Floris

Van de ouders:
Ons avontuur begon eigenlijk al de 5^e week van de zwangerschap. We waren nog niet eens gewend aan het idee dat het was gelukt om zwanger te raken toen de eerste bloedingen begonnen. Ik heb meteen de verloskundige gebeld en kon langskomen om te checken of het geen buitenbaarmoederlijk zwangerschap was. Dat was het gelukkig niet, opluchting! Wel moest ik de bloedingen in de gaten houden. Werd het erger: dan meteen bellen. Helaas werd het erger. Zo erg dat we ervan uit moesten gaan dat de zwangerschap zou eindigen in een miskraam. Wonder boven wonder hoorden we met 8 weken een kloppend hartje, alleen.. de bloedingen namen in hevigheid alleen maar toe. Ondanks dat verschillende professionals aangaven dat dat er nu eenmaal bij kan horen, hebben we aangedrongen op een afspraak in het ziekenhuis. Daar werd een subchoriaal hematoom van ruim 5 cm gevonden. Omdat het hematoom in vergelijking met onze kleine dusdanig groot was, was de kans op een miskraam nog steeds aanwezig. Daarom werd zoveel mogelijk rust geadviseerd. Enorm slopend. Normaal gesproken kun je in de dagelijkse activiteiten nog wel afleiding vinden, maar wekenlang alleen maar op de bank kunnen liggen doet je elk moment van de dag weer realiseren wat je kwijt kunt raken. Toen de bloedingen met de 18^e zwangerschapsweek stopten en we met 20 weken te horen kregen dat het hematoom weg was, waren we wederom opgelucht. Toch bleef er iets aan me knagen. Er klopte gewoon iets niet.

Met de weken die volgden heb ik geprobeerd vertrouwen in mijn lichaam terug te vinden en langzaam weer wat conditie op te bouwen, maar met de 26^e week ging het eigenlijk alweer mis. Ik had steeds een heel zwaar gevoel. Alsof onze kleine al aan het indalen was. Ik ben meerdere keren die week naar de huisarts en verloskundige geweest, maar er was niks geks te zien. Op donderdag 30 maart, in de 28^e zwangerschapsweek, hadden we een 3D pretecho gepland. Omdat onze jongen met zijn armpjes en beentjes voor zijn gezicht lag, concludeerden we al snel dat de pretecho niet ging lukken. Daarom vroeg ik de echoscopiste of zij wilde kijken of ze iets geks kon vinden. Ik had namelijk de dagen daarvoor toenemende buikpijn en die buikpijn leek regelmatig te komen en te gaan. Onze grootste angst werd werkelijkheid: ze zag dat de vliezen gebroken waren, de baarmoedermond verkort en dat ik zelfs al ontsluiting had. Met spoed zijn we doorgestuurd naar het Isala in Zwolle. Daar aangekomen bleek ik ook een infectie te hebben, wat hen deed vermoeden dat de vliezen al enige tijd gebroken waren.

De dagen die volgden waren vreselijk verdrietig. Meerdere keren per dag hadden we gesprekken met verschillende professionals om ons voor te bereiden op wat zou komen: onze knul zou veel te vroeg geboren worden. Gelukkig hebben we de 48+ uur longrijping met behulp van weeënremmers nog kunnen uitzingen, maar op zondag 3 april voelde ik de buikpijn in de middag weer toenemen. Op de CTG’s waren die middag en avond geen gekke dingen te zien, maar om 10 uur ’s avonds wist ik: dit is niet meer te houden. Ik kwam in een weeën storm terecht en om kwart over 10 stonden de eerste artsen naast mijn bed om ons voor te bereiden. Omdat de baby in stuit lag moest het een keizersnede worden. En omdat de ontsluiting in een half uur van 2 cm naar 6 cm ging, is het uiteindelijk een spoedkeizersnede geworden. En als je denkt dat we daarmee alle ellende hadden gehad, nee. De ruggenprik werkte niet, en dus moest ik onder volledige narcose. Om kwart over 11 ’s avonds is ons kindje Floris geboren. Zonder dat ik het heb kunnen meemaken. Daar heb ik mentaal nog steeds last van.

Gelukkig liet Floris meteen zien wat hij al die ellendige zwangerschapsweken ook al heeft laten zien: hij is een strijder! Hij kwam bijzonder genoeg huilend ter wereld met een APGAR score van 8, 9, 9 en een gewicht van 1570 gram. Alleen de eerste nacht heeft hij beademing gehad, en daarna kon hij snel over naar highflow sprietjes. Hij heeft 1 dag antibiotica gehad, maar gelukkig bleek dat hij mijn infectie niet had meegekregen. In no time werd ook zijn infuus afgebouwd en maakte hij enorme sprongen in het afbouwen van de highflow. Op 30 april was het al zo ver: Floris was klaar om van de NICU in Zwolle naar de couveuseafdeling in het St. Jansdal in Harderwijk te gaan. Ook daar heeft Floris ieders hart veroverd. Wat zit er al een kracht en overlevingsdrang in dat kleine ventje. Nog net op tijd hebben we met fotografe Laura de Earlybirds fotoreportage kunnen maken, want boven ieders verwachting mocht Floris al met 36+2 weken naar huis.

Al die weken, en eigenlijk nog steeds, hebben we in een enorme overlevingsstand gestaan. Voor ouders van een gezond en voldragen kindje is het gewoon écht niet voor te stellen hoe zwaar het is om elk moment van de dag in angst en onzekerheid te leven of en hoe je kindje het gaat redden. En hoe het is om je kindje in een couveuse te zien liggen, gekoppeld aan allerlei draadjes. En dat je kindje zo kwetsbaar is dat je hem niet zomaar even kunt pakken en knuffelen. En dat er steeds weer artsen aan zijn bedje staan. Maar ouders van couveusekindjes weten: de allerkleinsten zijn het allersterkst. Als zij zich door de moeilijke periode kunnen vechten, kunnen wij dat ook!

Van de fotograaf:

Zo’n mooi verwoord verslag daar heb ik als fotograaf weinig aan toe te voegen. Het laat maar weer eens zien wat een bijzonder waardevol werk wij mogen doen. Floris is een prachtig mannetje en ik wens het kersverse gezin heel veel geluk en liefde toe!