Cas & Tove

Het bijzondere van mijn zwangerschap vind ik dat ik precies in dezelfde periode zwanger van mijn tweeling was als mijn moeder van mij en mijn tweelingzusje 31 jaar geleden. Ik was 29 december 2017 uitgerekend en mijn moeder 31 december 1986. Samen met mijn tweelingzusje ben ik met 30 weken geboren, óók prematuur. Toen ik jarig was, was ik zelf ook 30 weken zwanger! Toen wist ik nog niet dat wij zelf ook 2 prematuurtjes zouden krijgen..

Onze tweeling Tove en Cas zijn met 32 weken doormiddel van een geplande keizersnee geboren. Ik lag inmiddels al een week op de OHC afdeling in het Isala ziekenhuis in Zwolle. Met 31 weken kreeg ik voor mij onverwacht het bericht dat ik moest worden opgenomen omdat het nu echt slecht ging met de kleinste, Cas.

Rond de 24 weken zwangerschap kregen wij te horen dat één van de tweeling achter liep in groei en ook ten opzichte van de vorige groeimeting niet goed gegroeid was. Dit was voor de eerste keer tijdens mijn zwangerschap dat ik me zorgen maakte. Ik had tot die tijd een geheel onbezorgde zwangerschap en heb tot 21 weken kunnen hardlopen en veel kunnen wandelen. Tot de opname wandelde ik nog een uur per dag. Ik voelde me goed en fit.

Helaas groeide Cas niet goed en met de controle op 28 weken zei de gynaecoloog dat hij zich echt zorgen begon te maken en hoopte dat ik de 32 weken zou halen. Hier schrokken wij al wel van en vanaf dat moment ben ik gestopt met werken, ook al zei de gynaecoloog dat ik er niks aan kon veranderen. Ik kreeg toen een week lang om de dag een CTG, deze waren steeds goed en bij de volgende groeimeting was Cas wel weer wat gegroeid. Dit gaf ons goede hoop! Maar bij de groeimeting en doppler onderzoek met 31 weken zag het er niet goed uit. De doorbloeding van de navelstreng was nu nog slechter waarop de gynaecoloog besloot om mij op te laten nemen, zodat ze de tweeling maar vooral Cas goed in de gaten konden houden. Hier schrok ik erg van en vanaf dat moment stapte we de rollercoaster in..

Eind van die middag ben ik in Zwolle opgenomen en die avond waren er weer allerlei onderzoeken. De Gynaecoloog vond het er ook echt niet goed uit zien en sprak uit dat hij bang was dat we de 48 uur niet zouden gaan halen. Ik heb die avond meteen een longrijpingspuit gekregen en de dag erna weer één. Ook kreeg ik 3 keer per dag een CTG zodat ze de conditie van de tweeling goed in de gaten kon worden gehouden en hierop werd wel of niet ingegrepen. Gelukkig na een heftig en intens weekend werd het zondagavond en zaten Tove en Cas nog in mijn buik dus de longrijpingspuiten konden hun werk doen. Wat was ik opgelucht en blij dat we dit gehaald hadden!! Verder zijn we die dagen ook al erg goed voorbereid op wat ons te wachten zou staan. Gesprekken met kinderarts, gynaecoloog, lactatiedeskundige, kennismaking op de NICU, fotoboek van wat je kunt verwachten met een premature baby, fotoboek van de keizersnee, etc. Enorm fijn en dankbaar dat wij hier zo goed in voorbereid, begeleid en ondersteund zijn! Voor mij was dit erg helpend omdat wij in een wereld komen die totaal onbekend was en je zit echt in een rollercoaster.

De zondagavond hadden we gehaald wat een opluchting! Wij hadden verwacht dat ze dan begin die week wel gehaald zouden worden omdat de gynaecoloog die vrijdagavond al aangaf dat als we de 48 uur zouden halen ze niet lang zouden wachten met de keizersnee. Maar het beleid bleef dat ze uit gingen van de Ctg’s wanneer deze goed zijn gaan ze niet ingrijpen. Dit vond ik lastig omdat ik bang was dat het hartje van Cas straks ineens niet meer zou kloppen of dat hij het zo slecht zou hebben dat het een spoedkeizersnee zou worden. Dit heb ik uitgesproken maar het beleid bleef hetzelfde en vooral ook omdat Tove het nog erg goed had in mijn buik.

Later die week op donderdagochtend 2 november had ik een GUO echo. Hier werd vooral Cas weer (ook bij de 20 weken) van top tot teen nagekeken. Hier was niks van een afwijking op te vinden. Ook had deze gynaecoloog de groei en de doorbloeding weer opgemeten. In de groeicurve zag je duidelijk dat Cas ten opzichte van 6 dagen ervoor niks was gegroeid. De gynaecoloog zei toen dat het naar zijn idee geen zin had om ze langer in mijn buik te laten zitten en dat er ook niet gewacht moest worden op dat de conditie van Cas slecht zou zijn want dan was alles slecht. Hij heeft dit toen met een team artsen besproken en ze waren tot het besluit gekomen om de tweeling de volgende dag, op 3 november, te gaan halen dmv een keizersnee.

Op vrijdag 3 november zijn Tove en Cas om 11.28 uur en 11.29 uur geboren. Gelukkig huilde ze allebei en maakte ik er iets van mee, want ze werden direct meegenomen naar de kamer ernaast waar al een team kinderartsen en verpleegkundigen op ze zaten te wachten. Mijn vriend kon gelukkig met de jongens mee en zien hoe het ging. Ze werden in bubbeltjesplastic gewikkeld en onderzocht. Ze hadden geen beademing nodig maar kregen wel allebei ademhalingsondersteuning (CPAP). Cas werd voordat hij naar de NICU ging nog even aan mij laten zien op de OK. Toen ik naar de uitslaapkamer gereden werd kwam ik Tove op de gang ‘tegen’ hij werd toen naar de NICU gebracht. Het lange wachten op de uitslaapkamer vond ik lastig, ik had geen idee hoe het met de jongens ging. Gelukkig kwam na zo’n 3 kwartier wachten eindelijk mijn vriend aangelopen en verpleging. Ze zeiden dat het goed ging met de jongens! Pff wat een opluchting! Ik mocht gelukkig met bed en al naar de NICU om bij onze jongens te gaan kijken. Wat waren ze klein! Cas woog 1190 gram en Tove 1660 gram. Daar lagen ze dan in de couveuse aan allerlei toeters en bellen.. Bizar om je eigen kindjes zo te zien liggen en een gevoel van intense leegte om ze niet bij me te kunnen hebben en houden!! Gelukkig mochten we die eerste avond al met ze buidelen. Wat was dit fijn en bijzonder om ze eindelijk vast te kunnen houden!

Tove had het wel wat zwaarder dan Cas ook al was hij groter, dit komt omdat Cas het beter had uit mijn buik dan in mijn buik en Tove juist andersom. Dit gaf voor Tove de grootste klap en hij had dan ook meer moeite met ademhalen. Cas kon al na anderhalve dag van de CPAP af en had geen ondersteuning meer nodig. Tove bleef nog een heel aantal dagen aan de CPAP. Helaas werd Cas een week later in de nacht van vrijdag op zaterdag ziek. Hij had een infectie opgelopen dmv het infuus. Ze waren er meteen bij en allerlei onderzoeken gestart. Ook kreeg hij voor 7 dagen antibiotica. Gelukkig was Cas zaterdag eind van de ochtend gestabiliseerd. Het ademhalen ging nu wel moeizamer en had hij weinig energie voor dus kreeg hij weer CPAP. De dagen die volgde sterkte hij steeds meer aan.

2 weken later zijn Tove en Cas overgeplaatst naar de high care in Deventer, dit omdat ze het goed deden en er plaats vrij gemaakt moest worden voor andere kindjes. Voor ons als ouders kwam dit behoorlijk onverwacht maar gelukkig verliep het transport en de overgang naar een ander ziekenhuis goed! Hier is Cas na 3 dagen van de CPAP afgegaan en kreeg hij high flow. Na 2 weken Deventer zijn Tove en Cas overgeplaatst naar het ziekenhuis in Zutphen (medium care) dit was voor ons erg fijn omdat dit voor ons nog geen 10 min rijden is.

Hier hebben we op 13 december ook een fotoreportage gekregen van Earlybirds! Marianne Duchatteau kwam begin van de middag om prachtige foto’s van onze jongens te maken! Voor mij enorm speciaal en fijn om zulke mooie foto’s te mogen hebben van een heftige, emotionele maar toch ook mooie periode! Ik ben de stichting en alle vrijwilligers erg dankbaar dat ze dit mogelijk maken voor ouders in zo’n moeilijke tijd!

Inmiddels liggen onze jongens alweer 2 weken in het ziekenhuis in Zutphen. We hadden gehoopt dat ze voor de kerstdagen thuis zouden zijn maar helaas lukt dit niet en is het ook nog afwachten of ze voor het einde van dit jaar wel thuis zullen zijn. Het gaat goed met ze maar ze hebben af en toe nog wat dipjes en drinken nog niet alle flessen zelf leeg. Ze liggen dus nog aan de monitor en hebben nog een maagsonde. Het is nu wel aftellen en hopelijk kunnen ze toch nog voor het einde van dit jaar naar huis!!