Sven

Hallo allemaal! Ik ben Sven en ik ben geboren op zondag 26 oktober 2014. Ik zat toen 32 weken en 2 dagen in de buik van mijn mama.

Na een spannende rit in de ambulance had ik eenmaal aangekomen in het ziekenhuis (MST Enschede) maar 6 minuten nodig om me te laten zien aan de grote wereld. Eerst moest ik mijn mama nog een uur of 9 missen, want die moest eerst een tijdje naar de operatiekamer en verkoever, maar laat op de avond lag ik dan eindelijk lekker op de borst bij mama met papa dichtbij. Die had me al die uren natuurlijk geen moment in de steek gelaten. Hem liet ik meteen zien dat ik al zelf kon ademen. Maar jeetje, wat was dat vermoeiend! Daarom kreeg ik hulp van de apparatuur in het ziekenhuis.

Toch vond ik het allemaal niet zo fijn, zodat ze mij op woensdag overgeplaatst hebben naar het Isala in Zwolle. Daar liet ik al snel zien dat het gewoon even wennen was, want het ademen en op kracht komen ging daar erg goed. De maandag erna mocht ik dan ook al weer terug naar Enschede. Daar ben ik rustig op mijn eigen tempo verder gaan groeien en aansterken. Langzaam maar zeker had ik minder hulp nodig. Eerst geen infuusjes meer, geen CPAP meer en later zelfs geen neusbrilletje meer.

Na zes en een halve week voelde ik me goed genoeg voor een spannende fotoshoot, al vond ik mijn sonde niet echt leuk met die vervelende pleisters op mijn gezicht. Inmiddels kan ik met gepaste trots vertellen dat ik geen saturatiemeter meer om mijn voet heb, geen sonde meer in mijn neus en dat ik regelmatig drink aan de borst, al vind ik het wel fijn om de rest dan met de fles te drinken. Papa en mama komen elke dag voor me zorgen. Verschonen van mijn luier, wassen of soms zelfs in bad, lekker aan de borst of aan de fles en natuurlijk het heerlijke knuffelen. Ik doe mijn uiterste best om nu nog van de laatste dipjes af te komen zodat ze me mee naar huis mogen nemen. Hopelijk lukt me dat nog net voor de Kerstdagen!