Fygo

Vanaf het begin van de zwangerschap had ik het voorgevoel dat onze kleine man eerder geboren zou worden. 37 weken zou ik niet raar van opkijken. Toen met 32,5 week ons zoontje al erg groot aanvoelde en met de echo op de p99 lijn zat, bevestigde dat mijn voorgevoel. Hij begon in te dalen en mensen op straat keken me aan alsof ik bijna ging bevallen. Ik dacht nog “jeetje ik moet nog 7 weken hoor”.
Met 33 weken had ik het gevoel alsof mijn buik strak stond en er eigenlijk niet meer baby bij kon groeien. Dit resulteerde in veel harde buiken en uiteindelijk werd ik daar in de nacht wakker van omdat het toch wel pijn deed. Dat hoorde niet bij harde buiken en ik dacht aan indalingsweeën. Geen idee hoe dat moest voelen maar dit zou het vast zijn.
In de ochtend toch maar contact opgenomen met de verloskundige en aangegeven dat ik het gevoel had wat heel erg op weeën leek en ik soms echt al moest puffen. Naar de huisartsenpost gestuurd om een blaasontsteking uit te sluiten. En terwijl ik daar op de uitslag wacht weet ik eigenlijk al zeker dat dit echte weeën zijn en de uitslag negatief zal zijn. Helaas had ik gelijk. Direct de verloskundige terug gebeld en ik mocht naar de kraamafdeling komen. Dit was bekend terrein, omdat ik vanwege mijn HG zwangerschap al regelmatig vocht infusen had gehad.
Bij onderzoek bleek ik 2cm ontsluiting te hebben. Er werd een protocol gestart met weeën remmers in de hoop de bevalling nog te stoppen. Spannende uren braken aan, zou het nog te remmen zijn?
Soms nam de frequentie van de weeën af maar de intensiteit nam toe. Toch bleven we hoop houden dat het zou stoppen. Je bent mentaal nog helemaal niet klaar om te bevallen. Je zit in tweestrijd. Je wil van die pijn af en dus zo snel mogelijk bevallen, maar eigenlijk wil je hem nog zo lang mogelijk in je buik houden.
Er was geen houden meer aan en tot de laatste minuut werd er geprobeerd de bevalling te rekken. Op 06-06-2022 om 3.29 uur werd met 33+2 onze zoon en broertje Fygo Josh al geboren met een gewicht van 3074 gram. Een moeizame start met veel stimulatie volgde. Hij werd aan de monitor aangesloten, een sonde ingebracht, zuurstof gestart. Maar dit bleek niet genoeg en er werd gestart met ademhaling ondersteuning. We lagen in een perifeer ziekenhuis en moesten over naar het Radboudumc. De verpleegkundige en neonatoloog van de NICU kwamen zelf met de ambulance om hem op te halen.
Eenmaal daar kreeg Fygo medicatie om zijn longblaasjes beter te ontplooien. Wat een spannende tijd en wat was het moeilijk om hem niet gewoon op te kunnen pakken en knuffelen. We werden gelukkig wel betrokken bij de zorg momenten. Maar je gezin is verscheurd, manlief bij onze dochter die ziek thuis was en ik op de kraamafdeling een afdeling naast de NICU.
Gelukkig pakt hij het goed op en kunnen we gaan afbouwen met de ondersteuning en na 3 dagen mocht hij van de adem ondersteuning af. Weer een dag later van de NICU naar de post-ic afdeling. Gelukkig was het toen tijd om weer terug naar het maasziekenhuis te gaan. Hier moesten we nog een aantal stappen maken voordat we naar huis mochten. De couveuse ruilen voor een wieg, leren drinken aan de borst en de dipjes in de ademhaling moesten 48 uur wegblijven. Hier had je nog ruim 2,5 week voor nodig maar je bleef goede stappen maken. 28 juni mochten we Fygo dan ook eindelijk mee naar huis nemen. Het voelde alsof hij toen pas geboren werd.

Wij zijn Stichting Earlybirds heel erg dankbaar voor deze mooie reportage. En heftige tijd vastgelegd op een mooie manier.