Jools

Van de fotograaf:

Op een vrijdagmorgen vertrok ik richting Antwerpen om een meisje te gaan fotograferen dat geboren werd bij 28 weken zwangerschap. Haar papa wachtte me al op in de hal. Toen mama ook gearriveerd was, vertrokken we samen naar hun dochtertje. Wat een klein, maar vooral mooi meisje!

Rond 24 weken leek het erop dat ze al wilde komen, gelukkig wachtte ze nog een paar weken voor ze zich echt aankondigde. Geboren met een gewicht van 720 gram en nu al 1420 gram! Wat een vechtertje! Tijdens de shoot heeft ze geslapen, gezucht, geglimlacht, gedroomd en fijn bij haar papa en mama geknuffeld! Lief meisje, groei maar goed. Heel veel geluk voor jou en je familie!

—————

Van de mama:

“Alvorens op vakantie te vertrekken gingen we op 16 december nog even op controle bij de gynaecologe. Eenmaal daar merkte ze op dat ik verschijnselen van een zwangerschapsvergiftiging had en ze stuurde ons ter observatie naar het ziekenhuis, slechts voor 24h. Deze 24h werden echter een 4-tal weken.. 4 weken vol onzekerheid, twijfel, verdriet maar vooral hoop! Ons meisje groeide echt niet meer en toen haar hartslag tijdens een monitorsessie te lang te laag was, hebben de dokters besloten om haar ter wereld te brengen.

Ze was zo klein, 720 gram maar zo sterk en dapper. Ze had onmiddellijk een prima start gemaakt, maar wat waren en zijn de dagen en weken die volgden toch heftig. Het brak ons hart om wakker te worden zonder haar in mijn buik en in onze kamer. We voelden ons niet compleet. Terwijl we de plakkers op haar borst en de slangetjes in haar neus zagen, rolden onze tranen over onze  wangen. Konden we maar meer voor haar betekenen. Onze hoop hangt af van een monitorscherm. Zoveel vragen: waarom moet ze dit alleen ondergaan? , mist ze mijn lichaam? , ligt haar bedje lekker?…
Zalig zijn de momenten dat ze haar vingertjes vast om de onze krult en dat we mogen knuffelen. We voelen dat we ons steeds meer hechten aan elkaar en we hopen dat ze weet dat wanneer we haar terugleggen, dat we in ons hart steeds bij haar blijven.

Wij drie’tjes zijn een team, we kunnen dit aan. We gaan door en door en over een tijdje zullen we thuis aan haar wiegje staan.”