Hidde

Ik zal mezelf eerst voorstellen, ik ben Madeleen de Vos, 26 jaar. Sinds 21 oktober 2016 de vrouw van Jorrit de Vos, 28 jaar. Afgelopen juni kregen wij het fantastische nieuws dat wij in verwachting waren en zeven maanden lang had ik een zwangerschap uit het boekje. Niet misselijk, geen pijn in mijn banden, opgezwollen voeten etc. Tot week 33. Op maandag ging ik voor de normale controle naar de verloskundige toe. Op dat moment kreeg ik te horen dat na 3x meten mijn bloeddruk te hoog was. De verloskundige stuurde mij door naar het ziekenhuis, natuurlijk schrok ik hier erg van. Het woord ziekenhuis maakte mij zenuwachtig, gaat alles wel goed?

’s-Middags om half 2 moest ik naar de gynaecoloog, daar hebben ze nog een keer mijn bloeddruk gemeten (was nog steeds te hoog), een groei echo van onze kleine man gemaakt en daarna aan de CTG. Behalve mijn bloeddruk waren de andere controles gelukkig goed. Helaas moest ik nog wel een nachtje blijven slapen ter observatie en om met medicijnen mijn bloeddruk naar beneden te krijgen. Op dat moment kregen we ook te horen dat ik niet meer thuis mocht bevallen. Dit was een klap in ons gezicht, ik had namelijk graag thuis willen bevallen in bad.

Na een nachtje slapen was de bloeddruk onder controle en mocht ik naar huis, we zouden over een paar weken terugkomen als de bevalling op gang zou komen. Weer een nachtje lekker thuis geslapen, wakker geworden en naar de wc, nu zat er bloed bij mijn urine. Jorrit heeft meteen gynaecologie gebeld en we mochten snel naar het ziekenhuis met als gevolg weer minimaal 24 uur opname omdat er geen duidelijk oorzaak was voor het bloedverlies.

Vanaf dit moment gingen we de achtbaan in, woensdag nog de hele dag bloedverlies en onderzoeken met nog steeds geen gevonden oorzaak. De arts had ’s-avonds besloten dat er nog een echo gedaan moest worden en daaruit bleek dat ik al aan het beginnen was met bevallen! De baarmoedermond was gedurende de dag van 5cm naar 1cm verstreken. Vanaf dat moment kreeg ik weeënremmers en injecties om de longrijping van onze zoon op gang te brengen. Donderdag was gelukkig het bloedverlies gestopt. Deze hele dag verliep vrij rustig waardoor we goede hoop hadden dat ik zaterdag weer naar huis toe mocht om daar de bevalling weer af te wachten. Vrijdag de hele dag niks aan de hand, zelfs nog visite gehad. Tot half 9 in de avond, toen kreeg ik pijn in mijn rug en had drang om naar de wc te gaan. Dit mocht niet van de zuster, een paar minuten later stond de verloskundige in de kamer en gaf aan na toucheren dat ik 4 cm ontsluiting had. Op dat moment mocht ik direct naar de verloskamer.

Knop om en met zijn tweeën de verloskamer in, onvoorbereid want we hadden onze eerste cursusdag op 8 februari zullen hebben. Een spoedcursus van de lieve verpleging en een goede 3 uur later hadden wij onze zoon Hidde in onze armen. Met 33 weken en 3 dagen en 2180 gram was hij veel te snel op de wereld maar voor zijn leeftijd kreeg hij een dikke 10. Hidde moest snel in de couveuse nadat we hem nog wel heel even vast mochten houden, inmiddels ligt hij in een wiegje en gaat het erg goed met hem.

Via de afdeling kwamen we bij Earlybirds terecht, en hebben wij Linda ontmoet. Geweldige fotograaf en een warme en lieve persoonlijkheid. Ze wist ons snel op ons gemak te stellen. En we zijn natuurlijk super blij met de foto’s! Zowel de stichting als Linda, super bedankt!