Shoshana

Van de ouders
Op 26 augustus 2025 is onze prachtige dochter Shoshana geboren. Kleiner dan verwacht en eerder dan gedacht. In januari ontdekten we dat ik zwanger was. Ons eerste kindje, waar we zó naar uitkeken. De zwangerschap verliep de eerste 7 maanden normaal. Zodra we wisten dat ze een meisje was, wisten we ook haar naam: Shoshana. Hebreeuws voor roos of lelie. We fantaseerden volop over ons leven met zijn drietjes.
Het derde trimester brak aan, en langzaam voelde ik me minder fit. Dat hoort erbij, dacht ik. Toch gingen we begin augustus nog een weekend kamperen in Duitsland, ik was toen 30 weken. Daar merkte ik dat het mijn laatste tripje zou zijn. Een paar dagen later stond een groeiecho gepland.
Nietsvermoedend gingen we erheen — we zijn allebei lang, dus we verwachtten een grote baby. De werkelijkheid sloeg in als een bom: Shoshana bleek bij de 1% kleinste baby’s te horen. Van een zorgeloze zwangerschap was geen sprake meer.
Ik ging direct met verlof en we leefden van echo naar echo, van CTG naar CTG. Totdat ik me op 22 augustus erg grieperig voelde en mijn bloeddruk te hoog bleek. Kort daarna volgde de diagnose: ernstige pre-eclampsie en HELLP. Dit bleek ook de reden te zijn dat Shoshana zo klein bleef; mijn placenta werkte niet goed. Ik werd meteen opgenomen en voelde me met de dag zieker. Iedere ochtend vroegen we ons af: moet de bevalling vandaag al beginnen of kunnen we het nog een dag rekken? We bevonden ons in een overlevingsstand, rationele keuzes maken, dag voor dag.
Met 34+1 weken werd ik ingeleid. Na een paar uur weeën bleek het hartje van Shoshana telkens te dippen. Toen is besloten een spoedkeizersnede te doen. Alles ging zo snel, het voelde als een droom. Maar daar was ze dan. Slechts 1300 gram. Klein, maar zó dapper. Ze huilde meteen, en ik mocht haar kort zien. Daarna namen de artsen de tijd om haar goed aan te sluiten en te onderzoeken. Een uur later lag ze bij mij op mijn borst. Het mooiste en meest emotionele moment van mijn leven.
De eerste week was het zwaarst. Ik moet nog flink herstellen van de operatie en van de PE en HELLP, kon nauwelijks bewegen en niet helpen met de verzorging. Ook kon ik haar niet zomaar optillen door alle draden waar we beiden nog aan vast zaten. Dat vond ik vreselijk moeilijk. Gelukkig was daar mijn man: hij droeg ons. Hij verzorgde Shoshana samen met de verpleegkundigen en zorgde ook voor mij. Dat is pure, onvoorwaardelijke liefde.
Ondertussen liet Shoshana zien hoe sterk ze is. Ze groeide al snel boven haar geboortegewicht en vierde haar eerste mijlpalen: uit de couveuse, in een waterbedje, daarna naar een wiegje. Haar eerste kleertjes aan, haar eerste badje, eerste keer een flesje, haar nieuwsgierige blik… kleine lichtpuntjes die ons veel kracht geven. En het buidelen, we genieten daar zo van!
Het ziekenhuisleven blijft zwaar. Wekenlang in een kamer, weinig vrijheid en privacy. Soms slapen we een nachtje thuis om op adem te komen, maar dan missen we haar ook meteen. De buitenwereld denkt vaak dat een kraamtijd een grote roze wolk is. Na de zoveelste keer te moeten aanhoren “Probeer ervan te genieten!” moet ik mezelf inhouden niet uit mijn slof te schieten 😉 Hoewel goed bedoeld, blijkt daaruit dat mensen de realiteit niet echt begrijpen. En dat voelt soms eenzaam en alsof het niet is toegestaan om dit zwaar te vinden. Maar voor ons draait deze periode om overleven, met tussendoor de momenten van puur genieten. We fantaseren nog steeds over ons leven met zijn drietjes. Het leven ná de ziekenhuisopname. Hopelijk kunnen we daar snel aan beginnen. Desalniettemin kent de ziekenhuisopname ook voordelen. Zo leren we hier een hele hoop waardoor we met veel vertrouwen in ons eigen kunnen straks onze “tweede kraamtijd” thuis ingaan. We hopen dat we daardoor de eerste weken thuis vooral kunnen gaan genieten in plaats van stuntelen. Ook laat de verpleging ons hier af en toe een nachtje doorslapen, doordat zij de voeding en verzorging om 3 uur ‘s nachts doen. Zo kunnen wij een beetje op adem komen. Er zijn hier ook fantastische lactatiekundigen die meekijken wanneer nodig, iets wat je thuis niet automatisch krijgt.
Sowieso zijn wij het zorgpersoneel van het Amphia enorm dankbaar dat ze ons zo fijn door deze moeilijke periode heen helpen. Van mijn opname en de zorg voor mij voor, tijdens en na de bevalling en vervolgens de zorg voor onze kleine meid; we voelen ons echt gedragen door iedereen hier in het Amphia in Breda.
Wij wensen alle ouders die dit meemaken veel kracht toe. Het is een weg vol hobbels, maar je komt er doorheen. Wees mild voor jezelf, praat over je emoties en vraag hulp als dat nodig is. Ga af en toe ook even die kamer uit, al is het even om een luchtje te scheppen, dat helpt om je een beetje mens te blijven voelen. En volg je gevoel, want jij kent jezelf en jouw kindje het allerbeste.