Hanna
Op 1 oktober mocht ik dit mooie meisje Hanna op de foto zetten.
Mama Ilja kreeg het HELLP Syndroom waardoor het niet anders kon dat Hanna met 30 weken al geboren werd. Nu ligt ze in het VU en kunnen haar papa en mama gelukkig elke dag tijd met haar doorbrengen doordat ze verblijven in het Ronald McDonald huis.
Hanna vecht hard om zo snel mogelijk overgeplaatst te kunnen worden naar het ziekenhuis in Alkmaar.
Super mooi om deze reportage te mogen maken, en getuige te mogen zijn van twee ouders die zielsveel van hun meisje houden.
Lieve Bert en Ilja ik hoop dat jullie meisje snel weer helemaal stabiel mag zijn waardoor ze mee naar huis kan en het leventje, zoals jullie dit voor ogen hadden, eindelijk mag beginnen.
Liefs Martje
———————-
Blog van ouders:
Wanhopig, dat werd ik na verloop van een aantal weken…. Zo wanhopig dat ik alleen maar kon denken; ” Ik hou dit niet vol, mijn kind moet eruit”. Een pijnlijke gedachte en uitspraak, maar achteraf instinct in zijn puurste vorm.
Zo ga je na een aantal weken vakantie weer met veel zin terug naar je werk. Nog 10 weken knallen en dan eindelijk genieten van mijn verlof! Na de eerste week was het al mis, de eerste signalen die leken op zwangerschapsvergiftiging waren heftiger dan in die weken daarvoor. Maar ja, ik had geen zwangerschapsvergiftiging zo was mij verteld. Zondagnacht openbaarde zich de ware boosdoener zich voor het eerst.
Een vreselijk ‘band’ gevoel, misselijkmakende pijn welke zich niet liet controleren door een paracetamol. Je weet het zelf eigenlijk meteen, dit is niet goed. Toch heeft het nog 3 weken geduurd voor ik zo wanhopig was zoals ik eerder beschreef. De aanvallen werden steeds heviger, duurde langer en volgde elkaar sneller op. Deskundigen zagen steeds andere oorzaken voor mijn aanvallen omdat ik de klassieke symptomen, hoge bloeddruk en eiwitafscheiding, miste. Zo heb ik eindeloos in een zakje zitten blazen omdat het hyperventilatie zou zijn.
Zo ook die vrijdagnacht 17 september, al 24 uur kwamen de aanvallen af en aan. Ik wilde niet nog zo’n nacht, trok het niet meer en na even te hebben getwijfeld of ik niet weer de verloskundige moest bellen, belden we de huisartsenpost. Voor we het wisten zaten we in de verloskamers van het ziekenhuis in Alkmaar. Daar werd voor het eerst bloed geprikt.
“Je bent echt heel erg ziek”… Door de manier waarop iemand naast je gaat zitten, je arm vast pakt en naar je kijkt, weet je eigenlijk al genoeg. Toch voelden deze woorden op dat moment als een opluchting, tot je hoort wat er is. HELLP syndroom met de boodschap “je had niet veel later moeten komen”.
Met morfine de ambulance in op naar het VU medisch centrum. Waarom is dit niet eerder ontdekt? Het begin van een rollercoaster waarvan het einde nog niet in zicht is. Gehoopt werd dat mijn lichaam het nog 48 uur vol zou houden, voor onze dochter. Dat is gelukt! Gezocht werd naar het juiste moment om mij te laten bevallen. 21 september werd onze mooie dochter Hanna geboren met 30 weken en 4 dagen. We hebben het geluk gehad, dit moment beiden te mogen beleven omdat last minute bleek dat een ruggenprik mogelijk was bij de operatie.
Hanna is een pittige dame, dit hoorden we terug van al haar verpleegkundigen en de artsen. Ze deed het ogenschijnlijk super goed, ze zou overgeplaatst worden naar Alkmaar, tot bleek dat ze een open ductus heeft. De ductus moest behandeld gaan worden. Op dit moment staan we aan de vooravond van haar operatie, 17 oktober een maand na mijn opname gaan ze haar ductus operatief sluiten omdat hij zo open staat dat haar lichaam hier steeds meer hinder van ondervindt.
Het is nu twee weken terug dat Martje de fotoreportage kwam maken. Het was een heerlijk moment waar ook ruimte was om even de emoties los te laten komen. Nu als ik alleen al terug kijk naar deze prachtige collage zie ik hoe enorm onze dochter gegroeid is. Dat geeft kracht om er in te geloven dat als we nu over twee weken weer naar onze dochter kijken ze deze hindernis weer overwonnen heeft en verder gegroeid is.
Martje, heel erg bedankt.
Mooi en ontroerend stuk. Wij hopen dat vandaag een overwinning wordt en dat we Hanna snel mogen ontmoeten.
Bert en Ilja,
Wat een kanjer is jullie meisje! We hoopte jullie snel te zien in Alkmaar… maar nu ik dit zo lees begrijp ik waarom dat nog even op zich laat wachten! Heel veel sterkte en kracht gewenst.
Liefs van Jordy en Samantha
(Van Jay, neonatologie VU)
Wat super lief, wij hoopte dat ook. We zouden eigenlijk die week donderdag komen maar een uur later ging dat niet door.
Wie weet zien we jullie daar nog?! Operatie is goed gegaan!
Liefs Bert en Ilja
Wat fijn dat het goed gegaan is! Wij zijn inmiddels in Hoorn! Ons laatste ziekenhuis! Zijn jullie al aangekomen in Alkmaar? Liefs
He! Ja ik hoorde het, wij zijn sinds donderdag in het MCA. Vroeg meteen of jullie er nog waren… maar helaas, gaat allemaal goed neem ik aan?!. Wel super fijn zeg, de laatste halte en dan naar huis! Verdienen we allemaal. Liefs Ilja
Top! Idd de laatste stap voor we naar huis kunnen! Heeeeerlijk! Hoe doet Hanna het nu? Al weer helemaal hersteld? Jay gaat super. Vandaag zijn vaccinaties gehad en nu moet hij nog even zorgen dat ie voldoende drinkt…. daarna komt het pad, huis! Kan niet wachten!!!
wat zal vandaag ongelooflijk spannend voor jullie zijn, heeeel veel sterkte. Zet m op Hanna!!!!!
Ja het was mega spannend, ook de dagen erna. Haar hartfunctie pakte de verandering niet op. Maar ze doet het nu goed. Thanks.