Jip & Floor

Van de fotograaf:

Zondag 19 februari mocht ik voor het eerst een reportage maken van een tweeling. Zo bijzonder, twee van die kleine wondertjes. Jip en Floor zijn geboren met 32,5 weken.

De zwangerschap ging redelijk alleen bleef Jip achter in groei. Toen de vliezen met 32.4 weken braken en Nadine ook veel bloed verloor was het even paniek. Omdat Jip in een stuit lag werd de tweeling uiteindelijk gehaald via een keizersnede. De achterstand in groei heeft Jip nu na 3 weken bijna ingehaald en de dokter noemt ze voorbeeldige prematuurtjes. Nog even goed aansterken en groeien en dan kan ook grote zus Laurie gewoon lekker thuis met jullie knuffelen!

Ik vond het heel bijzonder om deze reportage te verzorgen en wens jullie heel veel geluk en prachtige momenten toe met jullie mooie gezin!

————————-

Van de ouders:

Zondag 29 januari zaten we klaar om de eerste aflevering van Homeland te gaan kijken, toen ik een warme vloed langs m’n benen voelde. Ik schrok en zei tegen Ronald ‘volgens mij zijn mijn vliezen gebroken’. Ik was toen 32 weken zwanger. Het was alleen geen vocht maar bloed. Ik stond op van de bank en het bleef maar uit me lopen alsof ik stond te plassen. Ik ben naast het kleed gaan staan en zei tegen Ronald ‘de map met nummer staat in de kast en wil je een emmer pakken’. Ik stond te trillen boven de emmer en zei tegen Ronald lichtelijk in paniek ”ik wil niet dood”, hij zei ‘jij gaat nu rustig ademhalen en je gaat niet dood’. Nog steeds bleef het bloed de emmer in lopen. Ondertussen had Ronald mijn moeder gebeld en gezegd dat ze meteen naar ons moest komen om op onze dochter Laurie te passen. Hij belde ook het ziekenhuis en zij verzochten ons om in tien minuten in het ziekenhuis te zijn.

Toen we in het ziekenhuis aankwamen stond er al iemand klaar om ons op te vangen. Zij nam ons mee naar een kamer waar ik gelijk een echo kreeg. Ze wilden er zeker van zijn dat de placenta niet los geschoten was en dit was gelukkig niet het geval en de kids maakten het goed. Ook werd mijn baarmoedermond gecheckt. Deze bleek al verkort te zijn.  Daarom kreeg ik ook gelijk een infuus met weeen remmers en werd ik aan het CTG aangesloten, hierna kreeg ik ook nog een injectie met longrijpers. Deze moesten 24 uur inwerken en hierna zou ik dan nog een injectie krijgen. Ik had op dat moment wel harde buiken. Deze werden wel minder door de weeën remmers. We hebben toen de nacht daar op zich nog goed geslapen. Om 6 uur ”s-ochtends gaf ik aan dat ik toch wel vaak vocht verloor, er werd toen gecheckt of dit vruchtwater was. Dit was het geval, de vliezen van het onderste kindje (het jongetje) waren gebroken, er was toen nog niks aan de hand. Ze hoopten dat de longrijpers nog langer zouden kunnen inwerken, de verpleging heeft ons toen nog naar een andere kamer verplaatst. Waarna ik toch wel echt last kreeg van weeën, deze werden ook steeds heftiger en volgden steeds sneller op elkaar. Rond half 11 gaf ik aan dat ik dit niet nog een half uur ging trekken. De verpleging heeft toen een verloskundige erbij gehaald, zij heeft mij getoucheerd en zei ‘je hebt al 4 cm ontsluiting’. Maar omdat de onderste in stuit lag zou ik een keizersnee krijgen en dit werd toen dus een spoedkeizersnee. Het is toen heel snel gegaan. Het stukje van die kamer naar OK kan ik me niet zo goed meer herinneren. Ik weet nog dat ik vanuit het bed op het OK plankje moest klimmen en dacht hoe dan?! En dat ik een wee heb liggen wegzuchten in iemands armen. Ik kon die vrouw overigens wel kussen zo lief was ze voor me. Ik moest gaan zitten alsof je op een paard zit zeiden ze toen en gelijk erna kreeg ik mijn ruggenprik. Er werden nog wat grapjes gemaakt door mij en de dokters in de ruimte. Toen ging het allemaal heel snel. Om 12.05 begonnen ze en om 12.10 is Jip geboren. Hij kwam heel blauw en niet beweeglijk m’n buik uit, ik schrok hier heel erg van. En er schoot heel even door m’n hoofd “als hij maar niet dood is”. Jip werd toen meegenomen naar de kamer ernaast voor zijn check. Om 12.13 is Floor geboren en zij krijste het uit. Ronald is toen meegegaan met Floor en mocht daar haar navelstreng nog keer doorknippen. Op dat moment waren ze bezig met het beademen van het Jip beademen en op moment dat ze hem wilden gaan reanimeren begon hij gelukkig zelf te ademen.

Ik werd verder geholpen en naar de uitslaapkamer gereden waar ik nog twee uur heb gelegen. Ik had veel pijn en de pijnstilling sloeg niet echt aan.
Toen ik op de kamer kwam waar Jip en Floor al lagen kon ik alleen maar huilen en kotsen van de pijnstilling. Maar wat was ik blij om te zien dat het met Jip goed ging. De dagen erna waren dagen met veel toeters en bellen aan de kids en onzekerheden. Maar elke dag ging het een stukje beter.

En nu zijn ze alweer beide de 2 kilo voorbij en geen CPAP, zuurstof, blauwe lamp, prikjes en couveuse meer. We zijn zo mega trots op deze twee kanjers en we kunnen niet wachten om ze mee naar huis te nemen naar hun grote zus Laurie.