Yara

Yara is op 1 mei 2016 geboren met 27 weken en 5 dagen.

Op maandag 25 april begon ik mij niet lekker te voelen. Ik had overal spierpijn, hoofdpijn en was wat vermoeid. Zelf dacht ik dat het kwam door de stress van de verhuizing, stage en mijn colleges. De dagen daarna bleef ik mij niet lekker voelen. Op donderdag 28 april besloot ik toch om naar de huisarts te gaan. Ook omdat ik wat pijn had bij het plassen en steeds kleine beetjes moest plassen, op zich niet raar bij een zwangerschap. Na wat urine ingeleverd te hebben kwam de uitslag dat ik een blaasontsteking had. Die nacht begon ik mij steeds ellendiger te voelen. Ik had krampen die kwamen en gingen en hield het haast niet uit. Gelukkig had ik die vrijdag 29 april een afspraak bij de verloskundige. Eenmaal bij de verloskundige vertelde ik mijn verhaal.  Ook vertelde ik dat ik de baby niet meer zoveel voelde bewegen als voorheen. Hierna gingen we het hartje beluisteren en dat was goed, maar ter controle stuurde ze mij voor de zekerheid toch naar het ziekenhuis. Voor ik in het ziekenhuis aankwam voelde ik ineens dat mijn onderbroek nat werd. Ook niet zo raar tijdens een zwangerschap, maar toen ik ging kijken was het roze. In het ziekenhuis aangekomen heel mijn verhaal verteld, en daar werd ook een echo gemaakt. De baby lag goed en alles leek in orde. Het vocht werd onderzocht, maar bleek geen vruchtwater te zijn en na wat onderzoeken bleek ik inderdaad een ontsteking te hebben, maar het was geen blaasontsteking. Wat het dan wel was wisten zij niet. Na nog een keer een echo gemaakt te hebben en mijn baarmoeder onderzocht te hebben, kon zij mijn baarmoedermond niet meer voelen omdat ik ook nog koorts erbij kreeg hebben zij overlegd met het Sophia kinderziekenhuis en leek het hen beter dat ik daarheen verplaats zou worden. Eerst kreeg ik weeënremmers en nog een prik met surfactant voor het rijpen van de longetjes. Deze deed echt heel veel pijn.

Eenmaal in het Sophia werd ik ook weer onderzocht en daar ook het vocht weer onderzocht. Het bleek toch vruchtwater te zijn en ik bleek 2 cm ontsluiting te hebben. Daar hebben ze toch besloten om mij geen weeënremmers meer toe te dienen omdat het toch beter zou zijn als de baby geboren zou worden, maar wel op de natuurlijke manier. Dus nu was het eigenlijk afwachten. Die nacht kwam de kinderarts nog vertellen wat we mogelijk zouden kunnen verwachten van een premature baby. Daar werd ik natuurlijk heel er emotioneel en angstig van. Gelukkig had ik heel veel steun aan mijn vriend en mocht hij bij mij in het ziekenhuis blijven slapen. Nog steeds had ik pijn van de weeën en heb die nacht ook bijna niet geslapen. Die zaterdag leek het eigenlijk allemaal goed te gaan. Ik voelde mij goed en weer fit. Had nergens last van en geen pijn behalve van de 2e injectie surfactant. De verpleegkundigen en het bezoek merkten ook dat ik mij veel beter voelde dan de dag ervoor.  Tot een uur of half acht in de avond. Bezoek was weg en mijn vriend was ook net naar huis gegaan. Toen voelde ik dat ik ineens een hele plons vocht verloor. En de weeën kwamen weer en werden steeds erger. Ook kreeg ik nog koorts erbij. Gelukkig was mijn vriend snel weer bij mij in het ziekenhuis want ik hield het niet meer uit van de pijn. Ik had ook het gevoel dat ik naar het toilet moest, maar dat mocht absoluut niet van de verpleegkundige. Ik raakte helemaal overstuur van de koorts en de pijn en kreeg gelukkig een ruggenprik. Toen deze werkte ging het eigenlijk weer beter. Mijn vriend had inmiddels familie op de hoogte gebracht dat het elk moment kon gebeuren want ik had inmiddels 7 cm ontsluiting. Zij kwamen dus ook snel naar het ziekenhuis. En hebben heel de avond en nacht gewacht want er gebeurde maar niks. De kleine wilde er toch nog niet uit. Ondanks de weeënopwekkers die ze mij toen weer toegediend hadden. Uiteindelijk is Yara om 04:47 geboren met een lengte van 35 cm en 1250 gram. Alles ging daarna heel snel. Ik mocht haar heel even op mijn buik houden, mijn vriend de navelstreng doorknippen en daarna moest zij gecontroleerd worden en naar de intensive care afdeling neonatologie.

Ze was zo klein en fragiel toen ik haar daar zo zag liggen met al die slangetjes en haar infuusje in dat kleine handje. Ze kreeg namelijk antibiotica omdat zij ook de infectie had opgelopen. Ik was alleen maar emotioneel. Ik mocht na drie dagen met ontslag. Hier had ik wel gemixte gevoelens bij want aan de ene kant ben je dan in je eigen omgeving, maar aan de andere kant ben je niet dicht bij je kind. We gingen iedere dag 2 keer per dag langs.

Ze deed het steeds beter en mocht uiteindelijk na drie weken overgeplaatst worden naar het Sint Franciscus gasthuis. Daar kwam ze aan de cpap te liggen omdat de reis haar heel erg had vermoeid. Nu leek het alsof ze weer terug was bij af, maar ze ging met kleine stapjes vooruit.

Inmiddels is Yara 36 weken, 47 cm en weeg 2245 gram, ligt ze in een wiegje en niet meer aan de zuurstof. Van alle slangetjes heeft ze nog alleen de sonde. Ze doet het ontzettend goed. Hopelijk mag ze 26 juli, de uitgerekende datum naar huis en kunnen wij nog meer van haar genieten.

Wij willen stichting Earlybirds en met name Chadé Seip heel erg bedanken voor de mooie fotoshoot die zij heeft gemaakt.  Vinden het heel erg mooi dat zij zich zo belangeloos inzet voor de organisatie.