Bo

Afgelopen vrijdag mocht ik Bo ontmoeten, een dapper en lief meisje die met 32 weekjes werd geboren. Bo doet het sinds haar geboorte harstikke goed en toen ik langskwam voor de fotoreportage mocht ze voor de eerste keer in bad. Ze vond het heerlijk en had daarna zelfs nog energie om lekker bij mama te drinken.

Lieve Bo, ik hoop dat je heel snel met je papa en mama mee naar huis mag, zodat ook eindelijk je grote broer Naud met je kan knuffelen!

******

De ouders:

We zijn zo dankbaar en blij dat onze kleine meid er mag zijn!! Dat ze eerder zou komen, dat wisten we al. Ik heb een uterus didelphys (hierbij is de baarmoeder gesplitst in tweeën). Ons zoontje Naud is 3 jaar geleden ook te vroeg geboren. Wat kom je dan als kersverse ouders in een achtbaan van emoties en angsten terecht…

Nu waren we dus al een beetje voorbereid en wisten we wat er kon gaan komen, voor hoever dat kan. Je weet het natuurlijk nooit. Ook zat Bo in de andere baarmoederhoorn, dus was het afwachten hoelang ze het hierin zou volhouden.

Heel de zwangerschap was zo gecompliceerd en spannend. Buiten dat ik het heel rustig aan moest doen, moest ik ook regelmatig naar het ziekenhuis voor extra controles. Bo had een groeiachterstand. Zo kwamen we van ons vertrouwde ziekenhuis bij het LUMC terecht. Waar we uiteindelijk blij mee waren, want daar heb je de beste zorg die we op dat moment nodig hadden.

Bij 27,5 weken werd ik hier ook ruim twee weken opgenomen, omdat we dachten dat Bo al geboren zou gaan worden. Gelukkig door de weeënremmers (waarbij ze longrijpingsprikken geven) en complete bedrust hebben we het kunnen rekken tot 32,2 weken! Toen moest Bo er echt uit! Mijn vliezen braken thuis. En binnen 3 uur is ze in het LUMC via een spoedkeizersnede geboren. Ik was onder volledige narcose, maar ik werd met zo’n dankbaar gevoel wakker, toen ik hoorde dat Bo het heel goed deed!! Ze was wel klein 1350 gram, had wat ondersteuning nodig van een CPAP, maar toch was ze al zo volmaakt, echt ongelooflijk!!

Ondanks dat ze veel te vroeg is geboren, waren we ook erg opgelucht! De zwangerschap was zo onzeker en stressvol en Bo gaf zelf zo goed aan dat ze geboren moest worden! Ze had het te moeilijk in mijn buik. Het is een heel sterk meisje, een vechtertje! Wij zijn zo trots op haar!! En elke obstakel heeft ze tot nu toe overwonnen!!

We zijn nu weer in ons vertrouwde ziekenhuis Bronovo, waar nog bijna alle verpleegkundige werken, die ook Bo’s grote broer hebben verzorgd! Een heel fijn ‘thuiskomen’!! Maar we zijn nog blijer als we echt lekker met z’n viertjes thuis kunnen zijn! Wie weet sneller dan verwacht! Want er is nu een sondeprogramma waarbij je (mits je kindje twee kilo is en de helft van de voedingen zelf kan drinken) je baby met de sonde mee naar huis mag nemen! We kunnen niet wachten!

Lieve Mandy, heel erg bedankt dat je zulke mooie en waardevolle foto’s van ons hebt gemaakt! Echt heel bijzonder dat je (en met jou alle andere fotografen) dit belangeloos doet voor ouders met een prematuur kindje.

Bedankt!!!
Raymond, Lindy
Naud en Bo