Charlotte
Onze lieve dochter Charlotte is op 9 juni 2015 geboren met een zwangerschapsduur van 26 weken en 2 dagen. De dag voor haar geboorte had ik nog een groei echo waarop alles er goed uitzag. Mijn zwangerschap is een echt wonder, 4 jaar geleden heb ik onderzoeken aan mijn baarmoeder gehad waaruit bleek dat ik geen kinderen kon krijgen. In januari voelde ik me niet lekker en bleek dat ik zwanger was. Meteen besloten mijn vriend en ik ervoor te gaan en met trots mocht iedereen het weten. Mijn zwangerschap verliep voorspoedig.
Tot 9 juni 2015 om half 12 s’ middags, ik kreeg buikkrampen en omdat ik niet wist wat weeën waren belde ik pas om 1 uur het ziekenhuis. Ik mocht meteen komen en eenmaal daar bleek ik al 2cm ontsluiting te hebben. Ik moest met spoed over naar het WKZ waar om 16.40 uur onze dochter Charlotte werd geboren door middel van een spoedkeizersnede.
Ze had een slechte start en ook haar rechter armpje was paars en bewoog ze niet. Ze werd stabiel gemaakt en daar begon onze lange weg.
Na 3 uur mochten we dan eindelijk naar haar toe, wat je ziet is onbeschrijfelijk. Een heel klein meisje van 35 cm en 875 gram aan de algehele beademing en allemaal stekkers. Na 3 dagen mocht ze over op de B-Pap en toen mochten we eindelijk buidelen. Wat is dat fijn, eindelijk even een momentje met ze drieën. Maar de ademhaling ging niet vooruit en ze had heel veel dipjes, dit betekende voor ons 2x op een dag heen en weer reizen zodat ze bij ons kon liggen om uit te rusten, want ja alleen in onze armen was ze rustig. Na een aantal weken mocht ze over op C-pap, door naar de Optie-flow en uiteindelijk over op de Flowsnor. Sinds 2 weken heeft ze nu helemaal geen ondersteuning meer.
Allemaal stappen vooruit. Maar in die 12 weken die ze er nu al heeft opzitten heeft ze ook mindere kanten gekend.
Zo had ze een open ductus die met 2 zware kuren nu bijna dicht is. Maar doordat die nog niet helemaal gesloten is houd ze vocht vast. De afgelopen 2 weken stond dus in het teken van elke dag wegen, plasmedicatie krijgen en alles goed bijhouden. Nu is dat hopelijk weer voorbij, de medicijnen zijn gestopt en 14 september gaan ze naar haar hartje kijken. Ondertussen om de dag wegen en goed bijhouden of ze geen vocht vast houd. Naast het vocht vast houden heeft ze ook al 4 keer een bloedtransfusie gehad om haar te lage HB gehalte weer aan te vullen.
Terwijl ik dit schrijf is Charlotte alweer precies 12weken oud. Ze gaat nu met de laatste stapjes vooruit en we hopen haar eerdaags mee naar huis te kunnen nemen. Iets waar we al 12 weken naar uitkijken.
Stichting Earlybirds zijn we tegen gekomen via een foldertje. We willen ze ontzettend bedanken voor de mooie fotoshoot! Iets waar wij eeuwig een herinnering aan hebben en straks iets hebben om aan haar te laten zien.
Lieve Charlotte,
Je bent echt een wondertje voor je pappa en mamma.
Je bent een sterk meisje en mede dankzij de liefde van je ouders ben je een toppertje.
Lieve meid blijf je best doen dan mag je snel naar huis en krijg je nog meer liefde van de fam als dat je nu al hebt.
Toi toi toi xxx
Jullie verhaal is bijna een kopie van wat wij 2 jaar geleden hebben meegemaakt, ons zoontje werd na een zwangerschap van 26,1 geboren…..na veel obstakels te hebben overwonnen waaronder ook de open ductus met kuren, mocht hij na 14 weken op de uitgerekende datum mee naar huis! Nu is het een gezond, vrolijk en heerlijk eigenwijs lief mannetje waar we zo enorm trots op zijn!! Ik hoop dat jullie meisje ook snel mee naar huis mag en dat jullie straks onbezorgd van haar mogen genieten, en dat ze ook mag opgroeien tot een lief, vrolijk maar ook lekker eigenwijs meisje…….
Zo herkenbaar dit verhaal, ons zoontje is met 26.3 geboren. En wat een lange weg heb je dan te gaan he, je gaat er in mee en hebt er alles voor over om je kind gezond mee naar huis te krijgen, ups en downs. Maar uiteindelijk zoooo genieten als je je kindje mee mag nemen. Ga er dubbel en dwars van genieten als jullie meisje mee mag. Met ons zoontje gaat het helemaal goed, niets aan te merken dat hij te vroeg is geboren. Een heerlijk kind! Succes de laatste loodjes, weet dat ze best zwaar kunnen zijn.
Heej linda,
Na al die 12 weken die we erop hebben zitten staan we tegenwoordig ook al nergens meer van te kijken. Het enige waar wij nu nog aan denken is de dag waarop we haar eindelijk mee naar huis mogen nemen. Het streven is nu volgende week maar de vraag is of het word gehaald. Ze houd opnieuw weer vocht vast en weer aan de plasmedicatie dus.
Het gevoel is dus machteloosheid, ik wil alles zo graag maar moet rustig wachten tot zij er klaar voor is. Ik sta altijd weer te kijken naar verhalen van andere moeders(en vaders).
Gelukkig gaat het nu goed met jullie mannetje! Heel veel geluk!
Zou heel fijn zijn als ze volgende week mee mag, we hadden precies hetzelfde, week 12 in het ziekenhuis en hield hij weer vocht vast, na de plasmedicatie die hij had gekregen, ging het goed en bleef het goed! Heb er vertrouwen in! Wij mochten hem een dag na de uitgerekende datum meenemen. Heel veel succes en hen vertrouwen in jullie kleine kanjer!