Emma Roos

Samen met de ouders van Emma Roos, die ik in de hal van het Radboud ziekenhuis in Nijmegen ontmoet, loop ik naar de neonatologie afdeling. Ze komen van het Ronald mc Donald huis waar ze de afgelopen drie weken verbleven. Emma is met 24 weken en 3 dagen hier geboren. Nadat Anouk een bloeding krijgt en ’s avonds nog een keer vertrouwt ze het niet en neemt contact op met het ziekenhuis. Daar blijkt dat de baarmoedermond zo goed als verstreken is en dat ze al ontsluiting heeft. Met ambulance wordt ze naar Nijmegen gebracht. Daar willen ze een ring plaatsen en krijgt ze medicijnen om de geboorte zolang mogelijk te rekken. Maar een ring plaatsen blijkt niet te kunnen in verband met een bacterie die opduikt.
Medicijnen doen ook niet wat ze moeten doen. Longrijpers en allerhande andere medicatie wordt gegeven, alles om Emma Roos een zo goed mogelijke kans te geven. Iedereen maakt zich klaar voor een vroeg geboorte en ouders worden zo goed als kan voorbereid op wat er gaat komen. Op de keuzes die ze misschien moeten gaan maken. Want met deze termijn is alles zo kwetsbaar.

Emma Roos wordt geboren met de vruchtzak nog intact om haar heen, hoe bijzonder. Tijd om foto’s te maken is er niet, alles gaat zo snel. De apgar score is gelijk al best goed en ze laat ook een heel klein beetje van zich horen. Na een paar dagen aan de cpep, blijkt dit toch te zwaar en gaat ze toch aan de volledige beademing. En nu is het afwachten hoe dit gaat. Elke paar dagen wordt er een scan gemaakt van haar hoofdje en bloedwaardes etc. worden goed in de gaten gehouden. Ouders beseffen heel goed dat als ze een week eerder geboren was, ze hier niet zaten.

In haar kamer tillen we de deken van de couveuse iets op en kan Lars niet wachten om zijn kleine dochter even aan te raken. Ze hebben zolang op haar gewacht, ze is zo gewenst en hij aait haar zachtjes over haar velletje. Emma Roos ligt op haar zij, in een nestje, ondersteund door handdoeken. Alle alarmen en grafieken van de apparatuur zijn zowel geruststellend als verontrustend. Hij schrikt elke keer als ze zakt of het alarm gaat. Het is ook nogal wat.
Emma Roos mag buidelen. Dat vindt ik toch zo bijzonder. Zo’n klein meisje, met slangetje en al uit die couveuse. Vakkundig tillen twee verpleegkundigen haar in de opening van de jurk van mama. En daar ligt ze dan. Haar handjes bewegen een beetje, de oogjes gaan even open en ik zie een klein glimlachje. Stuipje of niet. Deze kleine vechter ligt voor nu even heerlijk huid op huid dichtbij de hartslag van haar mama. Emma Roos met tranen in mijn ogen en een dikke brok in mijn keel bewerk ik jouw foto’s. Meer dan een wonder, dat is wat je bent.