Railey

 
“Een zwangerschap is altijd weer spannend zeker in mijn geval omdat ik een dochtertje verloren ben met 37 week aan cholestase wat elke zwangerschap weer terug kan komen. Ik ben in totaal 6 keer zwanger geweest waarvan 4 keer een miskraam en 1 keer waarin in mijn dochtertje verloren heb. Deze keer dacht ik in de overgang te zijn maar dat was dus toch niet zo: ik was zwanger! Dolgelukkig waren wij maar ook was er weer een angst” zal dit goed gaan of weer de verkeerde kant op…

Eerst de eerste 12 weken maar door en dat ging nu goed elke week erbij durfden we steeds meer te hopen dar het goed ging en de weken gingen voorbij. Bij 26 weken ben ik weer geprikt om te kijken of er weer cholestase aanwezig zal zijn maar de waardes waren laag. Week 28 op een donderdag verloor ik wat vocht en ‘s-avonds heb ik toch naar het ziekenhuis gebeld en moest ook gelijk komen. Moest na aan de CTG te hebben gelegen door naar Zwolle worden gebracht met de ambulance omdat ze dachten dat mijn vliezen waren gebroken maar dat was dus niet zo en mocht vrijdags weer naar huis.

Vrijdag op zaterdagnacht liep er heel veel vocht weg waardoor we nu dachten: nu is het raak. Weer naar het ziekenhuis en weer werd ik met ambulance naar Zwolle gebracht en weer waren me vliezen niet gebroken maar nu mocht ik niet meer naar huis. Ik had vanaf het begin al wel minder vruchtwater waardoor ik nu dus moest blijven. Een echo volgde en daarop was dus te zien dat onze kleine achter liep op gewicht en groei. Twee weken later zou ik weer een groei echo krijgen, maar een dag voor de echo had ik ‘s-ochtends een slechte CTG waarbij de artsen kwamen en ik bloed verloor en er volgde weer een echo waarop te zien was dat mij placenta los liet en ik gelijk naar de OK moest.

Ik moest bevallen met een keizersnede onder narcose. Alles ging allemaal zo snel. Half 11 werd er gezegd dat ik naar de OK moest en ons zoontje Railey werd om 11.08 geboren. Hij maakte een goeie start en ademde zelfstandig. Hij heeft na 20 minuten te hebben gehuild heel iets ondersteuning moeten hebben, maar mocht er ‘s-avonds alweer af. Railey deed alles super goed en mocht na een week al naar ons eigen ziekenhuis in Almelo. Super blij waren wij met dat nieuws. Hij heeft nog 6 weken in het ziekenhuis gelegen met een sonde en aan de monitor. Hij liet wel dipjes zien waarvan we soms echt in paniek konden raken maar het hoorde erbij zeiden ze. De weken volgen waarin hij steeds minder dipjes liet zien en toen kwam de dag dat hij van de monitor af mocht. Best spannend maar ze maakten deze keuze niet voor niks dus we vertrouwden erop en diezelfde avond trok Railey zijn sonde eruit en sindsdien dronk hij al zijn flesjes heel goed. Hij wou met papa en mama mee naar huis en een aantal dagen later mocht hij ook mee naar huis. Dolgelukkig en blij waren we. Nu zijn we heerlijk aan het genieten van het eindelijk samen zijn thuis. Trotse ouders zijn wij van ons lieve Railey”