Vince

Vrijdagochtend 9 januari 2015, vertrek ik al vroeg naar het MMC Veldhoven om daar de kleine Vince te fotograferen. Aangekomen op de NICU afdeling wordt ik al snel aangesproken door een verpleegster, die al op de hoogte is dat ik zou komen. Ik loop het kamertje van Vince binnen waar de mama van Vince (Sandra) op me zit te wachten. We maken kennis en samen staan we boven het wiegje Vince te bewonderen. Zo klein, maar alles erop en eraan. Elke keer verwonder ik me weer over het feit hoe klein ze ook zijn alles erop en eraan zit. Wonderbaarlijk! Sandra verteld hoe Vince onverwachts werd geboren met 29 weken. Ondertussen zijn ze 3 weken verder en Vince doet het super goed. Tijdens de shoot praten Sandra en ik verder. Vince vind het allemaal prima en heeft bijna continue een glimlach op zijn gezicht. Niet eerder heb ik zo’n jong kindje gezien die zo veel lachstuipjes maakt. Soms lijkt het erop dat hij zelfs heel bewust lacht. Na een klein uurtje neem ik weer afscheid van Sandra en Vince. Lieve Vince, ik vond het een eer om met je kennis te mogen maken. Groei snel groter zodat je samen met papa en mama thuis mag gaan genieten. Ik wens je een gezond en liefdevol leven toe. Dat je maar heel veel glimlachjes mag gaan uitdelen.

Liefs, Léonie de Koning

********************

Blog van de ouders (Sandra en Youri) van Vince:

Op 18 juni 2014 hebben we een zwangerschapstest gedaan, en deze was positief. De hele zwangerschap was zonder klachten. Op zondag 7-12 kwamen er mensen bij ons eten en zijn we druk in de weer geweest met kerstversiering en het eten voorbereiden. Die avond lagen we vrij op tijd in bed. Om 00.30 uur moest ik plassen en verloor ik tot mijn schrik een groot bloedstolsel. We belden meteen de verloskundige, die enkele minuten later arriveerde. Ze stuurde ons meteen door naar het ziekenhuis. We kwamen in de onderzoekskamer terecht, waar meteen een ctg, echo, bloed, en urineonderzoek werd gedaan. Hiermee werd echter de oorzaak niet gevonden. Wel werd er gezien dat mijn baarmoedermond aan de korte kant was, wat erop kon wijzen dat ik een vroeggeboorte ging krijgen. De baby bewoog wel flink, en dat stelde ons gerust. Ik werd een paar dagen opgenomen op HOC en kreeg dagelijks een ctg, echo en andere onderzoeken. Mijn bloedverlies was over en na 2 dagen stabiel te zijn mocht ik op woensdag 10-12 naar huis. Wat heerlijk om dan weer in je eigen bed te liggen. Helaas was dit maar van korte duur.

Op donderdag 11-12 om 13.00 was ik alweer onderweg naar het ziekenhuis. Ik had ineens enorm veel bloedverlies wat niet wilde stoppen. Mijn buren hebben me toen weggebracht, en werd weer in de onderzoekskamer aan de ctg gelegd, en begonnen alle onderzoeken weer overnieuw. Wederom waren er weer geen bijzonderheden te ontdekken. Bloed bleef komen terwijl mijn baarmoedermond mooi gesloten was. Weer werd ik opgenomen. Ik kreeg longrijpingsspuiten en weeënremmers, omdat bloedverlies de baarmoedermond kan prikkelen, wat weer zorgt voor weeën. Weer dagelijks een ctg, en kreeg een uitstrijkje om afwijkingen in de baarmoeder uit te sluiten. Aangezien het bloedverlies aan bleef houden kregen we een gesprek met de kinderarts, om ons voor te bereiden op een vroeggeboorte. De weeënremmers werden op 12-12 aan het einde van de middag gestopt. De longrijping had zijn werk toen kunnen doen. We hoopten dat de bloeding ging stoppen zodat ik geen weeën kreeg. Die avond kregen we een rondleiding op de NICU en hebben we een baby van 29 weken mogen zien. Dit was echt een geruststelling om te zien hoe hij zou zijn.

13-12 hadden de artsen het erover om me weer rustig aan te gaan laten lopen, en als de bloedingen niet erger zouden worden mocht ik maandag de 15e weer naar huis. Die avond ging ik rond 23.00 uur slapen. Om 00.30 uur moest ik plassen, en voelde ik pijn in mijn onderrug. Ik dacht dat dit kwam omdat ik al zolang in bed had moeten liggen. Toch weer proberen te gaan slapen en om 01.00 uur werd ik weer wakker omdat ik vruchtwater verloor. Na een tijdje had ik toch maar de zuster gebeld en die had vocht opgevangen om te testen of het vruchtwater was of urine. Ondertussen was ik weer aangesloten aan de ctg, om de baby in de gaten te houden en om te kijken of ik weeën had. Uit de test bleek dat het vruchtwater was. Toch kon de bevalling nog dagen tot weken op zich laten wachten. De verpleegster zei dat ik toch maar weer moest gaan slapen en als dit niet lukte kreeg ik een slaappil. Gelukkig had ik die niet gehad, want om 3.00 uur kreeg ik weeën. Toen heb ik direct mijn vriend gebeld, en werd ik daarna naar de bevallingskamer gebracht. Youri was er gelukkig heel snel. Om 5.00 uur heeft hij mijn moeder gebeld dat het was begonnen (zij was heel toevallig een week in Nederland, ze woont in Gran Canaria). Om 5.20 uur was ze er ook. Om 5.48 uur werd Vince geboren met een gewicht van 1520 gram. De placenta liet erg lang op zich wachten waardoor ik 1400cc bloed was verloren. Na een lange tijd werd ik met mijn bed naar Vince toegebracht op Intensive care (NICU) om hem eindelijk te bewonderen. Wat was hij klein zeg, en wat veel haar. We hebben de hele middag bezoek gehad die om beurten met Youri bij Vince gingen kijken. Om 20.00 uur mocht ik hem eindelijk vasthouden om te buidelen. Wat was dit genieten zeg! 15-12 mocht ik naar huis en sindsdien is het dagelijks op en neer rijden naar ons kleine mannetje.

Hij doet het erg goed. Hersenscans zijn telkens goed. Ook de gehoortest was goed (28-12) Hij is op 17-12 wel 2 dagen onder de lamp gelegd omdat zijn lever nog niet rijp is en daardoor geel begon te zien. 23-12 mocht hij al van de cpap (ademhulp) af. 26-12 is hij voor de 1e x verschoond door mama. 30-12 Ging hij over naar de Medium care. Daar is hij op 1-1 voor de eerste x met doekjes gewassen door papa. Op 5-1 kwam hij in een normaal bedje. 7-1 dronk hij voor het eerst uit de borst. 9-1 kreeg hij de fotoshoot van Earlybirds waar hij zoals op de foto’s te zien erg van genoot. Op 11-1 ging hij voor de eerste keer in badje.

Al met al maakt hij dus steeds meer stapjes richting huis. Dat dit maar snel zover is!