Bo

 
Onze zwangerschap was al een feestje en een die wij niet meer verwacht hadden. Ik ben een nierpatiënt met een transplantatie nier en wij wisten dat als ik zwanger zou worden, ons kindje al vroegtijdig met uiterlijk 36 weken gehaald zou worden. Dit alles vanwege eventuele complicaties voor mijn nier. Bij de 20-weken echo kreeg ik dan ook het nieuws dat ik moest stoppen met werken en sporten. Rust was het advies, zodat ik onze dochter zo lang mogelijk in mijn buik zou kunnen houden. Helaas ging deze vlieger niet helemaal op. Met 25 weken werd ik al plotseling met te hoge bloeddrukken opgenomen en was het afwachten of en hoe lang we de bevalling uit konden stellen. Eén geluk: alles thuis was al klaar omdat wij wisten dat Bo eerder verwacht werd, daar dus gelukkig geen stress om.

Na een week in het WKZ in Utrecht mocht ik weer naar huis met de nodige instructies en bloeddrukverlagende medicatie. Maar nogmaals het advies: RUST houden, geen huishoudelijk werk doen en de tijd uitzitten.

Met 28 weken werd ik weer opgenomen. Dit keer omdat ik onze dochter niet goed voelde bewegen en ze erachter kwamen dat de groeiecho’s teveel afweken. De andere optie, namelijk 4 keer per week naar het WKZ voor onderzoeken was i.v.m. de afstand niet te doen, dus opname.

Bij 30 weken was het dan zover… er werd verteld dat we de 31 weken niet meer gingen halen. Na een zeer lange en intensieve dag wachten, is onze mooie knappe dochter met 30 weken en 3 dagen geboren. Het mooiste wat mij/ons kon overkomen, en nog mooier dan de transplantatie nier die voor ons al een geschenk uit de hemel was.

De lange rit op de NICU was spannend, maar ook mooi. Ze heeft nu al laten zien wat voor vechtertje ze is. Bo heeft de nodige infecties meegemaakt en ook ik ben nog een keer heel erg ziek geweest, waarvoor ik weer opgenomen moest worden.

Inmiddels zijn we 11 weken verder en liggen we in het streekziekenhuis. De trein dendert door, maar nu is het geen sneltrein meer maar een stoptrein. We kunnen en mogen genieten, en haar sonde is eruit!!! Ze drinkt alles zo goed als zelf. Wat een grote stappen heeft ons dametje gemaakt, nog de laatste paar stapjes zuurstof eraf en ze mag mee naar huis, zoals de dokter denkt… een week of 2, en daar… daar begint EINDELIJK ons mooie hoofdstuk met zijn 3en.

Wij zijn Stichting Earlybirds ook zeer dankbaar dat ze toch een gaatje gevonden hebben een mooie reportage te maken, ondanks dat wij vanwege ziekte en verhuizing naar het streekziekenhuis het 4 keer hebben moeten verzetten.

—————-

Van de fotograaf:

Al bij het eerste telefonische contact met Veerle was ik onder de indruk van haar verhaal. Wat een lange weg heeft dit prille gezinnetje al af moeten leggen om te komen waar ze nu zijn. Het werd een dan ook een reportage met twee sterke powervrouwen. Papa was er helaas niet bij, maar die is zonder twijfel ongelooflijk trots op zijn dames.

Ik hoop dat Bo nu echt snel mee naar huis mag en jullie met zijn drietjes dit enorme ziekenhuisavontuur kunnen afsluiten. Ik wens jullie veel geluk en liefde, en vooral toch ook rust met elkaar.