Sara en Nora

Op maandag 23 december ben ik 24 weken zwanger van een eeneiige tweeling. Na een voorspoedige zwangerschap kom ik ineens flink aan en groeit mijn buik heel hard dat het pijnlijk is. Tijdens de controle op vrijdag 27 december blijkt dat de ene baby meer vruchtwater heeft dan de andere. De gynaecoloog neemt contact op met het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC) voor, het door mij gevreesde, tweeling transfusie syndroom (TTS). Wat dit precies inhoudt, staat heel duidelijk omschreven op www.lumc.nl.

Op maandag 30 december bevestigt de gynaecoloog in Leiden dat het inderdaad TTS is. Gelukkig is het stadium 1, maar helaas grijpen ze in dit stadium niet in. Een onzekere en angstige periode breekt aan waarin we veel informatie op ons afkrijgen met doemscenario’s.

Vanwege mijn ongerustheid is de volgende controle op donderdag 2 januari. De pijn in mijn buik verergert. Uit de echo blijkt dat de ene baby vast (stuck twin) ligt, doordat ze bijna geen vruchtwater meer heeft. Gelukkig heeft ze nog wel maag- en blaasvulling en daarom is het nog steeds stadium 1. De gynaecoloog is bang dat de bevalling begint door de harde buiken, dus word ik opgenomen voor de laserbehandeling.

Een risico van deze behandeling is dat de vliezen breken en daarom krijg ik een injectie met medicatie die de longrijping van de kindjes bevordert. Op vrijdag 3 januari vindt de laserbehandeling om de placenta te scheiden plaats en wordt er 2,5 liter vruchtwater afgenomen. Het breken van de vliezen blijft gelukkig uit en de pijn neemt af. De behandeling lijkt succesvol.

Op dinsdag 14 januari mag ik weer op controle in Leiden. We horen dan dat de bloedwaarden van een van de baby’s nu nog goed zijn, maar wel tegen bloedarmoede aan zit. Wekelijkse controle volgt.

Op dinsdag 28 januari ziet de gynaecoloog dat een van de baby’s een vergroot hart heeft doordat zij een te grote aanvoer van het bloed heeft. Vanwege de schommelingen van de bloedwaarden heb ik op donderdag 30 januari weer een controle. De waarde van een van de baby’s is toegenomen wat wijst op bloedarmoede. Dus weer opname maar dit keer voor een bloedtransfusie. Omdat de injectie voor longrijping 4 weken geleden is, krijg ik deze nu weer toegediend.

De volgende dag blijkt tijdens de transfusie dat de baby toch geen bloedarmoede heeft. Waarom de ene baby een vergroot hart heeft en de schommelingen in de bloedwaarden zijn, is een raadsel. Daarom mag ik het ziekenhuis niet met een dikke buik verlaten en krijg ik dagelijks 3 keer een ctg en een echo met een doppleronderzoek.

Als de arts op zondagavond 2 februari vocht rond het hartje van een van de baby’s ziet, wordt besloten om de dag erna een keizersnede uit te voeren. Ik ben dan precies 30 weken zwanger.

Op maandag 3 februari om 11.12 uur wordt Sara geboren. Een glimp van haar kleine voetje verschijnt over het doek. Een klein huiltje volgt, een onbeschrijfelijk mooi geluid en vooral positief! Twee minuten later volgt Nora. Zij laat meteen van zich horen en ook haar voet krijg ik in beeld. Identiek en even ‘groot’. Twee pittige meiden van 1.300 gram. Zo klein, maar helemaal af!

De meiden doen het goed voor hun leeftijd, zodat ze na een week overgeplaatst worden naar het Amphia ziekenhuis in Breda. Daar hebben ze even een terugval, maar ze herstellen zich goed. De uitslagen van alle onderzoeken passen bij het beeld van een prematuur kindje.

Ondertussen zijn onze meiden van de cpap af. Deze week hebben ze het oogonderzoek. Dat is nog even spannend. Daarna nog af van de neusbril, de coffeine, de monitor en als de meiden zelf drinken mogen ze mee naar huis. Samen met grote broer, Roan kijken we hier ontzettend naar uit. Het wordt tijd om de weggestopte emoties van de afgelopen maanden te verwerken en te gaan genieten van ons mooie gezin.

We zijn Pasquale en de stichting Earlybirds ontzettend dankbaar voor deze mooie herinnering!

Lieve groetjes,

Edgar, Caroline, Roan, Nora & Sara