Jaylinn
Sterke meiden.
Het is zondag 25 juni als ik van Earlybirds de vraag krijg of ik naar het MCL wil voor een reportage van een meisje. Na een blik in mijn agenda en de vraag of het per direct moet, geef ik aan dat ze de aanmelding wel naar mij kan mailen. Het eerste wat mij opvalt als ik de aanmelding lees is de geboorte datum. Ik check voor de zekerheid nog even bij de planner of dat wel klopt, 22 januari is tenslotte al 5 maanden geleden. Maar de datum klopt en vanaf dat moment wist ik dat het weer een echt vechtertje was.
Ik neem contact op met Lisa via de app om te vragen wanneer ik even mag bellen om een afspraak te maken. We spreken op 1 juli af in de ouderkamer van het MCL op de kinderafdeling. Nadat we kennisgemaakt hebben, drinken we eerst een kop koffie in de ouderkamer, voordat we naar Jaylinn gaan.
Onder het genot van kopje koffie vertelt Lisa mij in het kort hun verhaal. En wat voor een verhaal:
Lisa is een alleenstaande jonge moeder van 22. Als ze 27 weken zwanger is komt haar wereld op de kop te staan, als blijkt dat haar placenta niet goed is, en ze dus direct naar het UMCG in Groningen moet. Er zaten niet genoeg voedingstoffen in de placenta en de doorbloeding was niet goed, hierdoor had haar kindje een groeiachterstand van 5 weken en was ze dus qua gewicht en lengte nog maar 22 weken. In Lisa haar buik zou het kindje het zeker niet redden en zat ze al in de overlevingsstand. Dus werd besloten dat ze direct een keizersnede moest, onder narcose omdat het kindje het anders niet zou redden.
Daar was ze dan, een meisje: Jaylinn, ze woog 560 gram. De artsen hadden de keuze bij Lisa neergelegd. Maar ja, is dat een keuze? Haar moeder hart klopte al 27 weken en ze gaf de keuze aan haar dochtertje, als ze wil vechten dan mag ze vechten en dan vecht ik mee. En dat deed ze, de kleine Jaylinn ging vechten ondanks alle problemen die ze had en Lisa vocht mee.
Lisa liet mij een foto op haar mobiel zien van Jaylinn en om te laten zien hoe klein ze eigenlijk was, hadden de verpleegsters een rolletje leukoplast bij haar buikje gelegd. Haar buikje was kleiner als het rolletje leukoplast. 4 maanden lang zat Lisa alleen in het Ronald Mac Donald huis om dag en nacht bij Jaylinn te zijn. Met ups en downs gingen deze maanden voorbij, met veel zorgen omdat haar longetjes niet goed zijn, ook haar hartje is niet helemaal in orde. Dit alles kost haar veel energie, zoveel dat ze geen energie heeft om zelfstandig te drinken.
Inmiddels zijn Lisa en Jaylinn overgeplaatst naar het MCL. Voor Lisa betekent dit, dat ze ’s-nachts weer in haar eigen huis kan slapen. Wat in het begin heel gek was. Het leek of haar wereld stil had gestaan en de rest gewoon door was gegaan.
Ondertussen zijn we naar Jaylinn toegegaan. Helaas kan ze niet in bad en moet Lisa haar gewoon wassen, wat Jaylinn niet zo fijn vindt. Jaylinn haar voetje zit in het gips omdat ze behandeld word aan haar klompvoetje, afgelopen donderdag hebben ze haar achillespees gekliefd. Het wassen vind ze echt niet fijn, waardoor ze moet huilen en dit kost haar weer zoveel energie. Gelukkig heeft Lisa haar snel weer in de kleren en kan ze lekker even bij haar zitten.
Als je al 5 maanden iedere dag in het ziekenhuis bent is je wereld heel klein en ben je zelfs blij met een wandeling met de kinderwagen door de gang. Als het mooi weer was geweest had ze voor het eerst even naar buiten gemogen, maar helaas regent het. Nadat de zuurstof fles is gebracht, gaan we even met zijn drieën naar beneden. Al kletsend wandelen we door de gang. Bij een rustig bankje gaan we nog even zitten en vraag ik aan Lisa hoe de toekomst er uit ziet. Onzeker zegt ze, het woord huis is eens gevallen maar ook niet zoveel meer dan dat, want dan moet ze met zuurstof en sonde mee naar huis en daar moet nog wel wat voor gebeuren voordat dat kan. We wandelen rustig terug naar de kamer.
Als ik weg ga zeg ik nog, dat vechten heeft Jaylinn van geen vreemde maar van haar moeder. Want wat heb ik een respect voor Lisa om dit in je eentje te kunnen moet je heel sterk zijn en kunnen vechten. Samen zijn jullie een sterk stel. Ik hoop dat jullie een mooie toekomst tegemoet gaan en dat ook voor jullie er een stukje rust komt.
Liefs Jacqueline
Wat een heftig verhaal! Heel veel kracht toegewenst! Respect voor jullie! Liefs Joke (mem van 2 prematuurtjes)
Veel kracht toegewenst! Respect voor jullie en wat een prachtig meisje????
Tjonge wat een verhaal weer en zo mooi gezegd door mama Lisa: “als ze wil vechten dan mag ze vechten en vecht ik mee”, wat knap en dat al 5 maanden en nog een lange weg te gaan. Wat gun ik hen samen een beetje rust. Veel sterkte en liefde van mij, oma van een prematuur.
Wat zijn jullie sterk meisjes! Hoop dat jullie snel
thuis van elkaar kunnen genieten en dat je helemaal kan bijkomen vak deze rollercoaster.
Heel veel geluk samen!
Ook mama van 2 prematuurkindjes
wat zijn jullie sterkt maar dat kan ook niet anders zoon sterke mama met zoon mooi lief en sterk dochtertje we komen gauw weer bij je kijken mooie lieve jaylinn dikke kus voor jou en je lieve mama
Groetjes van ook een mama van een prematuurtje
Ik wens je veel stekte. Ben ook alleenstaande moeder van meisje genaamd Jaylinn. Ook zij prematuur.
Super trots op deze twee vechters
Zal er altijd voor jullie zijn
Hou van jullie
Xxx oom en broer
Jesse
Lieve lisa en jaylinn super trots op jullie beiden ze heeft al hoe klein ze is vele harten al gestolen we hopen nog heel lang van haar te mogen genieten. Liefs mem van lisa rn beppe van jaylinn
Jeetje wat een heftig verhaal! Onze kleine heeft 4 maanden in t ziekenhuis gestreden en hoorde daarbij al tot het interieur op de afdeling… houd vol, er komen echt mooiere tijden! En zelfs in deze heftige tijd, zijn veel mooie lichtpuntjes.. maar dat weet je vast, want daardoor geef jij haar die kracht om t strijden!
Heftig hoor, ben zelf moeder van een ex prematuur. Ook met 27 weken geboren.
Hou vol samen!!
Wowww wat een verhaal. Ik herken mezelf hier helemaal in! Wij zitten ook al 8,5 maand in het UMC en ook in het Ronald mcdonaldhuis. Onze kanjer was geboren met 25w en 2d. Ook dezelfde problemen met placenta en doorbloeding waarbij hij groei achterstand had. Hij was ook maar 600 gram bij de geboorte. Hij heeft ook nog steeds ondersteuning nodig omdat hij ernstig BPD heeft. Voor ons is het einde wel al beetje in zicht en zullen wij uiteindelijk ook met monitor zuurstof en sonde naar huis gaan! Ik wens jullie heel veel sterkte. Ik weet hoe zwaar het kan zijn maar jullie zijn vechters!!
Zo trots op jullie al is ze nog zo klein ze heeft al vele harten gestolen zo trots dat ik beppe mag zijn van dit wondertje en moeder van lisa jullie kunnen altijd op mij rekenen
Wat een prachtige tekst en foto’s. Je bent een super sterke vrouw met een pracht dochter! Veel respect voor je hoop dat de tijd snel komt dat jullie samen thuis zijn.