Het verhaal van Tijn (deel 1)

Zodat jullie weten wat mijn achtergrond is met prematuriteit, vertel ik de verhalen van mijn prematuurtjes Tijn (2015) en Maura (2017).

Tijn kwam nogal snel en onverwacht ter wereld. Alles verliep voorspoedig in de zwangerschap, behalve dan de verschrikkelijke misselijkheid de eerste 4 tot 5 maanden. Tijn was eigenwijs en lag letterlijk altijd dwars. Hij groeide goed en alle echo’s zagen er goed uit. Zijn geboorte met 31 weken kwam dus ook geheel onverwacht. Toen ik ’s avonds buikpijn kreeg, kwam de verloskundige en bleek ik een centimeter ontsluiting te hebben. In het streekziekenhuis kreeg ik weeënremmers en een longrijpingsprik maar al gauw bleek dat de weeënremmers niets deden en werd ik naar het dichtstbijzijnde academisch ziekenhuis gebracht. Daar aangekomen ging het snel, Tijn was in 4 uur geboren. Hij werd meteen weggehaald en naar neonatologie gebracht, met mijn man Gijs op sleeptouw. Ik heb hem een paar uur later gelukkig al mogen vasthouden. Hij had wat ademondersteuning nodig de eerste dag en moest na een paar dagen onder de blauwe lamp, maar verder hebben we veel geluk gehad. Het enige probleem was dat hij een hersenbloeding had gehad. En niemand wist natuurlijk wat dat voor gevolgen zou hebben, al was de bloeding op een gunstige plaats gebeurd. Op de IC was er van de hersenbloeding niets te merken. En omdat Tijn het goed deed, lag hij na 2 dagen al op de post-IC. Na ongeveer 2 weken mocht hij naar het streekziekenhuis waar we fijn een eigen kamer hadden. Daar is Susan van de Stichting ook foto’s komen maken op de dag voor Tijn naar huis ging. We zijn nog altijd heel erg blij met de foto’s en een collage ervan hangt bij ons in de woonkamer.

In het streekziekenhuis werd ons verteld over het vervolgtraject na het ziekenhuis voor extreem prematuurtjes zoals Tijn. Dit werd bij ons uitgevoerd door zowel het ziekenhuis als een speciaal team bij het consultatiebureau. Daarnaast kwam Tijn nog bij de kinderfysio onder behandeling, voornamelijk vanwege zijn hersenbloeding. Hoe Tijns verhaal verder gaat, lees je in het volgende blog.

Groetjes,

Linda