Emma

Maandag kon ik eindelijk kleine Emma en haar ouders ontmoeten.

Ik en de mama van Emma hadden al contact begin december toen ze nog maar 2 weken oud was. Veel te vroeg geboren, veel te klein en veel te ziek, maar kleine Emma liet zien wat ze waard was. Met 24 weken geboren worden is pittig, heel pittig. In een sneltreinvaart namen de ouders van Emma me mee in hun verhaal van hoe het begon waarbij mama de hele dag al last had van rare krampen. S ’avonds op het toilet sloeg de paniek toe en is alles in een rap tempo gegaan. Een paar uur later lag daar kleine Emma te knokken voor haar leventje. 760gram… Dat is best nog een aardig gewicht voor een kindje van 24 weken oud, verteld de moeder mij. 760 gram(!!)….Kippenvel krijg ik van het verhaal en de tranen schieten in mijn ogen (die ik zo goed mogelijk verborgen probeerde te houden).

Een brok in mijn keel krijg ik er van. Even goed flink slikken en dat al kijkend naar dat prachtige kleine meisje wat inmiddels nu ruim 3 maanden oud is en 3 kilo weegt. Wat heeft ze enorme stappen gemaakt!! Een kleine kanjer die met moeite nog haar flesje probeert leeg te drinken. En dat is ook best lastig wanneer je net in bad bent geweest.

“Ze had eigenlijk nu nog 2 weken in mijn buik moeten zitten, want ik was begin Maart uitgerekend” zegt de mama van Emma en nogmaals realiseer ik mij dat dit meisje echt in November al is geboren. Onvoorstelbaar waar de medische wereld allemaal niet toe in staat is, maar dit is ook zeker te danken aan Emma en haar knokvermogen. Ze heeft een hele lange weg moeten afleggen waarin de ouders van Emma meerdere keren hebben moeten toekijken of ze het wel zou redden. Ook de artsen konden op een gegeven moment niets meer voor haar betekenen, ze moest het echt zelf doen! Gelukkig ging het steeds beter, en heeft ze bewezen hoe sterk ze is. Ondanks dat het steeds beter gaat heef Emma nog een flinke weg te gaan. Alles met hele kleine stapjes. De eerst volgende stap is van de Intensive Care richting de High Care, wat uiteindelijk ook weer een stapje dichterbij huis is. Letterlijk dus stap voor stap.

Lieve ouders van Emma, ik hoop dat jullie zorgen langzaam omgezet kunnen worden in genieten zodra jullie naar huis mogen. Wat hebben jullie een liefde voor dit kleine meisje! Ik voelde het van mijn haren tot in mijn tenen. Lieve Emma wat ben jij een dapper meisje!! Ik wens jou heel veel geluk met je papa en mama en dat je maar mag uitgroeien tot een grote, sterke meid.