Joes & Laurens
Van de fotograaf
Onlangs mocht ik bij Joes en Laurens op fotobezoek. Deze knappe mannen liggen op dat moment al 9 weken in het WKZ waar ze alle afdelingen zo’n beetje gehad hebben.
Met amper 25 weken kwamen zij ter wereld. Ik ontmoet een trotse papa en mama op de gang en daarna de jongens, samen in een bedje. Wat een spannende tijden heeft dit gezin achter de rug.
Nu gaat alles goed naar omstandigheden en mocht Joes zelfs van de beademing af nadat hij deze er zelf had uitgetrokken 😉 Papa en mama hebben de zorg helemaal onder controle.
Met amper 25 weken kwamen zij ter wereld. Ik ontmoet een trotse papa en mama op de gang en daarna de jongens, samen in een bedje. Wat een spannende tijden heeft dit gezin achter de rug.
Nu gaat alles goed naar omstandigheden en mocht Joes zelfs van de beademing af nadat hij deze er zelf had uitgetrokken 😉 Papa en mama hebben de zorg helemaal onder controle.
Fijn kennis te maken lieve kereltjes, hopelijk snel naar een ziekenhuis dichterbij en uiteindelijk fijn met papa en mama mee naar huis!
Van de ouders
Bij de eerste echo: niet één, maar twee kloppende hartjes.
Bij de eerste echo: niet één, maar twee kloppende hartjes.
De zwangerschap verliep geweldig, tot de 24 weken. Ineens: helderrood bloedverlies. Vanuit het OLVG in Amsterdam werden we overgeplaatst naar het WKZ in Utrecht vanwege een verkorte baarmoederhals. Totaal overvallen, en er volgden moeilijke gesprekken en keuzes over extreme vroeggeboorte. Na een opname mochten we naar huis, wel met bedrust.
Een week later, opnieuw helderrood bloedverlies, en weer een opname in het WKZ. Deze keer een verstreken baarmoederhals, dus gekozen voor 48 uur longrijping en weeënremmers.
Je gaat dan van denken in maanden, naar weken, naar dagen… naar uren. Rekken was het doel, maar de jongens hadden toch echt andere plannen.
Een dag later, op woensdag 26 maart, werden ze geboren:
Joes met 900 gram – en Laurens 750 gram.
Ze kwamen huilend ter wereld!
Dit was het begin van het NICU leven. Elke dag begint weer op nul. De NICU-dagen bestonden uit rommelen, stapjes vooruit, stapjes terug, en alarmbellen die pingelen.
Maar ook verzorgmomenten, leren van de verpleging, héél veel buidelen, onzekerheid, maar ook hoop. Plus elke dag meerdere keren op en neer tussen het Ronald McDonald Huis en de NICU.
Na 45 dagen op de NICU mochten Joes en Laurens door naar de High Care – en kort daarop naar de Medium Care. Je ziet ze met de dag sterker worden. En zo bijzonder om te merken: het zijn echt twee verschillende karaktertjes!
Joes redt het inmiddels zonder ademhalingsondersteuning, Laurens hobbelt daar in zijn eigen tempo achteraan. Ze liggen graag samen in een bedje, soms zoet en soms elkaar wat aan het klieren.
De jongens bepalen het tempo. Momenteel wachten we op nieuws van de oogarts.
Hopelijk mogen we snel richting huis, terug naar Amsterdam!
Die verkorte baarmoederhals ook hier een ding op 26weken nog 0,6mm – longrijping 1x weeenremmers-
3weken alles stabiel ( verplichte bedrust in opname)
Elke dag is er eentje bij in de beste couveuse hielp de ziekenhuispoetsvrouw mij telkens herinneren
Tot ze op zondagavond ( 29weken 4dagen) beslisten tis welletjes geweest… zullen we hier het regioziekenhuis even in rep en roer zetten…20u bloedverlies- 20u10 controle gyne 9cm ( geen wee gevoeld)- 21u10 nr 1 ons meisje geboren – 21u14 nr 2 onze jongen geboren- ons meisje besliste 24u na geboorte die beademingsbuis mag er uit voor mij, dag 3 geen zuurstofondersteuning niet meer,… na 65 dagen nicu i’m going home- broer langer zuurstof nodig tot dag 84
Nu int okt 4j geleden! Ze doen het goed wel op hun tempo!
#belgie #waregem #azsintjanbrugge #twins