Fos en Sef

Na een verassende eerste echo bij de verloskundige bleken we een eeneiige tweeling te verwachten. Ondanks het feit dat het een hoog risico zwangerschap zou zijn, waren we enorm blij en zijn we er positief ingegaan.

Met 27 weken hadden we helaas toch een afwijkende echo. De tweeling bleek het tweelingtransfusiesyndroom te hebben ontwikkeld. Fos had nagenoeg geen vruchtwater meer en Sef veel te veel. We zijn middenin de nacht met spoed vanuit het Meander naar het LUMC overgeplaatst. Er volgden gelijk meer onderzoeken en daarna een lastig gesprek met de artsen dat ons altijd zal bijblijven. Er moest gehandeld worden anders zou het niet goed aflopen. Op advies van de artsen hebben we gekozen voor een laseroperatie van de placenta. Deze zou weer voor een gelijke verdeling tussen beide kindjes moeten zorgen.

De laseroperatie was erg zwaar en duurde langer dan normaal omdat ik een tweelobbige placenta had. Ik had veel pijn aan mijn rug vanwege het extra vruchtwater dat ik al een tijdje meedroeg. De pijn kwam door de pijnstilling heen en ik was hierdoor tijdens de behandeling op momenten erg in paniek. Een hele fijne verpleegster heeft mij er doorheen geloodst door samen met mij te ademhalen.

Na de behandeling was het heel erg spannend of beide kindjes het overleefd hadden en goed op de behandeling hadden gereageerd. In de ochtend na de behandeling volgde de eerste echo waar meer duidelijk zou worden. De echoscopiste zag gelukkig gelijk twee kloppende hartjes en ook al een betere verdeling van vruchtwater. De blijdschap die we voelden is onmogelijk in woorden uit te drukken.

Uiteindelijk zijn met 32 weken toch mijn vliezen gebroken. De kindjes lagen beide in stuit en samen met de arts hadden we besloten graag een keizersnede te willen. De keizersnede is voorspoedig verlopen. Fos heeft wat hulp gehad bij zijn ademhaling direct na de geboorte, maar dit ging gelukkig snel beter.

Hierna hebben we nagenoeg gelukkig geen medische zorgen meer gehad en deden ze het super goed. De kindjes mochten met 36 weken mee naar huis. We hebben onze kindjes ondanks alle slangetjes e.d. nooit als ziek beschouwd, maar ze waren gewoon nog niet helemaal ‘af’. Zo hebben we dit ook uitgelegd aan familie en vrienden die zich soms meer zorgen maakte dan wij. Misschien kwam dit doordat wij voor ons gevoel de grootste zorgen al achter ons hadden liggen. Nu ze thuis zijn hebben we eindelijk tijd om elkaar echt te leren kennen en van elkaar te genieten.