Chaz

Lieve allemaal,

Vanaf het eerste moment dat wij wisten dat we zwanger waren van ons eerste kind, zaten we net als de meeste ouders op een roze wolk. Je wilt het met iedereen delen, maar moeten het nog even voor ons houden. De daaropvolgende echo’s vonden we hartstikke spannend, doet de baby het goed? Is de baby gezond? Etc. Uiteraard is niks vanzelfsprekend, maar gelukkig verliep alles voorspoedig met ons en de baby.

We gingen plannen. Bij voorkeur wilden we een thuisbevalling in bad, fotograaf erbij, go pro camera’s om alle momenten te registreren. Nog snel even ons pas gekochte huis opknappen en klaar maken om te bevallen. Iedereen wist z’n taak. Alles leek tot de puntjes uitgestippeld. Maar helaas valt het leven niet te plannen….bleek ook later.

Lisanne is donderdag 29 september opgenomen in het ziekenhuis, omdat zij symptomen had die zorgwekkend waren. Verhoogde bloeddruk, hoofdpijn en steken in haar buik. In het ziekenhuis kregen we te horen dat Lisanne tot aan de bevalling in het ziekenhuis moest verblijven. Daar ging onze planning…. thuis bevallen in bad was er niet meer bij, maar goed we hebben nog genoeg tijd om dit te verwerken en te wennen aan het idee dat we maar in het ziekenhuis moesten bevallen. Dachten we…..

We zitten inmiddels in onze 33e week van onze zwangerschap en we waren zelf wel reëel genoeg om te weten dat we de 40e week niet gingen halen. Als we het maar konden rekken tot de 36e week. Dat ik als aanstaande vader elke dag alleen thuis moest komen en mijn vrouw alleen in het ziekenhuis lag, namen we maar voor lief. Alles wat het beste is voor onze aanstaande zoon.

Helaas werd bij Lisanne geconstateerd dat zij HELLP-syndroom ontwikkelde en de baby beter af is buiten de buik dan in de buik. We kregen een KEIZERSNEDE!! We hebben met veel scenario’s rekening gehouden, maar nooit gedacht aan een keizersnede. We hadden geen tijd om daarover na te denken, want de baby werd al binnen 2 uur gehaald.

Vrijdag 30 september om 13:54 is onze dappere mooie zoon Chaz Hendriquez geboren in het Slingeland ziekenhuis te Doetinchem, 1600 gram schoon aan de haak. Opeens waren we de trotse ouders van een prachtige zoon die 7 weken te vroeg en in de 33e week van ons zwangerschap geboren is en die nota bene niet eens bij ons kan zijn. Daar ligt onze 1600 gram wegende 41,5 cm. kleine kwetsbare zoon met tal van slangen in een couveuse. Al deze veranderingen, de plotse bevalling die ons licht overviel en het feit dat we een baby hebben, maar voor ons gevoel (met name in het begin) geen baby hebben, omdat die niet bij ons ligt, zijn een enorme rollercoaster voor ons van emoties variërende van een trots gevoel, intense geluk afwisselend met enorme verdriet. Maar goed het is nu eenmaal zo.

Tweemaal per dag gaan we naar het ziekenhuis om te buidelen, hij vertoont in zijn ademhaling veel dipjes. Soms hele diepe lange dipjes. Heel heftig om te zien, alarm dat afgaat en zusters die binnenkomen om zijn ademhaling te stimuleren. Verschrikkelijk om dat bij jouw kind te zien. En dan dat moment dat je weggaat. In de middag weet je dat je ‘s-avonds nog een keer komt, maar dat moment in de avond is het meest verschrikkelijkst. Als hij dan z’n onschuldige trouwe ogen open doet en je aankijkt alsof je niet weg mag gaan, dan blijf je toch automatisch staan? Helaas is dit de harde werkelijkheid voor ons naar alle waarschijnlijkheid de komende 7 weken.

Wat zijn we door een emotionele rollercoaster gegaan en nog steeds. We hebben alle vertrouwen dat hij het goed gaat doen, ondanks dat hij nog steeds moeite heeft met ademhalen en hij tegen het randje zit om naar Nijmegen te gaan. Het zullen de weken zijn die hij nodig heeft om te groeien, het zal de aandacht en energie zijn die hij voelt van ons wanneer we komen buidelen die hem sterker maken, het horen van onze stem, het voelen van onze hartslag als hij bij ons op de borst ligt. Elke keer als we bij hem zijn smelt ons hart, maar alle momenten daartussen zijn voor ons een zwart gat waar we wachten tot het moment dat we weer bij Chaz kunnen zijn. We zien hem knokken, maar wat voelen we ons machteloos. Maar alles uit liefde.

Dankzij Earlybirds hebben we even onze aandacht kunnen verleggen en op een positieve manier met onze zoon bezig kunnen zijn. Bezig kunnen zijn zoals “echte” ouders ook bezig zijn met hun kind. Dankzij de fotograaf Rayke hebben we prachtige foto’s die geen onderschrift nodig hebben om het verhaal bij de foto te vertellen. De foto’s spreken voor zich!
Elke keer als we het ziekenhuis verlaten is het even stil in de auto, je laat toch je kind achter. Na deze fotosessie was Lisanne één en al glimlach. Dankzij jullie!

Via deze weg willen wij onze dank uitspreken naar de stichting Earlybirds voor het maken van zo’n klein gebaar met zulke grote impact! En een speciale dank naar het werk Best4u van Narin die enorme druk wegneemt en Narin alle tijd gunt om bij zijn gezin te blijven!

Bedankt en blijf vooral doorgaan!

Met vriendelijke groeten,

Narin, Lisanne en Chaz Eggink

———-

Van de fotograaf:

Een verhaal over deze lieve ouders met hun dappere ventje hoef ik niet te schrijven, de uitgebreide blog spreekt voor zich.
Wat ben ik dankbaar dat ik dit werk mag doen, zulke lieve en dankbare ouders, ze laten ons voelen dat wij een verschil maken in deze moeilijke tijd. Dat ik voor een glimlach heb gezorgd maakt me trots en vooral heel blij!

Lieve familie, geniet van jullie mooie gezin!

Liefs,
Rayke Knippers