Erva

Op 25-06 rond 21:00 uur kreeg ik een beetje buikpijn. Mijn hele zwangerschap verliep heel soepel. Ik had heel zelden een beetje maagzuur of af en toe pijn in mijn bekken. Wij zijn zwanger geraakt d.m.v. een icsi traject, bij een 2e terugplaatsing. Ik was ontzettend blij en voelde me goed. Af en toe had ik wat downs maar voor de rest ging alles top. Tot op dinsdag de 25e. Ik dacht dat het kwam door iets wat ik had gegeten, maar de buikpijn/krampjes bleven en gingen maar niet weg. Ik vond het raar en belde wiebelend de verloskundige die vroeg of het voelde als weeën… Geen idee. Het was mijn eerste zwangerschap. Hoe voelde dat dan zei ik? Ik belde mijn man op, want ik was lekker bij mijn vriendinnen op bezoek toen het allemaal begon. Mijn man kwam haastig aanrijden, en ja hoor de “weeën” werden heftiger. Aangekomen bij de verloskundige ging ze meteen kijken of ik al ontsluiting had. 6 CM ONTSLUITING ZE KAN ELK MOMENT KOMEN, LICHTEN UIT EN NAAR DE AUTO’S. RIJ ACHTER MIJ AAN NAAR HET ZIEKENHUIS!! Schreeuwde ze in een keer. Ik wist niet wat me overkwam? Hoe dan? Ik heb nog een paar dagen geleden een afspraak gehad bij de verloskundige; alles was oke? Ik had mijn babyshower volgende week. Dit kan niet eens riep ik telkens.

Eenmaal aangekomen bij de spoedeisende hulp in Apeldoorn kwamen er 8 dokters binnen rennen. Ik kreeg meteen een infuus en een prik in mijn linker bovenbeen. Vervolgens vroeg er een dokter of ze een “kweek” konden nemen om te onderzoeken of ik eventueel een infectie had opgelopen. De andere dokter wilde met de katheter mijn blaas leeg halen. Ik wist echt niet wat me overkwam en vroeg telkens is dit echt… Ik was 30+4. Dit kon toch nog helemaal niet, dit was toch nog veel te vroeg? Ik had nog een pregnancy shoot staan… het was zo eng allemaal. Vervolgens heb ik een weeën remmer gekregen en moest ik in de ambulance. Allemaal binnen 15 minuten. Mijn man mocht niet meerijden, het was ontzettend eng. In de ambulance kreeg ik nog een weeën remmer. Waar we heen gingen? Naar het Isala ziekenhuis in zwolle, die waren gespecialiseerd in prematuren baby’s. Maar dat zou ik toch helemaal niet redden schreeuwde ik, ik heb al 6 cm ontsluiting!!!! We raceden over de snelweg en ik ging alleen maar hardop bidden. De weeën waren er nog steeds. Ik kreeg alles mee en herinner me alles nog heel goed.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik in een kamer geplaatst, en mijn man en mijn vriendin kwamen na 10 minuten ook aan. Tot 6 uur s’ ochtends heb ik weeën opgevangen en daarna is het gestopt. De hele nacht had ik weeën. En daarna was alles in een keer weg. Het was woensdag 26/06. Ik had nog steeds 6 cm ontsluiting. Ik had ook lekker geslapen en gegeten. Oke en nu wil ik eventjes naar buiten, mag dat? zei ik. Nee dat mocht absoluut niet want dan zou de ontsluiting op gang kunnen komen en mijn baby zou dan komen. Ik had de eerste longrijpings infuus gehad en ik moest er nog 3. Elke 12 uur. Ze waren al blij als ik er 2 had gehad, zodat mijn babytje beter kon ademen als ze kwam. Ik had het erg benauwd, en wilde heel graag de kamer uit. Oke 1 rondje op de afdeling dan zeiden ze dat hebben we toen gedaan. En die hele avond en nacht voelde ik me super goed en was er niks aan de hand. De volgende ochtend op donderdag 27/06 was ik 30+6 inmiddels. In de ochtend zo rond 9.00 uur kreeg ik weer een beetje buikpijn. Ze kwamen kijken of ik meer ontsluiting had.. nee hoor. Nog steeds op 6 cm. Ik moest bedrust hebben en mocht niet zoveel lopen etc. Ik ben iemand die niet stil op zijn plek kan blijven zitten dus dit was voor mij een hel. Er konden ook geen ramen open.. het was buiten 30 graden. Mijn man ging naar beneden, en ik stond voor het raam.. naar hem te kijken. Ik had het zo gemist om buiten te zijn, het was vreselijk. In de avond hebben we lekker eten besteld en keken we samen met mijn man de wedstrijd van Turkije – Nederland. Daarna mocht ik weer 1 rondje lopen op de gang.. oh dat deed me zo goed even die kamer uit. Even iets anders zien. Die nacht ging ook goed voorbij.. als het vrijdag weer niet op gang zou komen zouden ze overleggen of ik even 5 minuten frisse lucht mocht happen. Het was vrijdag. De nacht was voorbij en ik heb ontbeten. Rond 9.00 begon het weer te zeuren en te rammelen. Ik riep de verloskundige en ze kwam kijken.. het zou gebeuren. De ontsluiting kwam op gang. Wat was ik verdrietig, ik mocht vandaag misschien naar buiten zei ik.. Ik had echt geen besef wat er gaande was. Ik voelde me heel apart. Ik kon maar niet schakelen en geloven dat ik in het ziekenhuis was. Ik had nog 2 maanden!! Het is niet in woorden uit te leggen hoe ik me voelde. Wanhopig, maar tegelijkertijd ook weer heel blij: ik zou haar ontmoeten. Ook ik kreeg een babytje, waar we zolang op hebben gewacht. Ik wilde zo graag moeder worden het zou gewoon gebeuren.

Om 1 uur had ik 8/9 cm ontsluiting, ik had nog nergens last van. Ik zat op een bal te wiebelen en een woordzoeker te maken. Daarna heb ik nog even geluncht. Vervolgens kwamen ze rond 3 uur om te vragen of ze in mijn vruchtwater mochten prikken. Ja hoor! Zei ik. Het mocht echt wel gebeuren van mij.

Het was inmiddels 5 uur en er gebeurde nog niks.. ze keken even via de echo hoe ze lag, toen zagen ze dat mijn blaas veel te vol zat en ze daardoor niet kon komen. Die hebben ze eerst leeggehaald. Ik werd steeds zenuwachtiger, maar er waren nog geen weeën. Daarna vroegen ze of ik weeën opwekkers wilde, en dat vond ik ook prima. Ondertussen vraagt mijn man van alles aan de verpleegkundige; omdat we de bevallingscursus een week geleden hadden afgerond zat alles er nog vers in.

Het was alweer 19:00 uur.. het kwam maar niet opgang. Toen hebben ze de weeën opwekkers heel hoog gezet. Ik had het gehaald alle 4 de longrijpings prikjes heb ik gehad. Onze dochter zou hierdoor beter kunnen ademen als ze er zou zijn.. maar het zou ook anders kunnen verlopen.

Om 19.51 is ze geboren, op 31 weken. Ons wondertje; Erva Yesil. Ze deed het goed en mocht op mijn schoot voor 5 minuten, de navelstreng werd geknipt en ze werd meegenomen. Papa moest mee, en ik bleef achter. Mijn placenta kwam er niet uit en ik had teveel bloed verloren. Ik moest onder narcose en mijn placenta moest worden verwijderd. Ik voelde zo ontzettend veel op dat moment. Blijdschap, angst, verdriet teleurstelling. Maar het aller belangrijkste was dat ik mama ben geworden van een gezond kindje. Op 17 augustus mogen we met de sonde naar huis op 38 weken

Toen was ik alles weer vergeten  wat we hebben meegemaakt het was de allermooiste dag van ons leven. We zijn nu helemaal compleet!