Bram & Noud

Na 4 jaar in het medische circuit was het dan eindelijk gelukt. Op 1 augustus was er na een ICSI-behandeling een mooie A-embryo terug geplaatst. Na twee weken wachten was daar dan het zo gehoopte +je op de zwangerschapstest. Wat waren wij blij! Meteen hebben wij die dag alle toekomstige opa’s & oma’s en ooms & tantes op de hoogte gesteld. We waren weer een stap verder.

Op 8 september (8 weken zwangerschap) kwamen wij terug in het ziekenhuis voor een echo van onze kleine gup en wat bleek: “Het zijn er 2!!”. De embryo heeft zich in de buik nog een keertje gedeeld. Voor ons gevoel konden we dan toch nog iets zelf. Verrassing van Moeder Natuur. Dat wordt alles x 2.

Bij 11 weken weer een echo en jullie zaten er nog steeds, wat een geluk. Jullie begonnen steeds meer op echte mensjes te lijken. Bij de echo blijken jullie 1 vruchtzak samen te delen. Dit noemen ze een mono-di tweeling, wat inhoudt dat we om de 2 weken op controle moesten. Er bestond namelijk een kans dat jullie samen bloedvaten zouden gaan delen (TTS: tweeling transfusie syndroom). De kans was 10-15%, maar ze wilden natuurlijk alles uitsluiten. Daar gingen we dus niet vanuit, maar extra controle kon nooit kwaad. En stiekem konden we jullie dan iedere 2 weken weer even zien, wat weer een geruststelling gaf, want iedere keer waren jullie weer gegroeid en deden jullie het goed.

Bij 20 weken dan toch weer wat spanning voor de medische echo, maar ook hier waren jullie glansrijk geslaagd. Nu kon er niet heel veel meer fout gaan, er zit namelijk alles op en aan, jullie hoeven alleen nog maar te groeien.

Op 1 januari (24 weken zwangerschap) gingen jullie het toch even spannend maken. Mama kreeg beginnende weeën en moest zo snel mogelijk voor controle naar het ziekenhuis. Gelukkig konden we ‘s nachts weer met een gerust hart naar huis. Met het advies om het wat rustiger aan te gaan doen.

Tijdens de controle bij 32 weken een nieuwe dip: de bloeddruk van mama was helaas aan de (veel te) hoge kant. Mama moest in het ziekenhuis blijven ter observatie. Het leek op een zwangerschapsvergiftiging. Na 3 daagjes ziekenhuis naar huis, wat een rit. Mama voelde zich nog hartstikke beroerd, veel rust, veel slapen.

Het bleek tijdens de volgende controle bij 33 weken dan ook weer mis te zijn, de bloeddruk was weer gigantisch gestegen. Het kon dan ook niet anders dan dat mama weer in het ziekenhuis moest verblijven en dit keer met de mededeling dat ik niet meer naar huis mocht, totdat de kids geboren waren. Mama werd alleen maar zieker en zieker. De bloeddruk kregen de doktoren niet goed onder controle en er kwam steeds meer medicatie bij. Ondertussen dagelijks controle met een CTG-scan om te kijken of de kinderen nog een goede hartactie hadden en of dat ze nog bewegelijk waren. Zo lang dat zo was, wilden de dokters de bevalling zo lang mogelijk uitstellen. Wel kreeg ik longrijpers voor de kinderen, want voor de 34 weken kan het zijn, dat de longetjes nog niet genoeg ontwikkeld zijn.

Het waren een paar onrustige dagen/nachten, maar bij 34 weken is dan toch besloten om te beginnen met de bevalling op te wekken. Dat ging niet van een leien dakje. Op de eerste dag is er een ballonnetje geplaatst om ontsluiting te creëren. Deze viel er na een dag netjes uit. Helaas was er toen nog niet ontsluiting en werd er een nieuw ballonnetje geplaatst. Hierbij ging het mis, de dokters hadden waarschijnlijk iets geraakt, waardoor mama een halve liter bloed verloor. Het ballonnetje moest er dan ook direct uit en die dag mocht er niks meer gedaan worden. Dag 3 van opwekken: Ik kreeg weeën-opwekkers oraal toegediend (vaginaal durfden ze nog niet aan). Een kleine piek gehad met weeën, maar daarna bleef het weer uit, weer een dag voorbij. Op dag 4 van weeën opwekken kreeg ik toch vaginale eitjes, ook op deze dag enkele pieken qua weeën, maar ze kwamen niet regelmatig en waren ook niet krachtig genoeg, nog een dag voorbij. Dag 5 nogmaals begonnen met vaginale eitjes en dit leek dan eindelijk zijn werk te gaan doen, het was een lange middag met weeën die vrij snel op elkaar zaten. Ik heb toen om een ruggenprik gevraagd, wederom zakte de weeën weer, althans ik voelde ze niet meer, maar ook op de CTG was het zien dat ze niet meer regelmatig kwamen. Rond de klok van 10 uur ‘s avonds hadden we de keuze, binnen 4 uur moest er 10 centimeter ontsluiting komen of een keizersnede (op dat moment was het 3 centimeter), anders moest er na die 4 uur als nog een spoed-keizersnede komen. De kinderen lieten op de CTG namelijk steeds minder activiteit zien.

We begonnen meteen aan de keizersnede met iets minder haast. Binnen een half uur lag ik op de OK, te shaken van de adrenaline. Ik was er heel erg bang voor, maar achteraf is het me alles mee gevallen. Bij elke beweging of iets dat ik voelde, gaf ik het aan en stelden de verpleging en doktoren mij gerust dat dat erbij hoorden. Binnen een paar minuten was nummer 1 er, luid & duidelijk, wat was dat fijn om te horen. Heel snel werd meneer 1 boven het doek gehouden om daarna snel met de kinderarts mee te gaan voor controle, papa ging mee. Ook nummer 2 was er niet heel veel later luid & duidelijk, weer een opluchting. Ze doen het.Onze knappe mannen werden gecontroleerd door de kinderarts en alles was goed.

Bram en Noud zijn geboren met een gewicht van 1798 gram en 1646 gram. Jullie mochten in de couveuse nog even voorbij mama rijden om te kijken. Daarna gingen ze mee naar de medium care afdeling samen met papa. Mama moest toen nog netjes dicht gemaakt worden en naar de uitslaapkamer. Op de uitslaapkamer ging het mis, de bloeddruk steeg weer tot grote hoogte. Dat was niet wat de doktoren verwacht hadden, na de bevalling is er immers geen sprake meer van een zwangerschapsvergiftiging. Met medicatie probeerden ze bloeddruk onder controle te houden en werd ik uiteindelijk 3 uur later op medium care opgenomen met al mijn infusen. Niet echt zoals ik het me had voorgesteld helaas, maar goed de jongens waren gezond, met mama kwam het ook wel weer goed.

Na 5 dagen mochten de jongens overgeplaatst worden naar Uden (streekziekenhuis), mama werd diezelfde dag ontslagen uit het ziekenhuis met bloeddruk-medicatie voor thuis. Die dag waren er alleen geen ambulances beschikbaar om de jongens te vervoeren. Ze mochten dus nog een nachtje blijven en mama ook. Die dag nacht ging het met mama weer helemaal mis qua bloeddruk, een geluk bij een ongeluk dat ik nog in het ziekenhuis verbleef. De volgende dag om 10 uur ‘s ochtends werd Bram overgeplaatst naar Uden, mama mocht nog niet vervoerd worden. Om 13 uur werd Noud overgeplaatst per ambulance, ook toen mocht mama nog niet vervoerd worden vanwege een veel te hoge bloeddruk. Inmiddels werd het later en later en het zag er naar uit dat mama nog een nachtje in Nijmegen moest blijven, terwijl de kids al naar Uden waren. Dit was echt ondragelijk, niet menselijk, maar het was niet anders. ‘s Nachts was mama’s bloeddruk eindelijk onder controle en mocht ze de volgende ochtend ook overgeplaatst worden naar Uden.

In de ambulance afgesproken met de verpleging dat ik eerst langs de jongens mocht, voordat ik naar mijn eigen kamer werd vervoerd en weer alle controles moest ondergaan. Ik had de jongens immers al een dag niet meer gezien. Uiteindelijk mocht mama nog een week blijven in het ziekenhuis om aan te sterken en om de bloeddruk onder controle te krijgen. Toen was de dag dat mama naar huis moest, de kids waren toen nog niet sterk genoeg om mee naar huis te gaan. Dat was weer een moeilijk momentje, maar ze waren in het ziekenhuis nog even beter af dan thuis.

Binnen 2 weken lagen jullie beiden in een eigen bedje, wat een groot bed voor zo’n klein kindje. Na nog 2 weken hadden ze een gewicht bereikt van boven de 2200 gram en konden ze zelf hun flesjes goed leeg drinken. Er werd gesproken over een minimale intake. Dat wil zeggen dat ze minimaal zoveel zelf moeten drinken (zonder via de sondevoeding te krijgen). Ze kregen dit snel onder de knie en bij 4 weken oud mochten ze dan samen mee naar huis. Op de dag dat de fotoshoot plaats vond, wat een mooie afsluiting van een lang ziekenhuis-avontuur.

Nu begint het volgende avontuur, zelf zorgen voor 2 mooie mannetjes en wennen aan het moeder/vaderschap en aan alle huiltjes, lachjes en andere baby-dingetjes. We gaan ervoor!

Inge, super bedankt voor de mooie shoot!

Groetjes,

Niek & Maike