Gijs
16 januari mocht ik fotograferen bij Gijs in het WKZ, op de gang kwam ik de verpleegkundige tegen, toevallig was zij ook de verzorgster van Gijs, ik liep met haar mee. Op de zaal maakte ik kennis met Moeder Heidi en Vader Ruben. Vooraf hadden ze al bedacht, Heidi zou Gijs in bad doen, en Ruben mocht de fles geven en buidelen.
Gijs deed het heel goed, lekker in badje, kreeg ik een klein lachje van hem, de fles was de dag daarvoor nog best moeilijk, maar vandaag ging het erg goed! Zo goed dat Gijs de dag na mijn komst al naar huis mocht, wat een heel fijn bericht. Heidi en Ruben, geniet van jullie knappe mannetje! Die volgens jullie niet te vroeg was, maar gewoon heel nieuwsgierig 🙂
Liefs Marjolijn
Blog van de moeder:
Maandagochtend 4 januari, dag 1 van mijn zwangerschapsverlof… Rond een uur of 07.00 word ik wakker (irritant, net nu ik kan uitslapen!) omdat ik naar het toilet moet. Met het idee ‘Ik duik zo lekker mijn bedje weer in’ sukkel ik richting dat kleine kamertje van het huis en schrik ik wakker omdat ik licht bloedverlies heb. Huh?! Tegelijkertijd voel ik de baby in mijn buik bewegen en is de eerste schrik weg. Gelukkig, hij doet het nog! Wat nu? Ik duik toch mijn bedje maar weer in, manlief slaapt nog lekker, en ik ga liggen peinzen.. Hoe kan dit? Wat kan dit zijn? Morgen pas 35 weken zwanger… Kan dit iets met indaling te maken hebben? Ja, dit moet vast iets met indaling te maken hebben. Het is toch zo dat alles dan wat brozer wordt? Er zal vast iets van een adertje gesprongen zijn…
Ik spreek met mezelf af dat ik nog even probeer te slapen en dat ik bij een volgend toiletbezoek check of het bloedverlies minder/gestopt is. Slapen lukt niet meer. Wat resulteert in wat telefonische researchpraktijken (Google: 35 weken zwanger, licht bloedverlies), het checken van facebook en het beantwoorden van een aantal whatsappjes. Een vriendin merkt op dat ik ‘online’ ben op whatsapp en stuurt ‘GA SLAPEN JIJ!!! Je hoeft namelijk helemaal NIKS!’. Ik stuur ‘Haha’ met een smiley terug, maar denk ‘Je moest een weten..’
Rond 09.00 uur vertrek ik voor de tweede keer deze ochtend naar het toilet. Shit! Nog steeds licht bloedverlies. Ik maak Ruben wakker en zeg hem dat ik de verloskundige ga bellen. Hij schrikt zich rot. Ik stel hem gerust dat ik me prima voel, dat de baby nog beweegt maar dat ik wat bloedverlies heb. Ik zeg hem dat ik denk dat dit met indaling te maken heeft, maar dat ik dit ook even van de verloskundige wil horen.
Ik merk dat ik zelf eigenlijk heel rustig ben. Ik bel de verloskundige en vertel mijn verhaal. Ze zegt dat het wat vroeg is, maar dat het eventueel zou kunnen dat er het een en ander gaande is. Ze vraagt hoe ik me voel. Tsja, hoe voel ik me? Ik voel me eigenlijk prima. Ik voel wat lichte menstruatiekrampen vanuit mijn rug, maar verder is er niks aan de hand. De verloskundige zegt me dat ik al mijn activiteiten van deze dag moet cancelen en zoveel mogelijk rust moet nemen. Het is immers beter dat de baby nog even blijft zitten. Joh, mijn idee! Ze adviseert me in ieder geval mijn ziekenhuistas klaar te zetten. Controlfreak als ik ben, heb ik al deze spullen gelukkig al klaar liggen en is het slechts nog een kwestie van inpakken. De rest van de dag houd ik me bezig met het dubbelchecken of ik alles in de tas heb zitten, het invoeren van de adressen voor de geboortekaartjes in Excel en doe ik rustig aan. Toch wordt het vervelende gevoel niet minder en lijkt het vanaf 18.00 uur alleen maar sterker te worden. Ik besluit even te gaan liggen en spreek met Ruben af dat wanneer die krampen in mijn rug om 19.30 uur niet minder zijn we toch nog een keer de verloskundige gaan bellen, al is het maar preventief. Ik zou het zo vervelend vinden wanneer we haar midden in de nacht voor ‘niks’ uit bed bellen. En zo geschiedde…
De verloskundige werd gebeld, deze kwam direct kijken, meette mijn ontsluiting en tja… Toen ging alles heel snel! Hup, daar zaten we dan; in de auto richting ziekenhuis. Gelukkig wilde ik sowieso in het ziekenhuis bevallen. Een andere keuze hadden we nu ook niet. Mocht de bevalling echt doorzetten, dan moest de kleine direct de couveuse in.
De volgende ochtend was Gijs er al! Wat een mooi, lief, klein mannetje, nu al duidelijk vol verrassingen! Wat nou te vroeg? Gewoon nieuwsgierig! Tijd om ons te beseffen wat er allemaal gebeurd is, was er niet. Van dag 1 verlof en het idee van wat bloedverlies door indaling naar ziekenhuis, naar de nieuwe titel papa en mama is toch wel even schakelen… Ruben moest die avond alleen naar huis, Gijs en mij achterlatend. Lastig! Ook ik lag alleen op een kamer zonder beide mannen om me heen. Ook lastig! Gelukkig lag Gijs maar 1 gang bij mij vandaan en kon ik elk moment naar hem toe. Ruben was er ook zoveel mogelijk. Samen konden we zo veel van hem genieten en helpen met de verzorging van Gijs. Ouders zijn sowieso 24/7 welkom op de afdeling Neonatologie Medium Care. Ook mochten we 24/7 bellen om te horen hoe het ging.
Wat een topteam stond er voor Gijs klaar! Direct was er voor ons het gevoel dat Gijs in zeer zorgzame, maar vooral liefdevolle handen was. De derde dag mocht ik naar huis. Aan de ene kant natuurlijk heel fijn, maar ontzettend moeilijk om de kleine man daar achter te laten. Dat is niet zoals het hoort. We probeerden er maar het positieve van in te zien en grapten dat we nu in ieder geval nog even wat nachtjes van onze nachtrust konden genieten alvorens Gijs naar huis kwam. De verpleegkundigen op de afdeling van Gijs hebben niet alleen voor Gijs heel veel betekend, maar ook voor ons. Zij grapten met ons mee: ‘Geniet nou maar van jullie nachtrust, zo’n dure oppas krijgen jullie voorlopig niet weer!’, en hebben ons daar het zelfvertrouwen gegeven dat we de zorg van Gijs ook zelf konden. Hoe spannend is het niet dat zo’n klein kwetsbaar hummeltje volledig van ons afhankelijk is? Kunnen wij dit wel? Weten wij wel wat hij nodig heeft? Elk verzorgingsmoment groeide dit vertrouwen en lukte steeds meer zelf. Gijs vond het vooral heel moeilijk om zelf volledig zijn eigen flesjes leeg te drinken. Toen hij dit trucje eenmaal doorhad ging het weer heel snel. Na 12 dagen ging zaterdagavond zijn sonde er uit en zondagochtend werden we gebeld dat Gijs naar huis mocht omdat hij alles volledig zelfstandig kon. Wat een bikkel!
Inmiddels is Gijs heerlijk thuis en genieten we volop! Veel mensen sturen dat het genieten kan gaan beginnen nu Gijs thuis is. Dit vind ik dubbel. Natuurlijk is de tijd dat Gijs in het ziekenhuis lag best intensief geweest, maar deze tijd hebben we toch ook echt genoten! Gijs slaapt nog erg veel, maar doet het super! Hij begint eindelijk wat meer ‘body’ te krijgen en wij wachten vol trots op alle mooie verrassingen die Gijs verder nog voor ons in petto heeft 🙂
Wij willen graag het personeel van het WKZ en stichting Earlybirds bedanken voor de mooie momenten/lichtpuntjes met mama’s mooiste en papa’s trots!
Liefs, Ruben en Heidi
Wat super leuk om deze foto’s van jullie te zien en jullie verhaal te lezen. Blij om te horen dat het goed met jullie gaat! Ineens plotseling naar huis. 😉 Gijs trekt nu al z’n eigen plan! Bedankt voor jullie lieve cadeautje en kaartje! Kom hem nog maar eens een keer showen.
Liefs Arice
Wat leuk dat je een reactie achterlaat Arice!
‘Surprise!’ Gijs mocht ineens zo snel naar huis dat we jou zijn misgelopen..
We probeerden het nog te rekken tot dinsdag. Dan zouden Gijs zijn 2 favorieten (Tineke en jij) allebei werken. Jij schrijft het al.. Gijs trok weer zijn eigen plan 😉
Leuk om te horen dat je het kleinigheidje ontvangen hebt. We komen Gijs graag nog een keer showen. Nogmaals dank voor alle goede zorgen. Voor Gijs én voor ons.
Liefs,
Ruben, Heidi en een dikke knuffel van Gijs