gelegen, 2 ibuprofenkuren en uiteindelijk een operatie om zijn ductus te sluiten (bloedvat tussen de aorta en longslagader), longrijpingsmedicatie… De hele mikmak. Omdat het zo snel ging, hadden ze bij de bevalling geen tijd meer om longrijpingsprikken te geven. Jordin is dus totaal onvoorbereid ter wereld gekomen. Maar het is gebleken dat het een onwijze vechter is, met een wilskracht van jewelste. Zo’n operatie is niet niks voor zo’n kleintje, maar hij heeft zich er dapper doorheen geslagen. En doet het nu onwijs goed in het MCL. Nog een paar weken, tot hij mee mag naar huis. Wij kunnen in elk geval niet wachten, om eindelijk ons gezin van 3 compleet te hebben aan het kerstdiner!

Janna en Colin, trotse Heit en Mem van Jordin

Berichtje van de fotograaf:

Wat is het bijzonder, zo’n klein strijdertje die al zoveel mee heeft gemaakt heerlijk bij mama (mem) op de borst te zien liggen. Als neonatologie verpleegkundige (i.o.) heb ik voor Jordin mogen zorgen in het UMCG, nu mocht ik in het MCL langs komen om hem op de foto te zetten. Wat ben je gegroeid de afgelopen tijd, kerel. Als ik jou Heit en mem zo aan de couveuse met jou bezig zien, dan geniet ik achter de camera ook een beetje mee. Ze zijn zo trots op jou toppertje. Zet hem op Jordin de komende weken, laat ze maar een poepie ruiken.

Liefs Marieke