Vince

 
Het begon allemaal al heel vroeg in de zwangerschap. Joyce voelde zich de hele zwangerschap al niet goed. Was vaak moe en had soms een benauwd gevoel. Naar de dokter met deze klachten, maar alles werd op de zwangerschap gegooid. Als leek weet je niet beter, dus wij geloofde dat.

Alles veranderde toen er een bult op haar rug verscheen. Weer verschillende bezoekjes bij de dokter gehad, waarna er eindelijk besloten werd om een orthopeed in te schakelen en een scan te maken. Dit gebeurde pas toen ik al ruim over de helft van de zwangerschap was, op 11 november 2016. Binnen een uur na de scan werden wij door het ziekenhuis gebeld dat het niet goed was. Twee flinke tumoren waren zichtbaar, waarvan er een om de aorta en longen zat en de andere zat aan de rugzijde. Bammm, dat hakte erin als een bom!!! En vele vragen kwamen boven; Kan er iets aan gedaan worden? En de baby? Er ging zoveel door ons heen op dat moment.

Twee dagen later kon Joyce ineens niet meer plat liggen en ademen ging moeilijk. Dit was de grens voor ons, wij hebben meteen gebeld en ze werd opgenomen in het ziekenhuis in Venlo. Waarna ze meteen met de ambulance naar het ziekenhuis in Maastricht is gebracht. Vele onderzoeken volgden in de eerste 24 uur die ze daar was. En daar kwam, op 14 november om 16.00 uur, de uitslag. Non-hodgkinlymfonen. Een variant die, in de meeste gevallen, te genezen is met acht chemokuren. Meteen werd alles in gang gezet en twee uur later werd gestart met de 1e chemokuur. Gelukkig zou dit niet gevaarlijk zijn voor de baby, dus hij kon gewoon blijven zitten.

Door de zwangerschap en chemo kreeg Joyce veel problemen met vocht. Toen is er besloten om tussen de 2e en 3e kuur onze zoon Vince met een keizersnede te halen. Op 13 december werd hij ter wereld gezet. Ik was toen 31 weken en 6 dagen zwanger. Vince woog bij zijn geboorte 1930 gram. Vince had nog veel infuusjes in zijn navel en zat aan allerlei kabeltjes aangesloten. Ook lag hij nog onder een lamp, omdat zijn huid geel werd. Wat het gevolg was van zijn lever die nog niet optimaal werkte. Die lamp moest er voor zorgen dat zijn huidje huidkleurig werd. Gelukkig is Vince een vechtertje en liet al snel merken dat hij vooruit wilde.

De eerste week was zwaar voor moeder en zoon. Joyce had een bacterie opgelopen op de OK en kreeg er ook nog een longontsteking bij. Vince had een slechte start, wat betekende dat hij zwak was en moeite had met ademen. Uiteindelijk kwam hij hierdoor aan de trilbeademing. Jeroen bleef maar tussen twee afdelingen op en neer aan het lopen. Dan weer naar de IC waar Joyce lag en vervolgens weer naar de IC waar Vince lag. Dit was echt verschrikkelijk! Hij wilde het liefst de hele tijd bij allebei zijn.

Op 30 december kregen we het nieuws dat Joyce naar huis mocht en de verdere kuren plaats gingen vinden op de dagbehandeling. Vince kon overgeplaatst worden naar Venlo, wat voor ons erg fijn was omdat hij dan dichter bij huis lag. Hier heeft hij een goede start gemaakt, maar kreeg helaas na een week veel dipjes in zijn zuurstof. Ook had hij last van zijn darmpjes en kreeg zijn ontlasting moeilijk op gang. Maar ondanks dat alles wilde hij toch af en toe zelf zijn flesjes drinken.

De artsen denken dat hij oververmoeid is geraakt van dit alles bij elkaar. Toen is er besloten om met Optiflow te starten. Deze zuurstoftherapie was een kleine ondersteuning bij het ademen. Ook zijn ze de coffeïne opnieuw gestart die er voor zorgde dat Vince goed door kon ademen. De voeding werd ook aangepast, wat betekende dat de volledige voeding via de sonde zou gaan, om hem even flink bij te laten komen. En dat werkte want na een aantal dagen zagen wij een heel ander mannetje. Hij groeide goed, had minder last van zijn buikje en begon weer langzaam flesjes te drinken. De Optiflow werd langzaam afgebouwd en na een dikke week was deze er weer helemaal vanaf. Hij reageert hier goed op en drinkt al veel meer zelf van de voeding. De rest krijgt hij dan via de sonde.

Dinsdag 24 januari 2017 was voor ons een bijzondere dag! Vince is alweer 6 weekjes oud en dus bijna 38 weken. Ook hebben we deze dag een fotoshoot gepland met Earlybirds, wat erg fijn voor ons was. Foto’s betekenen veel voor ons tijdens dit hele proces. We proberen alles vast te leggen met foto’s en schrijven elke dag in een boekje, om zo later alles terug te kunnen lezen. Soms is het gewoon allemaal net een film. Alles gaat zo snel, er gebeurd zo veel tegelijkertijd en alles is zo onwerkelijk. Alana Simons super bedankt voor deze geweldige foto’s!

Hopelijk is ons mannetje snel thuis en kunnen we gaan genieten van ons gezinnetje. We zullen nog een lange weg te gaan hebben voordat Joyce weer de oude is, maar we vechten natuurlijk door!