Guus

En ineens ben je er al….
Maandag had ik (mama van Guus) nog een gesprek gehad met mijn leidinggevende om aan te geven dat ik nog wel 2 weken langer door kon werken dan afgesproken. Ik zag tegen de weken op waarin ik “alleen” thuis zou zijn, voordat onze zoon geboren zou gaan worden. Uit eindelijk liep het toch allemaal even wat anders dan wij hadden verwacht…

Dinsdag 14 Maart; wakker geworden met buikpijn, misschien iets verkeerds gegeten? Dit bleek toch net even wat anders te zijn… Nadat we met de spoedlijn van onze verloskundige praktijk hadden gebeld, werden we wegens de complicaties met spoed in een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Na een paar spannende dagen in Nijmegen met weeënremmers, longrijpingsprik en bedrust mochten we 4 dagen later weer naar huis. Alles was gelukkig weer rustig! In de auto terug naar huis zei ik nog tegen mijn man Loek; dit gaat geen week meer duren. We hadden ondertussen familie en vrienden weer op de hoogte gebracht dat we weer thuis waren en gingen die avond op tijd weer naar bed. Tot een paar uur later om 1 uur ’s nachts mijn vliezen braken en we weer direct naar het ziekenhuis vertrokken. Om 8.40 uur mochten we onze knappe zoon Guus verwelkomen!

Hij heeft een super start gehad, waardoor hij direct bij ons mocht blijven liggen. Hij is met 32 weken en 1 dag geboren, onze kanjer! Na een paar uur rust hebben we met trots onze kersverse zoon voorgesteld aan onze familie en vrienden via facetime. Dit kwam ook voor hen als een ware verassing.

Na 4 weken in het ziekenhuis mochten wij lekker naar huis waar we verder aan het genieten zijn van ons kers verse gezin. Het personeel in het ziekenhuis was super, we zijn iedereen erg dankbaar voor alle goede zorgen! Ook onze fotograaf Marina, die ons is komen fotograferen toen Guus 2 weken oud was, zijn we erg dankbaar. Gezien de rollercoaster waar je in beland is het heel fijn, maar ook goed voor de verwerking van alles wat je in een korte tijd mee maakt.

Dank hiervoor!

Liefs,
Guus, Loek en Kristel