Aron

Van de fotograaf:

Zaterdagochtend had ik een afspraak met de papa en mama van Aron In het Gerderse Vallei in Ede, helaas had Aron net die dag er voor een snorretje gekregen, en mocht hij niet in bad. Maar daardoor was er genoeg tijd om lekker met papa en mama te knuffelen! Eerst even je mooiste pakje aan voor de foto. En toen lekker bij papa op schoot. Het is mooi om te zien hoe jullie voor jullie mannetje zorgen!

Lieve Aron groei maar hard, zo dat je snel naar huis mag! En dat je nog een hele grote kerel mag worden!

——————–

Verhaal van mama:

Na een eerdere miskraam van een tweeling, kwamen we erachter weer zwanger te zijn. We waren hier erg blij mee. Helaas werd het een onzekere zwangerschap. Vanaf week 5 begon ik direct al te vloeien. Na veel echo’s bleek het allemaal toch goed te gaan met ons kleine ukkie. Misschien dat het vloeien na 3 maanden zwangerschap over zou gaan, daar hoopten we dan maar op. Maar helaas was ook dit niet het geval, het vloeien bleef aanhouden.

Ik zou een hematoom in mijn baarmoeder hebben. Al vanaf 14 weken zwangerschap had ik regelmatig harde buiken. Met de 20 weken echo, was deze hematoom niet meer te zien, maar wel vloeide ik nog steeds en de kleine uk deed het nog steeds goed.

Vanaf 25 weken begon het allemaal.. ik had weeën, maar deze gingen ook na een avond weer weg. Dus weer naar huis vanuit het ziekenhuis. Dezelfde week begon het weer, nogmaals naar het ziekenhuis. Hier kwamen ze erachter dat mijn baarmoederhals al flink was verkort. Na een weekend in het ziekenhuis te hebben gelegen, was het weer rustig en kon ik ‘s-maandags weer naar huis. Vanaf die tijd zou ik rust moeten houden, dus deed ik ook helemaal niks.

Op die vrijdag hadden we nog een bruiloft van mijn zus, gelukkig kon ik hier bij zijn en was dit de beste dag van de week zonder veel pijn en voelde ik me goed. Op die maandag erna begonnen de weeën weer ‘s-avonds en stopten halverwege de nacht. Die dinsdag was het weer rustiger en moest ik voor controle naar de verloskundige; alles was weer goed! Dinsdagavond hebben we nog geboortekaartjes uitgezocht, en toen begon het allemaal weer serieus te worden. Thuis komend ben ik gedoucht en naar bed gegaan hopend dat het weer zou afnemen, maar helaas werden de weeën als maar erger. Toch maar naar het ziekenhuis.

Eenmaal in het ziekenhuis in Ede aangekomen, had ik 1 cm ontsluiting, en begon alles: weeënremmers, longrijpingsspuiten en een rit naar het ziekenhuis in Nijmegen voor de boeg. In Nijmegen aangekomen was de ontsluiting 3 cm. Tegen de ochtend werden de weeën gelukkig minder en ook de dagen erna bleef het rustig. Donderdagavond ben ik over verhuisd naar het WKZ in Utrecht omdat daar nu plek was, en voor ons gunstiger was. Ik zou zaterdag naar huis mogen als het rustig bleef. Maar helaas begon vrijdagmiddag, direct na het uitwerken van de weeënremmers, de weeën weer. Mijn man gebeld, want die was weer aan het werk.

Vanaf vrijdagmiddag tot vrijdagavond de weeën opgevangen, maar de ontsluiting zette niet door. Toen ik weer hevig begon te vloeien, en ze weer een echo maakte, kwamen ze erachter dat de placenta los liet en ons kleintje daarop reageerde. Nu moest ons ukkie met een spoedkeizersnede ter wereld komen, anders zou het niet goed gaan. Om 23:45 uur ben ik naar de OK gegaan, en op 22 september om 00:03 uur werd onze Aron geboren.

Gelukkig deed hij het goed; hij huilde direct, ademde zelfstandig en was al druk aan het bewegen. Aron woog bij zijn geboorte 1195 gram, en is uiteindelijk net geboren op 27 weken en 6 dagen!

Ik was zelf al op de hoogte van het bestaan van Stichting Earlybirds en in het ziekenhuis gaven ze het ook nog aan. Daarom zelf ook een afspraak gemaakt om Aron te laten fotograferen. We hebben dit echt als fijn ervaren; om foto’s te hebben van de langdurige ziekenhuisperiode, is heel waardevol. Ook heb ik veel respect voor de fotografen die dit vrijwillig voor de stichting doen, in hun eigen tijd naast al hun drukke bezigheden. Heel erg bedankt hiervoor!!