Jaella & Michaela

19-02-2014: De dag van mijn 2e EarlyBirds reportage maar ook de dag dat de ouders van deze prachtige meiden een periode kunnen gaan afsluiten. Een periode van 5 weken UMC en 4 weken St. Elisabeth in Tilburg. Wat bij hun begon als een vroeggeboorte geheel onverwacht is nu het einde in zicht en mogen ze binnenkort naar huis met deze 2 prachtige meisjes. Ik kom aan bij het ziekenhuis en dacht nog: Jeetje wat groot, ga ik het wel vinden?!

Zoals bij elke reportage wijst het zichzelf vaak uit en ook nu. Aan de telefoon hadden we nog afgesproken dat papa me wel zou herkennen. Een klein meisje met een grote rugzak, dat ben ik! Ik loop voorbij het restaurant, zoekend maar zie niemand die mij ook lijkt te zoeken dus neem ik plaats. Even later komt daar ook iemand zoekend voorbij lopen maar mijn rugzak had ik verstopt achter de tafel en na een paar onzekere blikken bleek dat papa te zijn die me kwam ophalen.

Meteen een goede klik, wat was dat een leuk moment. ‘’Waar is je grote rugzak nou, ik herkende je niet?’’ Daar liepen we dan, door het inmens grote ziekenhuis naar het kabouterrijk waar de meisjes liggen. Na onze jas opgehangen te hebben lopen we naar hun kamer waar ik mama ontmoette. Ik keek eens rond in de kamer en dacht nog, heh waar zijn ze nou. Dus ik vroeg de ouders of de verpleegkundie ze misschien meegenomen had. ‘’Neehoor’’ zei mama, ‘ze liggen gewoon in hun bedje’’. Ik keek nog eens beter en daar lagen ze dan, 2 inmens kleine meisjes, heerlijk wakker te worden, helemaal verstopt onder de grote dekens! Weer een lach moment met de ouders en wat voeld dat goed! Ik wist dat het kleine meisjes zouden zijn maar zo klein en dat ik ze niet zou zien liggen had ik niet gedacht.

Mama is alvast alles aan het klaarleggen om de meisjes in bad te kunnen doen en ik maak mijn camera gereed om te beginnen. Een heel groot badje staat midden in de kamer, ze gaan lekker samen in bad wat natuurlijk een prachtig moment is! Terwijl ze uitgekleed worden geven ze geen kik, alsof ze weten dat ze straks lekker in bad mogen en daar gaan ze dan lekker in bad. Ze zoeken elkaar steeds op net zoals in de baarmoeder. Wonderbaarlijk om te zien. Maar van badderen krijg je honger en zo worden de meisjes weer klaargemaakt voor hun voeding. Na snel even gespiekt te hebben op mijn camera zie ik al snel dat t prachtige foto’s zijn geworden van een zo normal ritueel wat voor hun zo belangrijk is om zelfstandig te mogen doen. Ik leg ze alles uit over de stichting tijdens de voeding en wat zijn de ouders me dankbaar dat er zo’n stichting is die dit wilt doen. Enorm dankbaar zijn ze de stichting. Na heerlijk gebuideld te hebben met de meisjes zijn we aan het einde gekomen dan de reportage.

Wat een bijzondere ochtend heb ik gehad en daar ben ik de ouders en het personeel heel dankbaar voor!