Ize

1 februari mocht ik in het MST Enschede Ize vastleggen met haar ouders, June een Luuk. Ize is geboren met 30 weken en was op het moment van mijn bezoek 33 weken en 1 dag. En wat doet ze het goed. Ze ziet er prachtig uit en is echt een druk baasje. Zeer beweeglijk….

Tijdens de shoot mocht ze voor de eerste keer in bad. Waar het voor Ize misschien nog wat onwennig was, leek dat voor moeder June helemaal niet zo. De eerste keer je eerste kindje in bad doen en dan zo zelfverzekerd aan de slag: wat mooi om te zien! Papa Luuk vond het allemaal nog iets onwennig. Maar je zult zien dat het snel went. Lieve Ize, met ouders die zo lief en ook zo nuchter zijn, weet ik zeker dat je een mooie toekomst tegemoet gaat.

Liefs Karin

———————-

Het verhaal van mama June:

Tsja, ons verhaal.. hectisch als dat het was…

Ik ben op een vrijdag naar mijn werk gegaan en kreeg hier buikpijn/krampen. Deze bleven aanwezig waardoor ik besloten had om even langs het Observatorium te gaan om te checken of alles goed was. Na meer als 1 uur aan CTG te hebben gelegen en een echo gehad te hebben bleek er niets zorgwekkends. Toch, bleek ik (nog steeds) harde buiken te hebben. De gynaecoloog vertrouwde het niet helemaal dus hup; opnieuw aan het CTG EN een echo. Na deze 2e echo bleek dat mijn baarmoedermond aan het verstrijken was (in een rap tempo)… wat harde buiken bleken te zijn waren weeën.

Nog geen 30 min later lag ik in een verlosbed aan de weeenremmers en had ik de 1e longrijpings prik gehad. Ook werd het gelijk duidelijk gemaakt dat ik diezelfde middag nog naar Zwolle zou worden verplaatst omdat Enschede geen NICU heeft voor prematuren onder de 32 weken.

Met de Ambulance ben ik die vrijdagmiddag naar de Isale Kliniek in Zwolle verplaatst. Hier werd ik nauwlettend in de gaten gehouden en hier zouden de weeenremmers er zondagmiddag ook weer af gaan. Zondagmiddag… de weeenremmers gingen eraf en een aantal uren later begonnen de weeen weer. De centimeters ging langzamer dan gehoopt. Om 22:00, 3 cm en om 02:00, 5 cm. Mijn gedachten toen: geef me wat voor die pijn want dit houd ik niet vol. Nadat de ruggenprik erin zat was de pijn grotendeels weg. Dit sukkelde door tot de volgende nacht 06:10. Toen is onze dochter Ize geboren. (30 weken en 6 dagen)

Ze huilde gelijk dus mocht even bij mij op de borst. Daarna werd ze meegenomen naar de NICU waar ze de eerste week gelegen heeft. Hier bleek al snel dat we een sterk meisje op de wereld hadden gezet. Toen ze 32 weken was mocht Ize naar het MST in Enschede. Dit voelde als een soort overwinning.. toch weer een stapje dichter bij huis!

Ondertussen is Ize van de low-flow af, ligt niet meer in de couveuse maar in een wiegje en is al een “grote” meid. We zijn ontzettend blij en trots dat zo’n klein mensje al zo sterk kan zijn. Af en toe slaat de realiteit erin dat ze nog niet thuis is en dat is soms lastig. Maar… zolang Ize sterk is daar, kunnen wij dat ook zijn.

Lieve Karin,

Nogmaals bedankt voor deze mooie ervaring. Ik zal deze foto’s/momenten koesteren.

Liefs,
Luuk, June en Ize