Stan

Van de ouders:

Donderdagavond 1 juni 2017 32 week en 3 dagen zwanger.

Een avond om nooit weer te vergeten. We waren klaar met eten en zaten nog wat na te praten dat Wesley tegen me zegt; nog 7 week en je wordt mama. Ik wrijf over m’n buik en zeg ik kan niet wachten, maar onze kleine man moet nog maar even wachten, het is nog te vroeg. Ik ruim de tafel af, ruim de vaatwasser in en ga daarna weer heerlijk onder de veranda zitten. In tussentijd is er visite gekomen. Gezellig. Af en toe moet ik even anders zitten, onder in de rug begint het wat te zeuren. Het is tegen kwart over negen dat ik tegen Wesley zeg dat ik even met de hond ga lopen. Ik loop de straat uit en laat de hond los op een zijweggetje. Ik loop rustig verder en blijf even wachten bij de hond omdat er een auto aankomt. Ik wil verder lopen, maar toen vernam ik dat ik wat verloor. In de eerste instantie dacht ik aan urine, maar ik was voordat ik met de hond wegging naar de wc geweest. Ik zet nog een stap en daar braken mijn vliezen. Daar sta je dan. Lichtelijk in paniek. Gelukkig dicht huis. Bij huis aangekomen zeg ik tegen Wesley dat ik mijn vruchtwater ben verloren. Ben naar binnen gegaan, en wou douchen, Wesley had in tussentijd de verloskundige al aan de lijn die vertelde dat ik gelijk plat moest liggen. Binnen 10 min was Linda (verloskundige) er. Ze luisterde gelijk naar het hartje van Stan, die was sterk aanwezig. De gynaecoloog werd gebeld, ik moest gelijk naar het Refaja ziekenhuis toe. Ambulance werd gebeld. In het ziekenhuis aangekomen gelijk door naar de gynaecoloog, deze heeft me ook helemaal onderzocht en vertelde me dat ik per direct complete bedrust had. Ik werd naar de afdeling gebracht, daar kreeg ik een infuus met vocht en een penicillinekuur. Ik kreeg gelijk weeënremmers en een longrijping injectie. Ik werd een halfuur aan de ctg gelegd om de hartactie van Stan in de gaten te houden. Deze was goed. Het was inmiddels al 23.00

Er was inmiddels een bed voor Wesley bij gezet, die vertrouwde het niet om thuis te slapen. Ik had af en toe last van de rug en van de onderbuik, op de ctg was geen weeënactiviteit te zien. We probeerden wat te slapen, de pijn in de rug en buik werden steeds heftiger en pijnlijker, weer aan de ctg. Nog steeds geen weeënactiviteit. Ik kreeg een tabletje om rustiger te worden. Deze deed zijn werk. Het was omstreeks half 3 dat ik zoveel pijn kreeg in de rug en onderbuik dat de verloskundige me weer aan de ctg legde en ik werd getoucheerd. 2 cm ontsluiting. De gynaecoloog werd gebeld, ze kwam binnen en keek me aan en het enigste wat ze zei; we gaan NU naar beneden. Toen sloeg de paniek een beetje toe. Blauw hesje aan, katheter werd ingebracht en naar beneden. Er was me al verteld dat ik niet op de normale manier zou bevallen, omdat Stan in stuit lag en omdat hij prematuur is dat een keizersnede veiliger is. Op de OK is het aan me voorbij gevlogen, ruggenprik zat er zo in. Met Wesley aan mijn hoofdeind is om 04.03 onze Stan geboren. Hij werd gelijk onderzocht, van dit alles heb ik niet veel meegekregen. Stan werd naar de couveuseafdeling gebracht en ik even later naar de kraamafdeling om bij te komen van alle hectiek. Wesley was ondertussen ook even naar huis gegaan om zijn rust even te pakken. Ik werd door de zusters naar de kinderafdeling gebracht om onze mooie zoon te bewonderen, bij de geboorte had hij ondersteuning nodig bij de ademhaling, maar dit was in de loop van de ochtend niet meer nodig. Ademen deed hij zelfstandig.

We zijn nu een dikke 2 week verder, en Stan ligt in een verwarmde wieg, geboortegewicht is weer op peil, coffeïne voor de longentjes is gestopt, hij ligt nog wel aan de monitor en aan de sonde. Maar hij doet het super. Ze hebben ons verteld dat hij tot uitgerekende datum (25 juli) in het ziekenhuis moet blijven, maar we denken zelf dat hij wel eerder naar huis mag. (We blijven hopen)

Ik had op de afdeling wel een boekje gezien van stichting Earlybirds, maar dat was me er ook weer doorgevlogen. Mijn zusje appte me met de link voor een fotoreportage. Ze vroeg of ze ons hiervoor in mocht schrijven, ik heb haar permissie gegeven. Nog geen dag later kreeg ik bericht van Marianne dat ze wou wel een reportage maken van onze Stan. Een datum werd gepland, dit was 16 juni. Het ging er heel gemoedelijk aan toe. Marianne, hartelijk dank voor je tijd en mooie foto`s.

Groetjes Bianca, Wesley en Stan.

—————-

Van de Fotograaf:

Bianca en Wesley bedankt dat ik deze reportage mocht maken van jullie mooie Stan.
Ik wens jullie heel veel geluk en liefde samen.

Liefs,
Marianne