Fayen

Ons mooie maar zeker sterk en dappere meisje Fayen….. Geboren met 28 weken en 5 dagen door middel van een spoedkeizersnede. Van een zwangerschap met bloedingen door een poliep op mijn baarmoederhalsmond, een overstap naar een andere verloskundige praktijk en die zo goed hebben gehandeld en mij serieus hebben genomen.

Van een heel druk ondeugend meisje in mama’s buik naar ineens niks meer.. Diverse CTG scans gehad en test op zwangerschap diabetes vanwege een hele dikke buik maar dat was niet het geval. Werden wij uit voorzorg doorgestuurd naar het UMCG Groningen. Half 3 in de middag en weer kreeg ik een CTG scan om mijn buik heen en ineens daalde haar hartactie naar 50 en toen niks.. dat is niet goed! 1 druk op de gele knop en de hele kamer stond ineens vol.. Ik werd klaar gemaakt voor OK! Ohh ze is er weer werd er ineens geroepen.. Loos alarm! Sorry! Ze was waarschijnlijk even een rondje zwemmen in je buik en het grapje haar zwemdiploma A heeft ze in ieder geval alvast gehaald. We houden jullie nog even in de gaten.. We willen toch wel dat je haar gaat voelen want volgens de scan beweegt ze wel alleen jij voelt haar niet. Rustig lagen we daar en om 4 uur gebeurde het weer. Alleen nu dachten ze dat de scan mijn hartslag overnam omdat ik verder heel rustig was en alles over mij heen liet komen in tegenstelling van mijn vriend en schoonmoeder. Tranen over de wangen en het zweet op de rug.

De artsen en gynaecologen kwamen binnen en er werd ons verteld dat het verstandig was dat ik wel onder controle bleef en in het ziekenhuis moest blijven. Balen! Dat wil ik niet. Genoeg te doen thuis en de paarden, honden en de katten dan? Het is vast loos alarm zei ik nog. Komt wel goed! CTG scan zat nog steeds om mijn buik heen en volgens de grafieken rommelde ze wat en ging het allemaal goed. Wel kregen we te horen dat ze waarschijnlijk wel eerder geboren zal worden door het vele vruchtwater maar dit alles gaan we natuurlijk zolang mogelijk proberen te rekken.

Om 16:55 kreeg ik de eerste prik van longrijping en om 17:10 daar ging ze weer ineens. Gynaecoloog vertrouwde het toch niet en controleerde naast de CTG scan het ook met een echo apparaat. Ze is het wel, ze is het wel riep hij nog. Ze ligt gewoon onder het apparaat. We gaan der halen!! Ze moet nu gehaald worden anders gaat ze het niet redden. We zijn direct naar het OK gereden en kreeg een ruggenprik helaas verliep dit ook niet helemaal volgens plan en moest er iemand anders bij komen om de ruggenprik te plaatsen. Oh wat deed dat zeer zeg! Daar lag ik dan. Gesteund door mijn lieve vriend die zo bang was dat ze het niet zo halen. Wat was dat? Een plons niet normaal.. Zo he! Hoorde we de artsen nog zeggen en een assistent werd ineens op een stoel gezet en zat met haar hoofd tussen haar benen. Wat een vruchtwater en wat een klein meisje.

Daar was ze dan om 17:37 ons kleine meisje 1050 gram en 37cm. Helaas was zij niet alleen een prematuurtje, maar had zij ook een afwijking aan haar slokdarmpje waardoor wij naar het WKZ moesten verhuizen. Ze was 1 weekje oud en toen had ze haar eerste operatie al en helaas was dit niet de laatste keer. In de 5 weekjes oud dat zij was is ze ook 3 keer geopereerd en is er wel 7 keer een ‘ballonnetje’ terug geplaatst.

Inmiddels is zij 13 weekjes oud en zit haar slokdarm aan elkaar en is ze vandaag voor de 2e keer opgerekt voor een vernauwing in de slokdarm. Tot nu toe gaat alles goed en mogen we waarschijnlijk 1 feb naar huis toe. Na 3 maanden op de intensive care en anderhalve week op de papagaai. Eindelijk! We zijn er nog lang niet maar we gaan er voor. Na dik meer 3 maanden in het Ronald McDonaldhuis te hebben gewoond wat echt fantastisch is dat er zoiets bestaat en het fijn is om zo dichtbij je kindje te zijn die in het ziekenhuis ligt.

Gaan wij nu nog meer genieten van ons meisje..♡ Bedankt voor de mooie dierbare foto’s.