Jace

Op zondag 16 juni mocht ik afreizen naar het Isala ziekenhuis in Zwolle om een reportage te verzorgen van een prachtig krachtig jongetje genaamd Jace.

Jace is op 27 mei 2019 geboren met een termijn van precies 33 weken en woog 1385 gram. Met 24 weken zwangerschap is een niet goed functionerende placenta vastgesteld en bij 29 weken is mama met een zwangerschapsvergiftiging opgenomen. Een onzekere periode in het ziekenhuis brak aan. Bij 33 weken is na een zorgwekkend CTG besloten Jace met spoed te halen via een keizersnede. Jace deed het gelukkig meteen al heel erg goed!

3 weekjes na de geboorte ontmoet ik Jace en zijn ouders. Aangekomen op de afdeling ligt Jace nog heerlijk te slapen, hij trakteert me op een prachtige gaap. Tijdens de reportage word hij lekker gebadderd, dat vind hij heerlijk en is helemaal ontspannen. Jace krijgt ten tijde van de reportage nog sondevoeding maar drinkt ook al af en toe uit een flesje en na het badje mocht ik ook dit moment vastleggen. Lieve Jace wat deed je het toen al goed! Een aantal dagen na de reportage mocht je al naar huis. Thuis doe je het nog steeds supergoed en je weegt inmiddels 2790 gram.

Rogier en Marleen het was een voorrecht jullie te ontmoeten en foto’s te mogen maken van jullie mooie, sterke zoon en prachtige gezin. Ik hoop dat ik jullie door middel deze reportage een beetje kan helpen bij de verwerking van een voor jullie heel moeilijke periode.

Liefs Kim

———————

Van de ouders:

Een zwangerschap is niet iets wat vanzelfsprekend is. Helaas weten wij dit maar al te goed. In 2015 werden we doorverwezen naar het fertiliteitscentrum. Marleen werd bijna nooit ongesteld en bleek PCOS te hebben. Ondanks de PCOS was het ons gelukt zwanger te worden. Helaas eindigde deze zwangerschap in een miskraam (een missed abortion). Tijdens de eerste echo bij de verloskundige zagen wij alleen een lege vruchtzak. De miskraam zette niet door en een curettage volgde. Het begin van alle ellende bleek later…

Enkele maanden na de miskraam hadden wij onze intake bij het fertiliteitscentrum. In verband met de PCOS begonnen wij met ovulatie-inductie. Doormiddel van hormoonspuitjes werd gezorgd voor een gereguleerde eisprong zodat de kans op een zwangerschap zo groot mogelijk zou zijn. Helaas bleef een nieuwe zwangerschap uit. Marleen had er geen goed gevoel over. Tijdens de vele echo’s die gemaakt werden tijdens de behandeling in het fertiliteitscentrum bleek het baarmoederslijmvlies dun te blijven. We waren bang dat Marleen een complicatie had opgelopen door de curettage, het syndroom van Asherman. De arts verzekerde Marleen dat zij meer vertrouwen moesten hebben in haar eigen lichaam. Deze complicatie was immers zeer zeldzaam. Toch besloten wij zelf contact op te nemen met een arts die gespecialiseerd is in het syndroom van Asherman. Om een lang verhaal kort te maken, een intake bij deze dokter volgde en tijdens een kijkoperatie bleek Marleen inderdaad het syndroom van Asherman te hebben. Door de curettage is het baarmoederslijmvlies beschadigd geraakt en was de baarmoeder van binnen verkleefd. Alleen doormiddel van een operatie zou de functie van de baarmoeder kunnen worden hersteld. Een operatie, een hormoonkuur en controles volgde en uiteindelijk is na vele maanden van onzekerheid de functie van de baarmoeder hersteld. We konden verder met de ovulatie-inductie. We konden ons geluk niet op, één maand later hadden we een positieve zwangerschapstest in onze handen! Maar ook nu was het ons niet gegund…tijdens de 1e echo zagen wij een kloppend hartje, maar het hartje was een tijdje later gestopt met kloppen. De moed zakte ons volledig in de schoenen…

Weer volgde een onzekere tijd, weer veel “gedoe” om de baarmoeder weer goed te krijgen. En toen was het november 2018…we waren op vakantie in Zuid-Spanje. We waren helemaal klaar met alle behandelingen in het ziekenhuis. We zouden een pauze inlassen. Vooral Marleen kon het emotioneel niet meer aan. De hormonen en de vele ziekenhuisbezoeken begonnen z’n tol te eisen. We waren helemaal verbaasd toen Marleen tijdens de vakantie niet ongesteld werd. Toen we in Sevilla waren kochten wij een zwangerschapstest en wat bleek…ZWANGER! We konden het niet geloven. Blijdschap was er niet meer, we durfden niet meer blij te zijn. Het zal wel weer fout gaan…bang om opnieuw teleurgesteld te worden.

Bij thuiskomst konden we al met 6 weken zwangerschap terecht voor een echo bij het fertiliteitscentrum. We zagen toen een kloppend hartje! Een opluchting, maar nog steeds angst…eerst maar die eerste 12 weken afwachten. De eerste 12 weken had Marleen meerdere bloedingen gehad, er volgden meerdere echo’s en tot onze grote verbazing bleek het allemaal goed te gaan. Met 12 weken zwangerschap kwamen we bij de gynaecoloog terecht. In verband met de medische geschiedenis van Marleen zou zij onder controle moeten blijven in het ziekenhuis. De gynaecoloog vertelde ons dat de kans heel klein was dat het nu nog fout zou gaan. Maar nog steeds, we durfden niet blij te zijn. De 20-weken echo kregen we met 19 weken zwangerschap. Wacht maar, er zal wel iets afwijkends te zien zijn. Maar ook deze echo was goed! Wat een opluchting! We durfden eindelijk blij te zijn en van de zwangerschap te genieten. Een bezoek aan de 9-maanden beurs volgde, we gingen een babykamer uitzoeken. Dit was fantastisch, eindelijk na al die jaren!

Het genieten was van korte duur. De eerste zorgen kwamen rond de 24e zwangerschapsweek. Het kindje bleek opeens aan de grote kant te zijn. De gynaecoloog vermoedde dat Marleen zwangerschapsdiabetes had. Gelukkig zat Marleen op het “randje”. Een doorverwijzing naar de diabetespoli was niet nodig. Twee weken later hadden we opnieuw een echo. Wat gek, het kindje was nu aan de kleine kant. Na een uitgebreide echo bleek de placenta niet optimaal te werken. We zouden extra controles krijgen, misschien dat Marleen op den duur opgenomen moest worden. Ook begon de bloeddruk van Marleen te stijgen. Dit hoefde niet gelijk iets te betekenen. Een hoge bloeddruk had ze voor de zwangerschap ook al, maar de bloeddruk was al lange tijd stabiel…dus toch wel vreemd.

28 april 2019…midden in de nacht ging bij ons de deurbel. De Politie stond voor de deur, met de mededeling Rogier je vader wordt gereanimeerd. Je moet nu meekomen naar het ziekenhuis…in het ziekenhuis aangekomen bleek pa te zijn overleden. Een hartstilstand, totaal onverwacht, onze wereld stortte in. Twee dagen later waren we de uitvaart aan het regelen. Marleen voelde zich niet goed en ging op bed leggen. Ze voelde die dag de baby niet meer bewegen en belde naar het ziekenhuis. We konden gelijk komen voor een CTG en een echo. De CTG was goed, de echo niet. De placenta werkte bijna niet meer. Marleen werd opgenomen en kwam op de OHC terecht. Wat een ellende…we moesten een uitvaart regelen. We konden dit er nu niet bij hebben. Al gauw kwamen we er achter dat Marleen ook nog zwangerschapsvergiftiging had…haar bloeddruk was inmiddels erg hoog en er waren eiwitten in de urine aangetroffen. Bevallen… dit kon en mocht absoluut niet! We zaten nog maar in de 29e zwangerschapsweek. Een spuit met longrijpers en medicatie voor de bloeddruk volgden…We waren vastbesloten, de baby moet nog zolang mogelijk in de buik blijven zitten. Hij of zij moet eerst nog flink groeien!

20 mei 2019… 32 weken zwanger en vele CTG’s, echo’s en bezoekjes van artsen verder. Er volgde een verhuizing van de OHC naar de zwangeren-afdeling. Dit voelde als een overwinning. Tijdens de echo deze week kregen we te horen dat de groei van de baby is gestagneerd. De artsen willen de baby sowieso met 34-weken gaan halen. De organen kunnen nog wel rijpen, volgens de artsen viel er nog wel wat winst te behalen. Voor de zekerheid werden er opnieuw longrijpers gegeven. Het was wel slikken toen we hoorden dat ons kleintje slechts 1500 gram zou wegen.

27 mei 2019…in de ochtend wederom een CTG gehad. Marleen werd heel erg ongerust. Dit CTG is niet goed, het “lijntje” is niet variabel en er zaten dipjes in de hartslag. Dit is eng! Al gauw stond de verpleging op de kamer. De arts is niet tevreden, hij komt zo dadelijk langs. Misschien ga je vandaag wel bevallen, je mag niet meer eten en je krijgt straks een extra echo. Bel je vriend maar. De arts en Rogier waren er binnen no-time en er werd een dopler-echo gemaakt. De echo liet niets afwijkends zien ten opzichte van de vorige echo. Marleen moest weer aan de CTG, na 2,5 uur vonden de artsen het acceptabel… toch “vals alarm”. In de middag en avond wordt er opnieuw een CTG gemaakt. Rogier is de hele middag gebleven, nog even een buikfoto gemaakt. Week 33 was immers aangebroken. In het parkje voor het ziekenhuis bespraken we eventuele namen. Aangezien het geslacht van de kleine een verrassing was bespraken wij eventuele namen. De naam voor een meisje is bekend maar de naam voor een jongen kozen wij deze middag. De tijd begon immers nu te dringen, nog maar één week te gaan. Nadat de middag CTG ook goed was ging Rogier naar huis.

Rond 20.00 uur werd er opnieuw een CTG gemaakt. Dit CTG was helemaal verontrustend, nu was er helemaal geen variatie te zien. Dit voelt niet goed! Gelukkig was Marleen niet alleen, haar zusje Jasmijn zat naast haar bed. Marleen zei tegen haar zusje: “ik denk dat de kamer hier straks vol staat. Dit is niet goed!” Nog geen minuut later stond de kamer inderdaad vol. De verpleging zei: we hebben overleg gehad met de arts. Dit CTG is niet goed, je gaat NU bevallen, bel NU je vriend! We hebben het vermoeden dat je baby het heel moeilijk heeft in je buik. Binnen enkele minuten had Marleen een operatiejasje aan, werd er een infuus en een katether ingebracht en werd ze naar de OK gereden. Rogier kwam net aangelopen toen Marleen met het bed de kamer werd uitgereden. Op de OK aangekomen stond er een heel team klaar voor de keizersnee. Alles ging enorm snel en om 21.13 uur zijn we ouders geworden van een piepklein jongetje. Hij heet Jace Nash en was slechts 1385 gram. Helaas kon mama Jace niet gelijk vasthouden. Jace werd direct door de artsen onderzocht. Hij deed het gelukkig hartstikke goed en ademde zelfstandig. Omdat Jace pre –en dysmatuur is werd hij gelijk in de couveuse naar de kinderafdeling gebracht. Enkele uren later werden we met Jace herenigd en mocht mama Jace voor het eerst vasthouden. Het is niet te bevatten, we zijn eindelijk papa en mama geworden!