Ize

Van de fotograaf:

“Ik krijg op 20 oktober een mailtje van de planner of ik een afspraak kan maken met Vera en Pim. Ze zijn 3 oktober ouders geworden van Ize na een zwangerschap van 32 weken. Mama had ernstige pre-eclampsie en Ize moest met een keizersnede worden gehaald. Omdat Ize moeilijkheden had met haar ademhaling werden ze overgeplaatst naar Antwerpen. Inmiddels zijn ze weer terug in Bravis Moeder en Kind Centrum.

Een week later is het al zo ver en mag ik op de vroege ochtend naar Bergen op Zoom. Ik ontmoet Vera in de hal en samen lopen we naar hun kamer. Ze verteld met dat het goed gaat met Ize en ook steeds beter met haar. Fijn om te horen. In de kamer zit ook Pim te wachten. Ize slaapt nog even maar het is tijd voor een voeding dus gaat Pim haar verschonen. Ze wordt langzaam wakker en er wordt geknuffeld. Een heerlijk tafereel om te zien. Daarna mag Ize drinken, de dag hiervoor dronk ze ineens supergoed en al 5 flesjes. Dat betekent nog maar 3 voedingen erbij en ze mag naar huis! Na het voeden maken we nog wat knuffel foto’s en gaat Ize weer slapen.

Tijd om afscheid te nemen. Maar voordat ik ga krijg ik een superlief cadeautje van Pim en Vera. Ze zijn zo attent geweest om op mijn site te kijken en hebben gelezen dat ik van chocolade en thee hou. Dus krijg ik een pakket met heerlijke thee en Tony’s. Helemaal niet nodig want dit werk doe ik met liefde, maar ik stel het ontzettend op prijs. Dank je wel lieve Vera en Pim, heel veel geluk met elkaar!”

—————–

Van de ouders:

Vrijdag 30 september, we zijn weer onderweg naar de gynaecoloog. Weer, want sinds mijn vrouw in haar zwangerschap bekend is met een te hoge bloeddruk zijn we een graag geziene gast. Vele uren en testen volgen in de verschillende ziekenhuizen. Vandaag wordt echter geen dag zoals de anderen. Na de beruchte bloeddrukmeter en urinetest komt dan die zolang gevreesde zin; “mevrouw, u moet worden opgenomen. U moet gelijk naar het Bravis moeder- en kindcentrum in Bergen op Zoom”. Een onderdruk van 120, een bovendruk van 180 en eiwitten in de urine. Samen in de auto, niet meer naar huis en ons zorgen maken over ons kindje van 32 weken en 2 dagen. Daar gaat het circus dan. Al snel blijkt dat mijn vrouw letterlijk doodziek is. De artsen en verpleegkundigen zien op de CTG gelukkig een baby die nog nergens last van heeft. Volop activiteit en een hartfrequentie die lekker op en neer gaat. Helemaal zoals het hoort. We weten dat het een meisje wordt en krijgen van iedereen te horen dat juist meisjes zulke vechtertjes zijn.

Naarmate de vrijdag voorbij gaat komt ook een druk weekend eraan. Vele CTG’s verder wordt mijn vrouw op zondagavond echt heel erg ziek. Benauwd, opgezet van het vocht en hevig versuft van de magnesium die ze via infuus krijgt wordt er een rontgenfoto van haar longen gemaakt. Vocht, overal vocht. De gynaecoloog besluit dan ook dat ze ons meisje maandagochtend gaan halen met een keizersnede. 32 weken en 5 dagen. In de tussentijd heeft mijn vrouw injecties gehad die de longrijping van ons kleine meisje moeten versnellen. De maandag breekt aan en om 10.55 uur wordt ons meisje geboren. Een prachtige dochter die de naam Ize krijgt. “gelukkig, ze huilt” zeg ik wanneer ik hoor en zie hoe ze haar longetjes volzuigt met lucht. Het exacte afgeronde getal van 1900 gram is wat ze weegt. Maar naarmate de dag vordert blijkt dat Ize haar longetjes te kort hebben gerijpt. Ons kleintje raakt haast uitgeput van de moeite die ze moet doen om zuurstof op te nemen. Een transport naar Antwerpen volgt omdat het Sophia in Rotterdam vol is. De neonatoloog van het Sophia komt Ize in een ambulance halen en met spoed wordt zij naar het Middelheim in Antwerpen gebracht. Mijn vrouw moet nog een nacht in Bergen op Zoom blijven omdat ze te zwak is voor transport. Ik ga meer huilend dan gelukkig achter de ambulance aan naar Antwerpen. In welke slechte film zijn we in vredesnaam beland?

In Antwerpen volgt een spannende week voor mij en mijn vrouw. Zo’n klein mensje aan zoveel snoertjes, luchtslangetjes, medicatie en een sonde. Na precies 7 dagen komt Ize terug naar het Bravis ziekenhuis in Bergen op Zoom. Ze haalt inmiddels zelfstandig adem en is alweer wat aangekomen. Hier worden we op Earlybirds gewezen. Een geweldige stichting met een mooie visie. Gwendolyn komt de mooiste foto’s van Ize maken waar wij figurant in zijn. Een heerlijk moment na een zeer heftige periode. Datgeen wat wij door alle ellende waren vergeten, namelijk van Ize te genieten, kon Earlybirds ons teruggeven.

We zijn morgen precies 4 weken verder na Ize haar geboorte en hebben vandaag te horen gekregen dat we dan naar huis mogen. Spannend, leuk, spannend, fantastisch!

Earlybirds en Gwendolyn, nogmaals dank!

Groetjes,

Pim, Vera en Ize Dingenouts